Alleen maar jonge honden op het podium van Dorpshuis De Lier, deze zaterdag. Maar het uit de gemeente Lingewaard afkomstige Remove Before Flight (RBF) heeft de voorgaande avond nog op mogen treden met hun op leeftijd geraakte helden die ooit de begeleidingsband van Rory Gallagher vormden. Misschien dat zij besmet zijn door het golden oldies virus, want de band loopt over van de degelijkheid. Dit is zowel een compliment (solide optreden), als een valkuil (tamelijk slaapverwekkend). Ieder nummer van RBF kent eenzelfde opbouw. Met de coupletje-refreintje-brug-en-solostructuur die een liedje doorgaans bevat is natuurlijk niets mis. Wel valt op dat men ook geen moment van dat stramien afwijkt. De solo’s zijn netjes (verdeeld) en de sound is afgemeten. Remove Before Flight geeft een net optreden weg dat gekenmerkt wordt door bijzonder weinig smoel. De podiumtruukjes van de toetsenist en de drummer lijken bijvoorbeeld letterlijk gekopieerd van DeWolff of Orgelvreten. RBF is goed, maar het ontbreekt hen aan frisheid.
Stennes wint Pocketpop 2013
Mooie finale waarin het hart het van het hoofd wint
De Maas en Waalse bandjeswedstrijd, Pocketpop, heeft zijn 22e editie erop zitten. Drie voorronden en één finale lang is het publiek getrakteerd op allerlei nieuwe bands. Traditiegetrouw vond de finale op eerste paasdag plaats. Ditmaal niet in het theater d’n Bogerd in Druten, maar in het knussere De Lier in het kleine plaatsje dat aan Druten vastgegroeid zit: Puiflijk. Het werd een goede muzikale avond, met een bijzondere winnaar, het uit Afferden afkomstige powertrio Stennes.
Stennes opereert vanuit ongeveer dezelfde hoek als de eerste band deze avond: the blues. Hier wordt het bedachte echter ingeruild voor het gevoelsmatige. Gitarist Nard van Dinteren speelt met zoveel passie, vuur en elan. Er staat deze avond geen maat op deze knul. Akelig goed ragt van Dinteren zijn ruwe spel de zaal in. Het talent waarover dit gewoon Hollandse plattelandsmenneke beschikt, is verbazingwekkend. Hij zingt, hij speelt en hij huilt met zijn gitaar. Het instrument en de persoon zijn één. Deze combi wint stiekem ‘bijna in zijn eentje’ een heel festival. Zijn begeleiders stralen samen met hem van oor tot oor. Remove Before Flight speelde voor de voormalig begeleiders van God Gallagher. Nard van Dinteren zou daarbij de glansrol moeten vervullen om juist in de voetsporen van zijn leermeester te treden. Alhoewel, misschien dat Nard juist niet in een gladgestreken bedje moet belanden. Hij mag niet ingehouden worden. Het rauwe spel moet spreken en schitteren en mag niet in een copycat keurslijf belanden als dat van bijvoorbeeld een Julian Sas. Van deze jongen gaan we nog heel erg veel horen, mits hij doorzet met eigen nummers. Want het zou zomaar bijna vergeten kunnen worden; Stennes bedient zich nu nog van met liefde gekozen nummers van bijvoorbeeld R.L Burnside. De bewerkingen zijn uitstekend. Je hebt nauwelijks door dat het covers betreffen, zo authentiek klinkt het. Toch doet het eigen werk van Van Dinteren en co, dat ze deze avond mondjesmaat ten gehore brengen, daar helemaal niet zoveel voor onder. Zet deze lijn door mannen, dan komt dit helemaal goed!
Famous For Nothing heeft zich naar de finale gespeeld middels de publieksprijs. Zij doen dan ook precies wat er van hen verwacht mag worden. Een fijn feestje bouwen voor en op het podium is hen niet vreemd. Zelf mee de pit in? Geen probleem voor deze niet onaardige hardcore band met goede energie, rauwe vocalen en redelijk spel. De band heeft helaas nog geen echt memorabele nummers geschreven die hen helpen extra te pieken. Sowieso is dynamiek niet bepaald het sleutelwoord bij Famous For Nothing. Behoorlijk optreden, leuke band, goed feest.
Maar het grootste feest moet blijkbaar nog komen. Het jonge en nieuwe Season Crow zet de voorzijde van de zaal volledig in vuur en vlam. Zelfs achterin houdt een waakvlammetje stug stand. Zo’n beetje heel het publiek beweegt. Van meeknikken tot volledig uit de plaat dansen en springen, alle stugge Maas en Walers in beweging; het mag een unicum genoemd worden. Waarop doet men dit? Season Crow staat eigenhandig het wiel opnieuw uit te vinden. De vette funkrockhiphopcrossover met twee rappers is allesbehalve vernieuwend, maar het werkt van noot één tot de allerlaatste. De band, die pas een dik half jaar bij elkaar is, voelt volkomen natuurlijk aan. Ze snappen dit ding. Al hebben ze (mogelijk door hun leeftijd) nog nooit van Urban Dance Squad gehoord, het valt hen niet kwalijk te nemen. Het optreden is goed. Ze mogen zeker nog wat sleutelen aan het totaal (composities, samenspel en balans), maar als deze groeistuip doorzet en het vijftal kan blijven presteren op dit niveau, spelen ze over een jaartje heel veel bands op de kleinere festivals en daarbuiten ver naar huis. Een belofte, die hen de tweede plek van de avond brengt.
Stennes gaat terecht naar huis met ‘de gitaar met de grote oren’, opnametijd in studio Audioshed en een plekje tijdens de Gesel van Gelderland. Zeer bijzonder dat een band met deels nog een cover-repetoire het wint van bands met volledig ´eigen´ werk. Maar als het gebracht wordt zoals Nard, Nard en Bram dat doen, dan valt te betwijfelen of de zogenaamde eigen nummers van de andere bands te verkiezen zijn boven Stennes. De band maakt muziek om de goede redenen en niet om te pleasen. En eh, wie loopt er nou niet klein beetje hun heldenband achterna? Zeker wanneer het zulke jonge bands betreft. Liever goed gejat dan slecht bedacht, me dunkt, en gespeeld vanuit het hart, dat is pas muziek!
Pocketpop 2013 was weer goed. Het was, zoals de traditie hoort, een gezellige avond en een fijn gitarenfestijn!