De laatste week van deze tour was qua slapen, vervoer en de aanvangstijden van de shows goed pittig: dankzij de langste rit uit de bandgeschiedenis (vijftien uur) en de laatste show die we ooit hebben gespeeld (om 4.30 uur) staan er weer wat nieuwe records in de boeken. Al met al zien we er nog redelijk fris, maar wel knalrood uit. Op de schaarse vrije (mid)dagen hebben we namelijk toch nog twee keer van het strand, de zon en de oceaan kunnen genieten. Uiteraard niet zonder nagekeken te worden door de lokale bevolking, want witte was is niks vergeleken bij onze bleke lijven die de zee in doken. Ondertussen lopen we wel alle drie na vijf dagen nog steeds aftersun te smeren en ruiken we als ranzige, zwetende babybilletjes.
Antillectual Americas tour - deel 4 (slot)
Slapen doe je thuis maar...
Inmiddels is het Nijmeegse punktrio Antillectual net terug van hun ‘Tour of the Americas’ door Canada, de Verenigde Staten en Brazilië. Maar de tour is natuurlijk pas echt voorbij als er verslag van is gedaan. In dit laatste deel vertellen bassist Glen en drummer Riekus over ritten van recordlengte, korte nachten en warme middagen op de Braziliaanse stranden.
Een van de gavere shows die we spelen is na die rit van vijftien uur. Deze voert ons door een landschap dat veel weg heeft van echte jungle. Aangekomen in São Carlos (São Paulo) spelen we op de universiteitscampus, op een locatie die veel lijkt op wat wij kennen als Duitse autonome centra: veel graffiti, beton en goedkope drank. Voor een woensdagavond zijn er uitzonderlijk veel mensen op de been, en de respons liegt er ook niet om. De herinnering aan de lange rit voorafgaand aan deze show verdwijnt dan ook meteen als we klaar zijn met spelen: hoe lang je ook onderweg bent, een toffe show maakt alles goed!
De dagen zijn dus omgevlogen, en de respons van het publiek is boven verwachting goed: het is heel cool om te zien hoe hier gereageerd wordt op onze muziek, en doordat onze muziek makkelijk digitaal te verkrijgen is merken we dat veel mensen ons al kennen voordat we komen spelen. Hulde aan bandcamp, Spotify, YouTube en wat dies meer zij! Ontzettend veel mensen vragen handtekeningen en willen met ons op de foto na afloop van de shows. God mag weten waar deze foto’s weer gaan opduiken op het internet.
Zondag was het laatste optreden van de tour in Vila Velha (Espírito Santo), waarvoor we ingevlogen werden vanuit São Paulo. Daar (een kilometer of 1000 ten noordoosten van São Paulo) was het weer een stuk warmer en broeieriger dan we tot dan toe gewend waren. We kwamen stuk voor stuk kletsnat van het zweet van het podium, en tijdens onze laatste nacht hebben we alle shirts buiten gehangen voordat ze bij de vuile was mee naar huis mochten. Desondanks heeft een aantal kledingstukken het niet gered tot in onze tassen, omdat ze echt te vies voor woorden waren. En in één geval omdat een enthousiaste bezoeker per se Glens korte broek wilde hebben als aandenken aan de show. Ook dat is Brazilië…
Terwijl we dit aan het schrijven zijn zitten we op het vliegveld van São Paulo, met nog veertien uur vliegen voor de boeg. Via Rome komen we na een maand uiteindelijke weer aan in Amsterdam. Ondertussen zijn de volgende vliegtickets naar Rome alweer geboekt, voor over twee weken. Dan spelen we onze volgende (korte) tour: vier shows in Italië.
Al met al hebben we de laatste twee weken erg veel van de Braziliaanse cultuur meegekregen. Het voordeel van toeren is dat je door de ‘locals’ direct op de juiste toffe plekken terechtkomt. We zijn geen toerist tegengekomen en dat maakt het reizen hier heel tof. Aan de andere kant moet je erop letten dat je op sommige plekken niet altijd even veilig bent als blanke, want we spelen niet altijd in de chicste wijken. Wat ook erg bijzonder is, is het fenomeen ‘stappen bij het tankstation’: er zijn in de steden en langs de snelweg zó veel tankstations dat deze ook een soort ontmoetingsplek worden om voor het uitgaan een paar drankjes te doen. In Novo Hamburgo werd dit nog even naar een volgend niveau getrokken: daar zat de halve buurt, op tuinstoeltjes op het cement van de benzinepomp, onder het genot van een paar biertjes een voetbalwedstrijd te kijken. En waarom ook niet? Er is een tv, wat te drinken en vrienden.
Het enige wat ik (Glen) niet heb gedaan, en wat ik ook echt heel jammer vind, is ergens een balletje trappen. Ik vind het altijd tof om met wat vrienden een potje te voetballen, en ik ben in dit land meer knollenveldjes, voetbalvelden en goals tegengekomen dan waar dan ook. Dit land ademt voetbal en ik verwacht dat het WK dat hier in 2014 gehouden wordt echt een succes wordt.
Al met al is Brazilië na twee weken Amerika wel even een cultuuromslag: alles gaat er hier een stuk relaxter aan toe en mensen maken zich niet gauw druk. Zo relaxt dat onze tourmanager het niet nodig achtte een (goed werkend) navigatiesysteem mee te nemen op tour, want “die route vinden we wel”. Het is voor ons ook wel wennen geweest dat we in Amerika eigen vervoer hadden en nu aangewezen waren op de hulp van de mensen hier, maar het is vooral genieten van alle nieuwe indrukken en alle nieuwe vrienden die we hier gemaakt hebben.
En dan nu weer op naar het normale leven in druilerig Nederland! Dat zal ook wel even een cultuuromslag zijn...