De van oorsprong Nijmeegse Memphis Maniacs sluiten dit jaar het festival af en daarmee lijkt de organisatie meer aan te haken bij een act als C-mon & Kypski (2010) dan bij Waylon vorig jaar. En terecht, zo blijkt: voor het eerst vanavond staat het plein vol, als de Maniacs het podium betreden in hun blauwe trainingspakken. De band omschrijft zichzelf graag als “een liveband die klinkt als een dj” en dat is misschien wel de beste omschrijving. Zo komt er een medley voorbij van Metallica's Enter Sandman en Sweet Dreams van de Eurythmics, wordt AC/DC met Coldplay gemixt en kunnen Justice en The Chemical Brothers blijkbaar prima samen. Het is van begin tot eind ingestudeerd: de grapjes, de pasjes, de handen in de lucht. Maar het is vooral één groot feest en het publiek springt voor het eerst vanavond massaal op Jump Around. “Dat was vet,” hoor ik na afloop enkele studenten zeggen. Memphis Maniacs zijn voor dit festival de perfecte afsluiter. Op naar de 90e verjaardag.
Memphis Maniacs perfecte afsluiter voor zomers Diesfestival
Radboud Universiteit viert 89e verjaardag
Nog nooit vond het Diesfestival zo diep in mei plaats als dit jaar. Dit had alles te maken met Hemelvaart een week eerder, maar leverde een groot voordeel op: donderdag 24 mei was de perfecte zomerdag. Net als vorig jaar stonden er vier muzikale acts op het hoofdpodium, met in de pauzes verschillende cabaretiers in de collegezalen.
De eerste act dit jaar is Krystl, die met haar single Golden Days op 3FM verkozen werd tot Serious Talent. Met een grote glimlach staat ze heupwiegend in de zon haar nummers te spelen, begeleid door haar band. Tijdens bescheiden hit Bottles komt er wat beweging in het publiek, al is het wat voorzichtig: het is nog veel te warm om helemaal los te gaan. Daar komt bij dat het optreden van Krystl iets te gemaakt lijkt. Refreinen worden nog tijdens het nummer aangekondigd met teksten als “ok komt ie dan”, en die glimlach begint na een half uur geforceerd over te komen. Ze eindigt wel sterk: Golden Days lijkt geschreven voor een dag als vandaag, en nu zijn het niet alleen de voorste rijen die in beweging komen. Opvallend is de cover van Titanium, van David Guetta en Sia, die ze vorig jaar ook bij Giel in de studio deed. Of Krystl zelf ook geniet van het optreden valt nog te betwijfelen. Voordat ze het podium verlaat wenst ze het publiek nog een fijne dag: “maar volgende keer wil ik jullie wel zien springen, wat zijn jullie voor mietjes?”
Twintig minuten later dan gepland komt Moss het podium op, maar ondanks de vertraging is het geluid tijdens de eerste vijf nummers slecht afgesteld. Zanger Marien Dorleijn herinnert zich nog dat zijn band in 2006 in het CultuurCafé optrad. “In Zeeland is het nooit zo warm,” volgens de in Middelburg geboren zanger. Een Zeeuwse student schreeuwt terug: “echt wel!” De band speelt twee dagen na het Diesfestival op Pinkpop, en ziet de show van vanavond als een mooie opwarmer. Als alle geluidsproblemen verholpen zijn wordt ook duidelijk waarom: Moss speelt erg sterk, en heeft bovendien een aantal prachtige nummers. De twee bekendste singles, I Apologise (Dear Simon) en het recentere What You Want, worden direct achter elkaar gespeeld. Het publiek wordt wat enthousiaster en Moss speelt keurig twintig minuten langer door om de verloren tijd in te halen.
Hij zou zelf nog een student kunnen zijn: Tim Knol is met zijn 22 jaar de jongste muzikant vanavond. Geen 'Tim Knol is vet'-shirt te zien trouwens, die hype is kennelijk voorbij. Tim heeft het nadeel dat het ondertussen etenstijd is en dat veel studenten een frietje zijn gaan eten. Daarnaast lijkt het niet de muziek te zijn waarop het merendeel van de aanwezigen zit te wachten. Tim Knol maakt mooie popsongs, heeft de sterke Anne Soldaat (Daryll-Ann) als gitarist, maar gedanst wordt er niet. Prima optreden, maar niet de juiste man voor het Diesfestival.