Om twaalf uur gaat het hek los. De vroege bezoekers worden verwelkomd door Eastway, één van de deelnemers aan het rock ’n roll jonkiestraject van Kids ’n Billies. Een kans voor jongeren in de voortgezet onderwijs leeftijd om een plaatsje op het festival te veroveren. Eastway is het gelukt, net als Sheamless (dat we nog kennen van twee jaar terug onder de naam Nameless). Beide acts treden deze dag op. Eastway (strak in pak!) doet dat tweemaal in de middag op het terrein, Sheamless speelt één keer op de Skin-A-Matic Stage. Beide bands zijn in het bezit van veel talent, waarbij de zanger-gitarist van Sheamless opvalt door zijn nu al doorgewinterde rock ’n rollattitude. Dit moet ingegeven zijn door een fanatieke ouder of het jong is de belichaming van een ster in wording. Bij beide acts rammelt het muzikaal nog, maar dat mag de pret niet drukken. Spelen op Kids ’n Billies is te gek en er wordt gretig genoten.

Bootleg Betty, bestaande uit vijf aimabele dames uit Nijmegen, is de eerste ‘grote mensen-act’ van de dag. Een beter moment om het slaapsnot goed uit de ogen te wrijven, kan een festival zich niet wensen met dit podiumbeeld. Dat de dartele jurkjes ook nog eens alleraardigst kunnen musiceren, is mooi meegenomen. De koddige rock ’n roll met een enkel eigen nummer zet een prima toon voor de dag.

Veel te vroeg staan de Hackensaw Boys al op het hoofdpodium. De zeven baardmannen op een rij zijn een ideale afsluiter van een festival als dit. Vandaag staan Jan, Piert, Joris en Corneel, maar dan als Hank, John, Woody, George en nog drie anderen geen ‘kaap’ren te varen’, maar hun ziel te verkopen aan de duivel. Dit uiterst sympathieke septet speelt vandaag twee shows, vandaar dat men al vroeg in Nijmegen staat. Zij die later komen hebben dikke pech, want deze boys zijn een zeer sterke live-act. Zowel muzikaal als qua presentatie.  

Voor twee andere acts op het hoofdpodium, The Upsessions (reggae) en Def Americans (Johnny Cash-tribute) hoeft de loftrompet niet zo hard geblazen te worden. Beide acts zijn nette vertolkers van hun genre, worden bevolkt door goede muzikanten, maar missen de echte overtuiging om te schitteren. The Upsessions zijn een prima kindervermaakband, maar daar blijft het dan ook wel bij. Def Americans, met een uur lang covers, is uiterst saai.

Lichtend hoogtepunt van de middag is misschien wel Villa Zeno. Deze achterhoekers met Nijmeegse banden verrassen vriend en vijand met een perfect getimede set vol muzikaal vuur en lichtelijke branie. Het drietal is hun bruiloftroots ver aan het ontstijgen. Op een enkele Zuiderzeeballade na, waarbij het goed inhaken is, rocken deze gasten je op beheerste, maar indringende wijze de ballen uit de broek. Sterke set van dit orgel-drum-gitaar-trio. Prima op zijn plaats in het festivalprogramma en een belofte voor de toekomst als ze deze stuwende en ruwere curve weten voort te zetten.

Eveneens in de tent spelen in de vroege avond Reverend Dead Eye en The Moonlight Trio. De vuilbekkende voorganger weet, als eenmansband, het publiek te imponeren met een vooroorlogse sound. Hij wint dan ook vele zieltjes voor zijn kerk, hetgeen eerder een kerker zou kunnen zijn. Het trio van het maanlicht weet op een zachtaardiger manier te imponeren. De texmex-muziek van Zuid-Amerikaans aandoende snit doet het goed bij de generatie waar Reverend Dead Eye zijn mosterd vandaan heeft. De ietwat belegen sound van The Moonlight Trio heeft een zompige hoempa-swing die zowel feestelijke meligheid als een zomerse sfeer neerzet.

No time to relax bij Voodoo Swing. Het trio rock ’n rollers is gepromoveerd van het tentpodium (waar men in 2011 speelde) naar het hoofdpodium. Een terechte keuze van de afdeling programma en planning van Kids ’n Billies, want Voodoo Swing is een sterke band met dito sound. Hoewel degelijkheid, zowel in positieve als negatieve zin, de boventoon voert, zal niemand klagen over de aanwezigheid van deze band, op dit uur van de dag, op dit podium, tijdens dit festival. Prima optreden, hetgeen het ook goed doet als opmaat naar wat er nog staat te gebeuren.

Want het is tijd voor Black Bottle Riot XXL. Met andere woorden, Nijmeegs trots op stevig rockgebied. Het is dapper van de organisatie om een lokale band tot headliner van de dag te bombarderen. Maar kunnen ‘onze jongens’ dat wel aan? Binnen drie seconden maken Pieter, Mike, Simon en Jaap duidelijk dat daar geen enkele twijfel over hoeft te bestaan. Het viertal, vandaag aangevuld met een tweetal zangeressen en een organist, walst door het openluchttheater als een gnoe op volle stoom. Natuurlijk zijn de cheerleaders ook weer van de partij. Als sterkste gastoptredentroef mag toch wel topchef Jaap op de barbecue aangemerkt worden. Gezamenlijk, met al deze gasten, pompons, sateetjes, alsmede het publiek, geholpen door de enige en onvermijdelijke festivalstortbui van de dag, maakt Black Bottle Riot er een prima afsluitend feestje van. Hoogtepunt van de dag.

The Marinos willen het hierna nog eens dunnetjes overdoen als afsluitende act in de tent. Dat lukt hen helaas niet. Deze matig klinkende en tamelijk flauwe surfband is overbodigheid ten volste. Leuk voor de diversiteit in het totaalprogramma, maar hier had toch bijvoorbeeld beter een echte Billy-band kunnen staan.

We denken in ieder geval met heel veel plezier, onder het genot van een fris glas bier, terug aan een wervelend optreden van Black Bottle Riot. Hoe gaaf was dat! Kids ’n Billies nummer tien zit er op, op naar nummer elf!!