Het eerst gekozen stuk fruit rijpt in de bloedhete middagzon op het McBlossompodium. Bombay Show Pig is als een watermeloen; fris en goed tegen de hitte. Voor het luisteren naar dit duo is niet veel energie nodig en dat is maar goed ook. De indierockers leggen je rustig in de watten terwijl je van je biertje geniet. Als je echter je oor goed te luister legt, hoor je dat de muziek niet heel veel in het oor springende elementen heeft. In een concertzaal zouden de nummers van de band wellicht beter tot hun recht komen, maar de vraag is of je dat als toeschouwer wel wil… Mooi en vrolijk is het wel, maar deze watermeloen lest de dorst nog niet.
Appelpopzaterdag: een fruitmand met smaak
Een programmering om bij vlagen je vingers bij af te likken
Na een half dagje op vrijdag is het tijd voor een volle dag Appelpop in de al net zo volle zon. De drie podia staan vandaag bol van het talent, enthousiasme en vakmanschap. Om in de stijl van het fruitcorso te blijven, kan met de bands van vanmiddag en vanavond een vitaminerijk fruitmandje gevuld worden.
En dat is maar goed ook, want even verderop spelen de grapefruits van Wallace Vanborn. Wat deze band op je afvuurt is bitter en komt rauw op je dak. Keep the motor running, want dit is rock-‘n-roll die je keihard in je auto op zet. Vernieuwend willen deze heren niet zijn, het publiek krijgt vandaag wat het verwacht. Na de stonerrock van de jongens van Karma To Burn borduren de Gentenaren hier op voort als een ‘grandma on speed’. Wallace Vanborn slaat haar publiek krachtig in het gezicht en… die vindt het nog lekker ook. Van trage stonerriffs tot up tempo rocksongs, de Vlamingen stralen vandaag met de zon mee. Even later spelen ze ook nog een akoestische sessie in een container backstage. Ook met de voet van het gaspedaal af valt deze band in de smaak.
Het Zeeuwse Racoon was ooit een passievrucht, een band waarbij het enorme plezier en de toewijding ervan af spatte. Maar sinds Racoon gevestigde orde is, en dat zijn ze inmiddels al jaren, is de glans er een beetje af. De nieuwe nummers zijn allemaal wat vlakker en rustiger dan het oude werk. Als zanger Bart van der Weide een oud nummer aankondigt, dan gaat het op zijn hoogst om Laugh About It van het derde album. Logisch dat het springlevende fossiel van de Nederlandse popscene veel nieuw werk wil spelen, maar een show van Racoon zou veel spannender zijn als ze het aandurfden meer van de echte ouwe juweeltjes te spelen. Het Appelpoppubliek maalt daar echter niet om, het is een groot meezingfeest in de tent.
Terug naar de zon van McBlossom waarin The Jacks hun kunsten mogen vertonen. Deze mandarijntjes zouden graag een sinaasappel willen zijn, maar ze zijn nog te zoet. Dat is aan de stem van deze Eindhovense rockband niet te horen. Zangeres Marcia Savelkoul knalt AC/DC’s It’s A Long Way To The Top eruit alsof ze er daarna toch nieuwe stembanden op kan leggen. Helaas ligt hier ook het gevaar van The Jacks: ze kunnen prima muziek maken, maar ze klinken nog teveel als een leuk coverbandje. Het mag allemaal wat exotischer als je naar de drie dames en heer luistert. Een aardig tussendoortje maar nog lang geen haute cuisine.
Punkdinosaurussen zijn het, de Heideroosjes. Drieëntwintig jaar maakten deze rasanarchisten Limburg trots. Aan al het goede komt een eind, maar Marco Roelofs en zijn kornuiten zullen het treiteren van de autoriteiten toch ook wel een beetje zat zijn. De tomaten hebben zich in het gezicht van iedere hoge arrogante pief gedrukt. “Tot hier” prijkt levensgroot op het podium als de Horstenaren het publiek omblazen met hun laatste adem. Een overrompelend repertoire blaast over de weide. Van I’m Not Deaf, I’m Just Ignoring You tot Damclub Hooligan. Als Nederlandse punkband een uur klassiekers spelen, dat is werkelijk ongekend. Dat vinden de aanwezigen ook en het dankwoord is dan ook onbeschrijflijk. De circle pit lijkt wel een enorme stille tocht voor een onterecht overlijdende punkband. Toch krabt menig fan zich daarna op het hoofd met de gedachte, juist: tot hier? Tot hier!
Na het overrijpe fruit op het Brunottipodium verwelkomt het hoofdpodium het zomerkoninginnetje van deze editie van Appelpop: aardbeitje Ilse DeLange. Onze Ilse is het meisje dat altijd een meisje is gebleven, al hoeft ze niet meer zoals lang geleden op Pinkpop 2003 “dankjewel” te roepen na ieder nummer. Appelpop 2012 is voor de Almelose een koud kunstje, ze hoeft sommige songs niet eens zelf te zingen. Gelukkig is mevrouw DeLange haar oude hits als I’m Not So Tough en I’d Be Yours niet vergeten. Het kleine meisje is een ultieme ster die vandaag mag doen wat ze wil, zonder haar geloofwaardigheid te verliezen. Daar zouden vele artiesten van dromen.
Automatic Sam is in vorm vandaag en dat laat het duidelijk horen. Bloesemen, waar het talentenpodium vandaag naar verwijst, doet deze band niet meer. Wel slikt de menigte het als de fastfood van de andere verwijzing in McBlossom. Vuig is het, smerig, als rollen door de modder vroeger als je moeder niet keek. Stonerrock, het mag een cliché van de eenentwintigste eeuw zijn, maar Automatic Sam laat zien dat het zeker nog te pruimen is. Deze pruimen zijn rijp.
Een hele oude bekende verschijnt in de avond op het hoofdpodium. Wie had ooit gedacht dat Bush op Appelpop zou spelen? Dit product van de lichting Nirvana, Alice In Chains en Soundgarden heeft nog bestaansrecht! Als jong hondje in het publiek is grunge natuurlijk nog steeds een ideaal medium om de zorgen van je af te luisteren. Veel jeugd zal deze ninetiesband nauwelijks kennen, maar dat deert niemand. Bush speelt vanavond met onbevangenheid, alsof ze net zijn begonnen. Gavin Rossdale beklimt met zijn gespierde lichaam het VIP-podium en wurmt zich liefdevol door de toeschouwers heen. De Amerikaanse band is een gedroogde vijg die na lang te zijn blijven liggen, heerlijk verorberd wordt!
Anneke van Giersbergen is waarschijnlijk de oudste vrouw die vandaag op het McBlossompodium staat. Net als met haar oude band The Gathering speelt deze Brabantse van weleer gothicmuziek. Met alleen die betiteling doe je haar echter tekort. Een gevarieerd optreden is wat we voorgeschoteld krijgen met een zangeres die nog steeds beschikt over een prachtige stem. We plukken de dag, dus plukken we Anneke.
De apotheose van de zaterdag is voor een andere Brabander: Guus Meeuwis. De tent heb je nogal snel mee met het torenhoge sing along-gehalte van zijn liedjes. Ondanks zijn sterke songs lijkt het optreden jammer genoeg meer op een routineklus. De show mist blazers die de muziek meer cachet geven. De fruitmand is gevuld met een appeltje dat de dorst net niet lest.