Maura - No Longer In Love – Ilona Staal

Het singer-songwritergenre moet een van de lastigste in de muziekwereld zijn. Je kunt niet, zoals een zichzelf respecterende hardcore grindcoreband, het gehoor van je luisteraar volledig platgooien met een bak dikke, vette, dampende braggel. Nee, als singer-songwriter moet je het hebben van je sprankelende persoonlijkheid, diepzinnige, ambigue, grappige, poëtische teksten, analyses en fantastische stem. Maura is zo’n singer-songwriter die heeft besloten haar leven aan de muziek te wijden. Na de break-up met haar lover heeft ze een ep opgenomen om haar ervaringen te bezingen. Songtitels als Drowning In Your Love en Erase You doen vermoeden dat het niet uitsluitend blijdschap is wat ze voelt over het verlies van haar bankplant. Het was namelijk niet zomaar een appelflap, maar zo een als je bejaarde buurvrouw elke oudejaarsdag bakt, en carameliseert met een mengsel van kaneel en suiker. Die flappen maken daardoor niet zomaar vetvlekken in het van je oma geërfde zelfgeborduurde wit damasten tafellaken, maar stroperige vetvlekken. Het ergste soort, maar zo heerlijk zoet en vet. Het soort dat jij verwijt zowel wel als niet te bellen. Iets doet vermoeden dat het hier om een man gaat.

Hoe dan ook, liefdesverdriet is niet leuk of mooi en het brengt de slechtste aspecten in een mens boven; jaloezie, obsessieve denkpatronen en algehele ellende. Het is absoluut acceptabel om verdrietig en mens te zijn. En als dat betekent dat je duizenden haat-/liefdesbrieven wilt schrijven waarin je alle pikzwarte drek uit de krochten van je ziel beschrijft, dan is dat prima. Maar dat betekent niet automatisch dat dit diepzinnig materiaal is. De voormalige liefde van je leven opzadelen met je zielenroerselen kan een mediumgoed idee zijn. Maar er liedjes over schrijven, deze op cd zetten en de wereld in slingeren, is dat vaak niet. Zeker niet als de teksten plat, humorloos, karakterloos en oninspirerend zijn. Menselijk, dat zijn Maura’s teksten wel, maar sinds wanneer is het exhibitionistisch etaleren van de zwakke kanten van je ziel mooi of hip, en vooral: acceptabel? Moeten we dat eigenlijk wel willen? Is er wel voldoende chocolade-ijs in de wereld? Zo niet, dan kunnen we ons in ieder geval troosten met de gedachte dat Maura wel kan zingen. Ze heeft een mooie stem die ze ook beheerst en goed gebruikt. Ze klinkt als een mooi, fijn meisje met een flinke hoeveelheid glanzende donkere haren, dat geen moeite zal hebben een nieuwe vlam te vinden. Hopelijk één met woorden, zodat ze samen mooie liedjes kunnen maken over de fijne dingen die ze samen beleven.

Rijnder Kamerbeek – Aberratie – Ilona Staal

Aberratie van Rijnder Kamerbeek is eigenlijk helemaal niet geschikt voor een zomerse recensie. Het lijkt een winterplaat bij uitstek. Bij voorkeur te luisteren tijdens een winterse nachtwandeling door de stad, met als doel onderweg zijn en niet het ergens zijn. Over een plein in de wereld overdekt met een laagje sneeuw, zodat de realiteit een decor van jouw dagdromen schijnt. En jouw aanwezigheid een fluistering. Feitelijk valt er niet bijzonder veel te horen op de plaat: piano- en synthesizerklanken, stilte en hier en daar wat ruis, een zucht of pieptoon. De sfeer is filmisch en doet denken aan Goldmund, inclusief welgeplaatste pianokraakjes, en de soundtrack van The Hours door Philip Glass.

Feestelijk is niet het eerste woord dat in een mens opkomt bij het beluisteren, maar de muziek nodigt op een vriendelijke manier uit tot aandacht en geduld. Het lijkt geen oordeel te willen vellen over de sfeer die het oproept. Dit gevoel wordt versterkt door het feit dat de nummers geen titels hebben maar genummerd zijn. De plaat telt maar liefst acht voortkabbelende tracks en duurt 50 minuten. Dat is best lang en eigenlijk het enige minpuntje. Er zijn verschillen tussen de nummers te ontdekken, maar die zijn niet erg in het oog springend. Dit zorgt er wel voor dat de plaat één geheel is. Meest opvallende en koele track is #05. Hij kan met zijn vreemde maar geruststellende combinatie van ruimte, synthesizers en heiligheid prima als soundtrack van een neo-retro documentaire over het heelal fungeren. Dus bravo voor die jongeman van Kamerbeek en check die soundcloud!

Differ – What's In A Name – Merijn Coert

Veel grote bands zijn op de kaart gezet toen zij een unieke combinatie vonden tussen verschillende muziekstijlen. Denk aan Run DMC in samenwerking met Aerosmith of de funk-rockgiganten Faith No More of The Red Hot Chili Peppers. Vergeet vooral ook Korn en Limp Bizkit niet. Zij smolten hiphop en metal samen tot een nieuw muziekgenre. Voorbeelden te over.

Differ is een Nijmeegse rockband opgericht eind 2009 door vier jonge honden.  Volgens de bandleden zelf verschillen ze sterk van elkaar, maar worden ze door de muziek bij elkaar gebracht en vormen ze zo een harmonieuze band. Grote inspiratiebron zijn de bands die dezelfde uitdaging hebben opgezocht. Waar veel muzikanten dit uit de weg gaan, omarmen deze lui het idee volledig. Sterker nog, ze hebben de bandnaam er aan gewijd, met zelfs een dikke knipoog in de titel van de plaat: What’s In A Name.

En het is waar. De muziek klinkt echt als een verzameling van verschillende rockstijlen en ieder bandlid lijkt voor een plekje in een nummer te willen vechten. Dit valt altijd te respecteren, maar soms wringt het wat. Ook zijn de opnames niet echt sterk en de algehele productie doet wat amateuristisch aan. Niet erg voor een demo of een eerste opneemprobeersel, maar deze jongens hebben duidelijk meer in hun mars. Dat komt met dit schijfje helaas niet uit de verf. De cd krijgt daarom ook niet veel kans om nog eens gedraaid te worden en wordt vermoedelijk zelfs door menig cd-speler uitgespuugd. Even wachten op betere kwaliteit dus.

Laten wij het er dan in deze ook maar op houden dat alle grote kunstenaars in eerste instantie niet werden begrepen. En dat deze band in de (nabije) toekomst nog hoge ogen gaat scoren in de Nijmeegse muziek scene, kleinschalig met voorzichtig een eerste goedkope demo.

Lynn – C Big House – Merijn Coert

Wie het boekje van C Big House van Lynn openslaat, stapt direct de persoonlijke wereld van de leden van Lynn binnen, vooral die van Jolinde Riezenbosch. Elke pagina lijkt een beschrijving van een belangrijke dag en dit komt terug in de liedjes. De cd is daarom als een vogelvlucht door een net teruggevonden dagboek.

Waarom is dat zo? Allerlei thema’s die te maken hebben met de jeugd, het opgroeien an sich en het volwassen worden en zijn, komen aan bod. Zo is er bijvoorbeeld een ode aan de simpele dingen des levens: een fijne fietstocht door het Engelse landschap. Ook zijn er treuriger onderwerpen, zoals scheiding of de hectische levens die wij soms leiden.

De kracht van deze plaat zit hem vooral in de lieflijke stem van de zangeres, haar geloof in een hogere macht en de krachtige productie die achter de plaat zit. Af en toe springt Geert Riezenbosch bij, zoals het in het treurige maar helaas realistische Divorce. Eigenlijk ook een logisch onderwerp voor een duet.

Lynn schotelt ons uiteindelijk een echte sferische plaat voor. Er verandert gaandeweg niet veel in het geluid en de opzet. Het blijft allemaal een klein beetje hangen in een soort communeachtige kampvuursessie. Dat hoeft niet per se negatief te zijn, maar er zijn geen uitschieters en de plaat duurt vooral daardoor vrij lang. Voor fans van dit genre natuurlijk een genot, maar voor een groot deel van de luisteraars waarschijnlijk op een gegeven moment saai.

Liquid Snow – Hip Hipper Hipster – Arina Banga

Het Nijmeegse Liquid Snow levert met debuut Hip Hipper Hipster een gevarieerde rock-ep af, die het ene moment zonnige, niets-aan-de-hand catchyness brengt maar het volgende moment volop de duistere catacomben van het muziekspectrum verkent. De nummers liggen dan ook prima in het gehoor en het is duidelijk dat de nodige zorg is besteed aan het schijfje.

Hoewel de energieke groep met zijn diversiteit in elk geval niet beschuldigd kan worden van saaiheid of waterige grijze-muizenmuziek, is deze diversiteit ook verraderlijk. De heren wekken namelijk de indruk gebukt te gaan onder een ernstige vorm van het wij-kunnen-niet-kiezen!-wij-vinden-alle-rock-eigenlijk-wel-leuk!-virus. Dit lijkt zelfs onderdeel uit te maken van het concept. Verwijst de bandnaam misschien naar een postmoderne notie als 'fluid identity' in plaats van naar het zelfverklaarde en tikkeltje puberale sperma en heroïne? Wie hoort hoe gemakkelijk Liquid Snow de muzikale gedaante aanneemt van Arctic Monkeys, Voicst en Joy Division, kan bijna niet anders concluderen.

Het wordt dan ook tijd dat de sneeuwmannen kleur bekennen. Een kameleon wordt immers snel over het hoofd gezien, en dat zou zonde zijn van dit Gelderse talent.