Het is rond klokslag zeven uur als de band zijn eerste tonen inzet. Op dat moment zitten er nog geen tien mensen in De Stier, maar dat mag de pret niet drukken. Marc Meesters begint met een praatje: hij deelt mee dat er vanavond alleen instrumentale nummers ten gehore worden gebracht. Meesters is het slachtoffer van een fikse verkoudheid, wat zijn stem niet ten goede is gekomen, maar ook dit mag de pret niet drukken. Meesters gebruikt zijn gitaar namelijk niet alleen als een instrument. Voor hem heeft het ook wat weg van een spreekbuis. De veelzijdigheid in diverse tonen en technieken is intrigerend te noemen. In diepe concentratie staat Meesters er eigenlijk een soort verhaal te vertellen. Hij lijkt volledig op te gaan in zijn eigen gitaarspel.

Er wordt afgewisseld tussen zeer pakkende nummers en composities die de nodige concentratie vergen van de luisteraar. Dat laatste zorgt ervoor dat niet iedereen even gefocust blijft; op enkele momenten klinkt er geroezemoes op de achtergrond. Anderzijds weet dit viertal echter ook de stilte van het publiek voor zich te winnen. Tijdens het nummer Dreams weet Meesters een soort zingende toon te laten klinken, en hij vertelt dat hij op deze wijze zijn gitaar als een soort viool wil laten fungeren. Deze eigenzinnige techniek geeft een prachtig effect. Het publiek staat dan ook geïntrigeerd toe te kijken, en het is muisstil. Inmiddels zijn er ook meer luisteraars in het café toegestroomd.

Na de pauze speelt de band onverstoord verder. Ook de medemuzikanten laten een staaltje vakmanschap horen in de vorm van enkele solo’s. De band bestaat uit mensen die verstand hebben van zaken. Het knappe van Meesters is, dat zijn muziek ondanks de moeilijkheidsgraad toch prima toegankelijk is. De creatieve ritmes en technieken liggen zeer prettig in het gehoor. Vanuit het publiek wordt er dan ook zeer direct op de muziek gereageerd. Een dame roept, van achteruit de zaal, dat ze nu een fan is. Daar hoeft eigenlijk niets meer aan toegevoegd te worden.