Lysogenic Cycle behoort qua spelkwaliteiten tot één van de kanshebbers daartoe. De hakkende metal van het viertal vult de oren met een stevige ruis na het optreden. Precies wat een band van deze snit moet doen. Het optreden is hard, strak en netjes volgens de wetten van het metalen evangelie. Veel eigenheid voegen de vier jongens hier niet aan toe, maar dat is al jaren inherent aan het genre. De snelle riffs zijn leidend, de afwisselende inslag van de ‘vocalen’ zorgt voor de broodnodige variatie. Het wollige basspel houdt Lysogenic Cycle wel wat in; in plaats van staccato mee te rammen lijkt deze bassist meer uit de punkschool afkomstig. De hard meppende drummer trekt in deze het zaakje wel in balans.
Geliktheid tegen branie tijdens derde voorronde Roos
Zware dobber voor jury om te bepalen welke bands naar de finale moeten
De derde voorronde van de Roos van Nijmegen in Merleyn maakt het de jury er niet makkelijker op. De afgelopen twee voorronden kwam al een breed scala aan muzikaliteiten voorbij. Tijdens de laatste voorronde komen daar ook nog eens heftige metal, stadionrock en felle crossover bij. Het maakt zeer nieuwsgierig naar wie er op Hemelvaartsdag in Doornroosje mag aantreden in de finale.
Wat verder opvalt is het vlakke en eenvormige gitaargeluid van de gitarist. Hier valt geen greintje dynamiek of diepgang in te bespeuren. Het bevordert de strakheid, maar het mist finesse en gevoel. Dit wordt veroorzaakt door de keuze om het geluid niet via een versterker tot ons te laten komen, maar via een digitale simulator. Het gebruik van zo´n apparaat is begrijpelijk voor het type muziek, maar je mist hierdoor toch een ziel in het geluid.
Het laatste nummer van het viertal doet de andere nummers in de set wat verbleken: het is verreweg het meest aansprekende nummer van de set. Meer van dat soort pakkende stukken zouden de band goed doen. Toch is het harde optreden één van de betere tijdens deze Roos van Nijmegen, mede door de inzet van de band en de instrumentale beheersing die Lysogenic Cycle voorop heeft staan.
De drie mannen en vrouw van Burning Paris weten eveneens wat het is om een goed optreden te geven. Het viertal speelt al enige jaren samen en heeft al menigmaal op het podium gestaan. Hun optreden is, zoals het dat altijd is, strak, gebalanceerd en goed uitgedacht. De geboden muziek is aantrekkelijk voor een groot publiek en de nummers zitten zeer gedegen in elkaar. De vraag rijst dan ook waarom dat Burning Paris niet allang de Roos van Nijmegen ontgroeid is? De rock met ballen, in het straatje van Anouk, Guano Apes en vele andere powerbands met frontvrouw, zou het toch op ieder festival prima moeten doen bij een heel legioen aan vrouwen en 3fm-ers.
Er is iets wat deze band tegenhoudt en dat zijn zeker niet de muzikale kwaliteiten van de bandleden. En hoewel Burning Paris geen uitgesproken presentatie heeft, is dit ook niet het grootste struikelpunt in de weg naar meer erkenning. De gelikte nummers, de strakke uitvoering daarvan en de overdadige ervaring van de sympathieke muzikanten ten spijt, vreest ondergetekende dat Burning Paris hun doel uiteindelijk niet gaat halen. De reden daartoe is het gebrek aan gevoel. Maar het besef is direct daar, dat deze beredening niet per se voor iedereen opgaat. Daarom is het beter dat u zelf uw gehoor te luister legt bij Burning Paris; wat houdt hen tegen de wereld te veroveren met hun muziek?
De jonge honden van Season Crow zal het allemaal een worst wezen wat er deze avond vóór hen heeft plaatsgevonden. Ze bestaan slechts een half jaartje en staan vanaf seconde één dat de deuren open zijn te trappelen om dat podium op te mogen. Season Crow is de perfecte bandwedstrijddeelnemer. Jong, onervaren en zeer enthousiast. De branie van het voortgezet onderwijs druipt van het vijftal af. Mede dankzij deze energie en het feit dat ze eigenhandig het wiel van de crossovermuziek aan het uitvinden zijn, schopten ze het twee weken geleden al tot de tweede plaats tijdens Pocketpop.
Vanavond doen ze de feestelijke show die men daar gaf nog eens dunnetjes over. Ondanks het feit dat hun eigen geluid nog minder in balans is dan tijdens de Maas en Waalse bandjeswedstrijd, is het wederom goed toeven bij Season Crow. De opzwepende raps werken prima met de funky gitaarlicks, hard drumwerk en een bassist die de lengte van zijn snaren graag wat verder oprekt dan eigenlijk mogelijk is. Daarbij weet men het publiek goed te betrekken bij het feestje. Dat het een wat rommelig optreden is, maakt niet zo heel veel uit; de sfeer is goed, de band heeft lol en Season Crow is duidelijk een belofte.
Of zij er de finale mee zullen halen is de vraag, maar dat geldt voor alle bands. De jury is nog in beraad en zal komende week haar verdict uitspreken. Uw schrijver is net zo benieuwd als u wie hij te zien en horen zal krijgen tijdens de finale op 9 mei in Doornroosje. Het merendeel van de negen deelnemers is kanshebber, gezien hun optreden tijdens één van de voorronden, dus het zal spannend worden!