Toch zal Oranjepop-opperhoofd Peter Onstein er vast wel een nachtje (of wat) slecht van geslapen hebben. Gaat het dit jaar lukken? Zit het weer mee? Gaan de bezoekers die vijf euro entree wel willen betalen? Ja, ja, en ja, meneer Peter. Nijmegen houdt van Oranjepop en moeder natuur blijkbaar ook. Aan het einde van de middag staat de wachtrij om Oranjepop op te mogen/kunnen zelfs tot aan het Valkhofmuseum. Moge dit teken u duidelijkheid verschaffen over wat het mensen waard is. Een enkele knorrepot zal mogelijk afgehaakt zijn door de entreeprijs, maar goed, dat soort types werken niet bepaald sfeerverhogend voor het festival, dus die ben je liever kwijt dan rijk.

En wat krijgen de bezoekers dit jaar voor hun centjes? Een hele sliert aan muziek natuurlijk. Het is tenslotte een festival Verdeeld over drie podia speelt een twintigtal acts. Het hoofdpodium is gereserveerd voor de wat bekendere namen uit het binnenlandse circuit. Op het tweede podium staat aanstormend regionaal talent geprogrammeerd en in de knusse tipi spelen singer-songwriters kleine liedjes met groots gevoel.

De winnaar van de Roos van Nijmegen (lokale bandcompetitie) van afgelopen jaar, The Liquid Machine, opent het oranjebal. De rockende jongens stralen van oor tot oor en dat werkt aanstekelijk. De vrolijke glimlach is de rest van de dag niet meer van uw verslaggever’s smoel te branden. Ook niet als het muzikaal even wat minder aanstaat, want dan gaan we toch lekker op sjouw naar daar waar de muziek even naar de achtergrond gedrongen wordt en de gezelligheid en het sociale aspect voorop staat. Geen probleem, want binnen het uur staat er weer een geheel andere orkestje te spelen.

Het programma is namelijk behoorlijk divers. In de middag is er meer aandacht voor stevige gitaren, van bijvoorbeeld Wallace Vanborn, Navarone en The Heat. Het avondprogramma heeft een feestelijker karakter. Maison du Malheur doet het met rock-’n-roll en The Coup brengt een goede vibe met hun bad-ass funk. Het maffe SKIP&DIE kopt de bal hierna keihard in. Een stampend feest met een dansende meute als gevolg. Precies zoals een Oranjepop afgesloten moet worden.

Tussendoor wordt er ook nog flink gesprongen bij de fissa van hiphopcrew Altijd Nijmegen. Maar de grootste sprong van de dag wordt waarschijnlijk gemaakt door zanger/gitarist Jonah van Villa Zeno, dat vanaf heden mogelijk getraumatiseerd tot Villa Zenuw omgedoopt kan worden. Een knoert van een speaker dondert aan het einde van het optreden rakelings langs de muzikant om. Op een haartje na wordt hij en zijn opgestelde gitaren gelukkig gemist. Maar de schrik zal hem stevig in de benen zitten. En die benen, die waren nu juist lekker aan het grooven, want het Achterhoekse Villa Zeno, met nieuwe Finse (!) bassist is momenteel in bloedvorm.

Het publiek zal waarschijnlijk het swingende Orgel Vreten (met gastoptredens van onder andere een headbangende tubaspeler en Navarone-leden) als hoogtepunt van de dag aanwijzen. Ondergetekende kiest voor Suit And Tie Johns. De psychedelic garagerockers vlammen deze dag als een malle op het tweede podium. Veel rauwe energie en een bedwelmende sfeer zorgen ervoor dat deze band vandaag zowel nieuwe vrienden als vijanden heeft gemaakt. Take it or leave it!

3voor12-collega Paul Aerts geeft zijn ogen en oren de kost bij de optredens en activiteiten in en om het tipidorp, alwaar o.a. een silent jukebox, de intieme muzikale sessies en het grote wc-feest van The Plees To Be gevestigd zijn. Dit is wat hij optekent:

Losgerukt van het uitgespeelde OIIO wordt het tijd te verplaatsen naar het indiaantje Eva Almagor, die haar liedjes vertolkt in de tipi. Het nadeel van een klein podium voor grootse artiesten is dat er mensen van buiten de tent mee moeten luisteren. De festivalweide is gelukkig nog voorverwarmd waardoor de billen gewillig aan het gras gekluisterd zijn en de oren aan Eva. Mooie popliedjes zijn voer voor de festivalganger wat erin gaat als de lamsgehaktballetjes van het verderop gelegen tentje van café De Plak.

Daarna is het de beurt aan Robin Borneman die zich op een prachtige manier in de kijker en luisteraar speelt. Robin is gezegend met iets heel bijzonders: een ingehouden rauwe stem. Waar iedere zanger met rauwe stembanden de decibelmeter wil laten knappen, zet Robin zijn keel slechts gematigd op: en dat is mooi, dat is héél mooi. Deze licht bebaarde jongen casht niet met Johnny en doet niet gillen als Dylan. Hij is gewoon zichzelf, ruw en sereen tegelijk. Eigenlijk kun je hetzelfde zeggen van het afsluitende Lavalu. Het grote verschil is dat deze meid het moet hebben van minimalistische maar net zo gecompliceerde liedjes. Met haar twee zingende collega’s, waaronder Miriam Moczko op viool en zang, stuurt ze de festivalganger weg uit het indianendorp met dromerige dissonanten in het hoofd. Ook de rustige muziek heerst op Oranjepop!