De moderne rockband kan het tegenwoordig ook zonder een stel bas-snaren. Birth of Joy bewijst maar weer eens dat gitaar, drums en toetsen voldoende zijn voor een strakke set stoempende bluesrock met een licht psychedelische inslag. Maar als de vraag opkomt wat DeWolff eigenlijk de laatste tijd doet, dan bevindt men zich op een zinkend schip. Birth of Joy heeft het wiel niet opnieuw uitgevonden maar schaamteloos overgenomen. Typerend zijn de te vaak herhaalde en voorspelbare muzikale breaks. Getrouw aan het genre worden deze afgewerkt maar niet elk nummer heeft er eentje nodig. Na een halfuur is het leuk geweest. Door het gebrek aan variatie en originaliteit slaat dan de irritatie toe (SB).

Eins Zwei Orchestra is uitgegroeid tot een kleurrijk ensemble en dat is te horen. Lieve, vrolijke melodieën worden afgewisseld met gierende gitaren, mooi verpakt in warme shoegaze die je aanmoedigt naar de zon te kijken. De gitaren zijn echter ook een boosdoener. De samenzang en vooral de toetsen komen niet goed tot hun recht. Het betekent wel dat het orkest als doel heeft een energiek optreden te maken. Het grote verschil met het optreden op de-Affaire vorig jaar is het evenwicht. Het echtpaar plus band levert een geroutineerde set af en heeft inmiddels een goede basis. Dan mag je ook een beetje pronken met andermans veren en een leuke cover uitpakken (SB).

Je kunt veel over Roosbeef zeggen maar een goede show is bijna inherent aan een optreden van de Utrechtse formatie. Met name frontvrouw en naamgever Roos Rebergen heeft een innemende aanwezigheid. Zij personificeert zich met haar eigen liedjes en neemt om de vier minuten een nieuwe rol aan. Soms uitdagend, soms speels, soms hartverwarmend. Roos is hier om er een show van te maken; met een tas vol sterke nummers en een even sterke uitvoering. Maar dan zingt zij niet en de woorden komen moeilijk uit haar mond. Zij maakt een onnozele en onzekere indruk met louter niet geslaagde grappen. Ingestudeerd of niet, het is duidelijk een rol die haar niet ligt (SB).

De ergste optredens zijn diegene waarover niets valt te zeggen. De saaiheid is niet eens ergerlijk; elke vorm van opwinding lijkt verboden. Tommy Ebben en zijn Small Town Villains maken er een vrolijke boel van met hun radiovriendelijke countrypop. Het luistert lekker weg maar het beklijft niet. De aandacht gaat al snel uit naar vrienden, naar andere kennissen, naar gek geklede mensen, naar mooie vrouwen (of mannen, voor de liefhebbers), naar de snakkende keel, naar de overgebleven muntjes, naar het overgebleven geld, naar het overige programma en andere randzaken. Nog steeds staat er een stel brave C&A-jongens op het podium. Ze spelen weer een braaf nummer. Gelukkig heb je wel dit soort optredens; dan waardeer je de betere des te meer (SB).

Voor het avondprogramma op het hoofdpodium heeft Oranjepop een drietal crowdpleasers van stal gehaald. De bands mogen dan gelukkig wel wat anders doen dan het coverbandgeleuter elders in de stad, maar voor écht muzikale opwinding kan geen van drieën zorgen.

The Kik doet het met nederbeat. Maar eigenlijk mag het deze term niet dragen. Jaren zestig beat was rebels en furieus. De Kik ´s rock-‘n-roll light, met kleuterpopmeezingteksten is simpelweg kinderachtig en plat. De band speelt solide en de gemaakte praatjes tussen de nummers door zullen best voor wat vermaak zorgen voor het, inmiddels al niet zo nuchter meer, aanwezige oranjepubliek.  Toch komt het gezelschap geen teenlengte voorbij de vervlakking. Zodra De Kik wat meer natuurlijk zou aandoen, zou het op charme kunnen drijven. Misschien dat dan de vlam in de pijp slaat (ook muzikaal) en dit tot een meer aimabel orkestje verwordt (EvE).

Pete Philly is zo mogelijk nog saaier. De set van deze vermaarde hiphopper, die verder kijkt dan zijn eigen muzikale landsgrenzen, doet vandaag dienst als het gebruikelijke  urbanmoment van het festival. Hij doet (tegenwoordig) een moedige keuze om niet met een setje standaardhiphop doorspekt van holle stoerdoenerij op de proppen te komen. Pete komt naar eigen zeggen met volwassenere hiphop. Dag puberale fratsen, goedenavond salonfähige sfeer.  Alles netjes binnen de lijntjes, de Dire Straits onder de hiphop. Met andere woorden: achtergrondmuziek om lekker bij te ouwehoeren met vrienden en kennissen. De ideale Oranjepopact anno 2012 (EvE).

Vorig jaar had Oranjepop met The Heavy dé ideale afsluiter te pakken. De melting-pot-muziek zorgde voor een groot feest voor het podium. Dit jaar probeert  de organisatie dat huzarenstukje te herhalen met Lefties Soul Connection. Deze Nederlandse band stond ooit eerder op een verregende Waalkade op Oranjepop. Toen wist ze altijd prima hoe ze een feestje moest bouwen. Hun muziek (funky rhythm and bluessoul) past ook perfect in de programmering die Oranjepop de laatste jaren hanteert. Ware het niet dat de scherpe randjes inmiddels verleden tijd zijn bij dit gezelschap. Wat nu resteert is een alleraardigst swingend setje muziek dat ook op andere podia in de stad succes kan hebben. Aan de muzikale kwaliteiten van de muzikanten ligt het niet. Dat is dubbel en dwars in orde. Aan de muzikale keuzes van de band, inmiddels uitgebreid met een heuse souldiva, juist wel. Lefties Soul Connection spettert niet en dat heeft zelfs zijn weerslag op een deel van het publiek. Dat is er duidelijk klaar mee (voor vandaag). Zaterdag de volgende tussenstop: Bevrijdingspop. Same place, same time, different music! (EvE)