Een duivel opent het Aardschokpodium met de mededeling dat hij helaas nog tractoren uit de modder moet slepen. Hij geeft Gerrit en Gerrit de mogelijkheid zich voor te stellen aan het publiek. De twee beschilderde kornuiten kondigen de eerste act aan: Suicidal Angels. Hoewel metal ongecompliceerd raggen lijkt te zijn, is het een moeilijker genre dan menig leek denkt. Deze band laat dat echter niet zien. Suicidal Angels is zo over the top dat het een karikatuur van zichzelf is. De drummer zit achter een gigantisch gevaarte zoals we dat kennen van een rockband als Rush. Wat hij hiermee uithaalt had hij ook met een standaard drumstel met dubbele bass kunnen doen. Hij legt de vinger op de zere plek, want het geeft aan hoe megalomaan de band zich presenteert. De enorme wallpaper achter deze metalcomputer is veel te groot voor haar prestaties, en te klein voor het ego van de mannen. Ze leunen op gimmicks en hun choreografie. Zo lopen de gitarist en bassist synchroon naar voren waarbij ze zichtbaar letten op hoe ze hun danspasjes ingestudeerd hebben. Gejatte riffjes van onder andere Master of Puppets van Metallica speelt Suicidal Angels alsof die hun eigen geniale bedenksels zijn. Metal goed spelen betekent niet het concept nastreven. Deze band ontbeert originaliteit en de juiste motivatie. Het publiek kan dat echter niets schelen, zij krijgen een snoeiharde opener van de metalcross.

De derde metalband op het Aardschokpodium is Exodus, een band die zijn rock-´n-rollstatus al lang heeft verworven. Het geluid aan het begin van de set is nog verre van optimaal maar dat wordt gelukkig snel hersteld. Gehuld in een geel Zwarte Cross-shirt brult de gitarist met zijn instrument de zinderende trash metal over de weide. Geroutineerd spelen de mannen hun zieltjes tegemoet. Alhoewel zieltjes… zanger Rob Dukes is niet tevreden over de moshpit en provoceert het publiek door te zeggen dat een vijfjarige hummeltje, dat later on stage zijn gitaarkunsten mag showen, en een meisje van drie beter moshen dan de rest. Dat laten de aanwezigen niet over hun kant gaan en dat komt de sfeer zeker ten goede. Tevreden maakt Rob een opname van het publiek met zijn mobiele telefoon. Over de muzikaliteit van Exodus valt moeilijk te twisten. De band speelt onbezorgd hoogwaardige heavy metal en laat zo aan de jeugdige metalheads zien waar Abraham (de talloze bands in het genre na Exodus) de mosterd haalt. Basics van de moderne metal worden de telgen bijgebracht zonder ook maar een moment te verzaken. Exodus toont zich de klassieke muziek in de metalscene, afgestoft en wel!

Vanaf de eerste noot wordt al duidelijk dat Alestorm er zin in heeft. Het bonte gezelschap straalt een dosis energie uit die zeer aanstekelijk werkt op de luisteraar. Naast de vaste instrumenten zijn zij gewapend met twee hang keyboards die net als een gitaar aan de nek hangen. Deze zijn gekleurd in fel blauw en rood en geven een komische noot aan het geheel. Daarnaast heeft zanger en toetsenist Christopher Bowes een korte Hawaibroek aan, iets wat je zo één twee drie niet verwacht bij een Folk metalband. De eigenzinnigheid straalt er vanaf. Deze man is een prima frontman, die weet hoe hij een publiek moet bespelen.

De mannen van Alestorm weten met een komische noot en veel interactie het publiek erbij te betrekken. Zo zijn er al nummers over Vikingen en dwergen. Beiden mogen blij zijn niet aanwezig te zijn vandaag, want één ding is zeker, zij waren er niet goed van af gekomen. Het publiek lacht erom en danst met veel plezier mee. Muzikaal gezien zit het goed in elkaar, de band is goed op elkaar ingespeeld. Naast het prima drum-spel weet gitarist Dani Evans indruk te maken met zijn toegankelijke maar ervaren solo’s. Ook de zang ligt prettig in het gehoor. Wel mag gezegd worden dat de nummers wat op elkaar lijken. Maar dit mag de pret niet drukken, want met zoveel energie en vrolijkheid blijft de festivalganger wel staan.
 

Pain sluit vandaag het Aardschokpodium af en doet dat met veel bombarie. Rookpluimen, een lichtshow (de invallende duisternis bood voor het eerst deze mogelijkheid) en een sound die bijna doet denken aan snoeiharde electro. Je zou het de metalversie van Depeche Mode kunnen noemen. Imponerend is het schouwspel, met een zanger die zich losgerukt lijkt te hebben uit een dwangbuis, zeker. Pain voert de gimmicks waarvan Suicidal Angels ook gebruik maakte, wel op een doeltreffende uit. Daar moeten ze het per slot van rekening ook van hebben want technisch gezien is het niet heel spannend. Wat betreft interactie kan Pain nog wat leren van Exodus, want er ontstaat geen hechte band tussen deze heren en hun publiek. De band overdondert, maar doet dat vooral met een hele hoop galm en een sporadisch gitaarsolootje. Als de band wat meer diepgang in hun spel legt, is de kans groot dat ze een hele set blijven boeien.

Als afsluiter van het hoofdpodium krijgt men de gothicband Within Temptation voorgeschoteld. Een aderlating, want dit is echt vergane Hollandse glorie. Als je na tien jaar muziek maken nog steeds vrijwel exacte kopieën van je eerste plaat speelt en nog steeds in een witte jurk op het podium staat, moet je je toch echt gaan afvragen waar je mee bezig bent. Jaren geleden gold Within Temptation nog als 's lands grootste exportproduct, maar nu is het een parodie op zichzelf geworden. De periode van wapperende haren en toonarme gothic is toch al een tijdje afgelopen, maar Sharon volhardt in alles wat ze vroeger ook deed, met haar aanhangsels c.q. de band als trouwe volgers. Het is de vraag of het gepast is het publiek aan te sporen om te springen en klappen op een nummer dat geïntroduceerd wordt met een filmpje dat gaat over een meisje dat haar vader heeft vermoord. De drummer en toetsenist spelen op een verhoging van een podium dat meer op een poppenkast lijkt dan een plek waar rockmuziek wordt gespeeld. Within Temptation is verworden tot ongewilde nostalgie en allesbehalve een waardige afsluiter van de eerste dag. The Hives hadden dit beter kunnen doen. Within Temptation is Without Temptation.