Drive Like Maria verzuimt te stunten
Bij het horen van de eerste snerpende gitaarakkoorden wordt het oor van de Boergondiër als een hond aan de lijn naar het Hoofdpodium getrokken. Na lange tijd voor de hekken te hebben gestaan gaat de tweede helft van het terrein open om de Zwarte Crosser van nog meer bier en vermaak te voorzien. De nog schone plekjes gras worden snel in gebruik genomen door de mensen die hun kleding nog schoon hebben weten te houden. De immense schans over het Hoofdpodium trekt meer bekijks dan het openende Drive Like Maria. De commerciële we-schrijven-met-het-publiek-in-ons-achterhoofdnummers worden makkelijk weggeslikt. Spelen ze uitsluitend oude nummers om het publiek een plezier te doen of omdat het nieuwe album nog niet helemaal lekker gaat? De automatischepilootshow maken ze goed met de nodige stunts: de 'oeh'-s komen er pas uit als de eerste motor vergezeld van hoge vlammen de veelbesproken sprong maakt en als gitariste Nitzan de waaghals uithangt door de show op twintig meter hoogte af te sluiten.
Zwarte Cross: stunten met de smaakpapillen: vet en gevarieerd
De Boergondiër op de vrijdag
De Boergondiër is de festivalliefhebber die op zoek gaat naar scherpe gitaren, scherpe stemmen en nog scherpere verhalen. Kortom: onvervalste muziekliefhebbers met een onstilbare honger.
The Hives doen al hun stunts zelf
"Ladies..? Gentlemen..? Ladies and gentlemen!?" The Hives zijn aanwezig! Voor het hoofdpodium verzamelen zich dreadlockhippies, punkkids en overall- en klompenboeren van in de twintig. Ook deze 'jonkies' zijn al oud genoeg om het begrip jeugdsentiment invulling te geven. Na een speech van de in slipjas en hoge hoed geklede Howlin' Pelle Almqvist knalt de band zonder moeite het ene na het andere nummer van het nieuwe album Lex Hives. De jeugdigen willen hun oude nummers, dus gaan pas los bij het heftig en vals meegeschreeuwde Main Offender. Na een kort gesprekje over motorcrossen en de waaghals die zojuist over het podium is gesprongen, moet er op een charmante manier duidelijk gemaakt worden dat The Hives de beste band op aarde is. "These are probably the best three songs EVER made. And we do all our own stunts." Na drie kwartier knallen heeft het publiek de knollen op en vliegen er nog opvallend weinig graspollen door de lucht. Bij Tick Tick Boom wordt de boom gevolgd door een totale freeze door de band. Howlin’ Pelle flikt een kunstje waar Normaal op de Zwarte Cross alleenrecht op heeft: het publiek laten knielen. De tweede boom met het omhoogspringende publiek zorgt voor een hoogtepunt waar de vlammenwerpers op het dak vrij weinig meer aan toe te voegen hebben.
VandeVen Band is geboren in de Bayou
De plek om na dit gitaargeweld rustig met een glaasje Jim Beam en heetgegrillde ribbetjes te genieten van de wat rustigere muziek is de Bayou. Geïnspireerd op de knusse verandas langs de Mississippi en gecombineerd met de levensstijl van de Achterhoeker.
De VandeVen Band is een echte boogiebluesband en speelt op de perfecte locatie: de enorme uit New Orleans weggelopen veranda is aangekleed met plantenbakken, een schommelstoel, etcetera. In dit decor spelen vier mannen die al heel wat jaren meedraaien. En dat is op alle fronten te merken aan de muziek, die van bovengemiddeld niveau is. De bandleden beheersen hun instrument met zo'n precisie, dat het lijkt alsof ze ermee vergroeid zijn. De nummers zitten goed in elkaar en de manier waarop de bandleden op elkaar ingespeeld zijn, is tot achter op de weide te voelen. Voeg daarbij het plezier dat er vanaf straalt en succes is gegarandeerd. Het publiek blijft zich vermenigvuldigen terwijl het honkytonkpianospel de hemel in knalt. Het publiek geniet en twist alsof ze in een jukejoint uit de jaren twintig staan. Twee mannen gebruiken de trap voor het podium als extra hulpmiddel. Bij het terugkerende gitaarrifje wordt steevast de trap op en af gestampt. Op grapjes vanuit het publiek reageert de band zoals het hoort: wanneer iemand één van de planten van het balkon op het keyboard van frontman Clemens van de Ven zet, zie je een glimlach op zijn mooie doorleefde gezicht. Later belandt deze zelfde plant in de saxofoon van Arend Bouwmeester. Aan multitasking ontbreekt het dus ook niet bij deze heren. De sfeer zit er goed in bij de band en het publiek. De band weet de aandacht vast te houden.
Automatic Sam koning van het moeras
Op diezelfde sfeervolle veranda speelt Automatic Sam uit het verre oosten van Nederland een thuiswedstrijd. De meute komt langzaam op stoom en heeft halverwege de set de smaak goed te pakken. Na een drietal nummers spelen zij als een bezetene en weten vriend en vijand te overtuigen. Met name voor het podium is er veel interactie tussen de muzikanten en het publiek. Zanger Pieter Holkenborg geeft aan dat zij flink hun best doen om over Within Temptation heen te komen. Dit lijkt geen probleem, ze zijn in staat om alle bands in de wijde omgeving weg te blazen. De dynamiek van de zang sluit naadloos bij de muziek aan. Het stuwende gitaar- en drumwerk blijft feilloos in het gehoor hangen. Overtuigend zijn ze zeker. In het enthousiasme maakt de band een klein foutje in timing, maar dit is eigenlijk niet noemenswaardig. Een knallende finale in de Bayou.