Baby Face Nelson doet het juist precies andersom. Het akoestische optreden is niet meer dan aardig, maar elektrisch en op het hoofdpodium overtuigen deze heren des te meer. De op country geënte rock ’n roll van het stoer ogende clubje met de jongensachtige blikken is een sterke troef voor de sfeer op het plein, mede door de strak en net gemusiceerde set.
Het Wageningse Gruismachine doet precies wat haar naam doet vermoeden. Het jonge viertal staat pas aan het begin van hun muzikale carrière in deze samenstelling en speelt op het Underground-podium. In de kelder van café het Gat (what’s in a name?) fabriceren ze een fijn potje woestijnrock. De instrumentale band raakt de essentie van deze stijl knap. Hoewel de heren hun totaalgeluid nog niet op orde hebben, weten zij met hun repetitieve composities het maximale effect uit hun muziek te halen. Gruismachine bewijst dat een optreden niet altijd even strak hoeft te zijn om toch te overtuigen: met sfeer, intentie, charme en volle overtuiging kom je een heel eind. Als het deze band lukt de gelederen op volle sterkte te behouden en beter op elkaar ingespeeld te raken gaan we zeker nog het één en ander van ze horen.
Zowel Poor Richard (Arnhem/Wageningen) als Liquid Snow (Druten-Zuid) gebruikt het optreden op Bergpop als generale repetitie voor het grotere festival de-Affaire, volgende week tijdens de Vierdaagsefeesten in Nijmegen. Beide bands zullen daar op het Lift podium spelen. De optredens van de ruwe punkrockers (Poor Richard) en de indierockers (Liquid Snow) laten zien dat zij hier klaar voor zijn. De bands geven een sterk visitekaartje af in Wageningen; dat belooft wat voor volgende week.
The Bunny Bonanzas zijn eigenlijk altijd goed en een hit op ieder festival. De Arnhemmers kennen het klappen van de zweep. Hoewel het ‘slechts’ de soundtrack betreft voor een jaren zeventig softporno rolprent, weten de heren in het zwart als ware meesteressen te overtuigen met hun groovy exotica. De Wageningse crusties en studenten smullen van het geniepige zestal, en dat is volkomen terecht. De Bunnies swingen als een welgevormde tiet.
Rotzakken-orkestje Wolf Hunters weet het handjevol publiek in het Gat onzachtzinnig te ontregelen. Het Noord-Hollandse viertal lijkt op het eerste gezicht een clubje mooiboy-hipsters, maar zodra de eerste tonen de vliezen uit je oren scheuren weet je wel beter. Schurende garagerock geolied met een vleugje punk en een scheut moderne rock ’n roll en dan goed hard in je smoel; zo moet het en zo gaat het ook. Misschien is het de hoogste tijd voor een Club 3voor12 gelderland met The Pikeys, John Coffey en Wolfhunters om de indiekids even de ballen uit hun broek te trekken.
Yama kan de vanavond afgedraaide bal netjes intikken. Het stonerrockende viertal, wat verder en verder verwijderd raakt van doommetal, heeft vandaag niet bepaald het beste geluid. Volgens de vriendin van ondergetekende heeft de zanger echter wel duidelijk de beste looks van heel Bergpop. Toch hoeft deze band het niet alleen te hebben van de uitstraling. De dampende riffs, die moeten het werk doen. Het enthousiaste publiek vreet deze dan ook met verve en hoewel Yama nog niet de beste band in het genre is, zijn de Tilburgers duidelijk groeiende. De stek op het vermaarde psychedelic- en stonerfestival Yellowstock (België, half augustus) is dan ook terecht en een mooie opstap om verder te komen. Yama laat vandaag zien dat het wil en kan.
Hierna gaat het feestje nog wel even door op het kleine maar goed gevulde plein in Wageningen. Bergpop is een aantrekkelijk en goed georganiseerd festival. De organisatie, de vrijwilligers en de partners van het festival verdienen een welgemeende klop op de schouders. Tot volgend jaar!