Intro –Miriam Mockzo
Daar krijg je een mp3’tje toegestuurd om iets over een van de nummers van Roel Smeets te zeggen en dan heet het liedje Intro. Maar ehm, was niet de bedoeling dat ik iets over een liedje van de nieuwe plaat zou schrijven? Nou vooruit dan maar... De eerste twintig seconden denk ik nog steeds: ja, wat moet ik nu over een instrumentale intro van een singer-songwriter zeggen? Geen zang, geen tekst, geen verhaal. Maar opeens zet de zang in. En zó wel vet dat je meteen alles laat staan en liggen. En dat is toch wat je wilt bij het eerste nummer van een plaat. Ik tenminste wel. In mijn hoofd ga ik snel op zoek na iets wat erop lijkt of wat ik ken, maar voordat ik iets kan bedenken hoor ik alweer nieuwe klanken. Terwijl de gitaarriff doorgaat krijg ik van links en rechts gekke, onverwachte sounds om de oren en dan is het nummer ook al klaar. Is dit de hele plaat in een notendop? Als dat zo is, dan heb ik nu al zin om naar de rest van het album te luisteren.

Cage The Bird – Aafke Romeijn
Het is altijd een beetje oneerbiedig om te zeggen, maar het interessantst aan deze track vind ik de productie. Niet dat het geen goed liedje betreft - het is alleen de productie die ervoor zorgt dat het uitstijgt boven ‘gewoon een liedje met een gitaar en een stem’, en blijft hangen. De dubbeling van de vocals, het minimale toetsenarrangement hier en daar, de neurie-koortjes: tien punten. Deze track kan zo onder een film gelegd worden, gaat perfect werken. Waar de tekst over gaat, daar kom ik alleen niet uit, maar misschien is dat maar goed ook: dit nummer moet het vooral hebben van de krachtige sfeer die het neerzet.

Closer – Indasol
Er is een vrouw met zwarte haren, ze is ingebonden met witte gespriemen. De lucht is dreigend donkerblauw met groene accenten. Onderin de lucht begint zich langzaam maar zeker een wolk te vormen. Het landschap is ondefinieerbaar, kil en groengelig. De vrouw die zich in dit landschap probeert te redden kijkt ons huilend aan en probeert beweging te voorkomen, waarschijnlijk is iedere beweging fataal. Ze wordt gesteund door een ruggenwervel gemaakt van een ionische zuil die duidelijk zijn beste tijd gehad heeft. We kijken recht door haar heen. De zwarte haren van de vrouw vallen voor haar gezicht zodra de gitaar stopt. Het landschap verliest zijn afstandelijkheid en komt dichterbij. De vrouw wil opgevangen worden en laat zich vallen. Alles komt dichterbij.

Evolutions – Nina van der Leest
Roel Smeets heeft een puur stemgeluid met een rauw randje. Country-invloeden zijn duidelijk in de muziek en zijn stem te horen. Evolutions is een rustig nummer met een mooie combinatie van piano en gitaar. Het nummer bevat poëtische teksten over het leven, hoe alles om je heen verandert en je zelf verandert. Het nummer laat je meeslepen in de emotie, vooral het gedeelte: "Things change, some things stay the same" blijft hangen. De tekst wijkt af van het gebruikelijke en ontroert, veel mensen zouden zichzelf erin kunnen herkennen.

Take A Look – Tim Perry (The Jacobites)
Take A Look is een vrolijk nummer met een rootsy basis en een poppy toegankelijkheid. De bijna volledig akoestische begeleiding (gitaar, bas, banjo, mondharmonica en klokkenspel) combineert prima met de opgewekte drumcomputer. De stem van Roel doet af en toe een beetje aan grote singer-songwriters denken uit vervlogen tijden. Af en toe is het hunkeren naar wat meer harmonieën in de zang, als in de traditionele folk en country. Ze zijn wel aanwezig, maar soms iets te subtiel misschien. Take A Look past uitstekend bij een mooie zomerdag. Als je je ogen sluit speelt zich een film voorbij van mooie zomerdagen uit je jeugd, een eerste vriendje, of vriendinnetje, vrijheid en geluk. De tekst van het nummer lijkt te verwijzen naar een achtergelaten negatieve periode, ingeruild voor een betere tijd, groei als een persoon, tevredenheid met wie de hoofdpersoon nu is en het genieten ervan. Hier zullen veel mensen zich in kunnen herkennen en dit maakt het nummer naast de aanstekende melodieën en goed verzorgde arrangementen zeer pakkend en verslavend. Mocht de zomer niet meer komen, Roel Smeets straalt van oor tot oor en met hem vele luisteraars!

Eudaimonia – Jesse van de Hulsbeek (Liquid Snow)
De meeste nummers zijn veroordeeld tot de achtergrond; in het slechtste geval weerkaatsend op de muren van een parkeergarage, in het beste geval begeleid door een goede dj op een dansavond in de stad. Maar weinig liedjes dwingen de luisteraar het liken van statusupdates en andere plichten even opzij te zetten en gewoon aandachtig te luisteren. Eudaimonia heeft die kracht. De stem van Roel, die soms wel heel expliciet Conor Oberst imiteert (vergelijk Eudaimonia bijvoorbeeld met Milk Thistle), kraakt breekbaar en tegen het valse aan. Dat stoort niet; het ondersteunt de zeggingskracht van het geheel. Een heel mooi klein liedje.

Sirens – Julian Hertz
Heerlijk cynisch anti-folk-nummer over de geluiden van de liefde willen horen/vinden verpakt in een mooie mythologische analogie. Zijn stijl en stem doen denken aan artiesten als Lucky Fonz III en Elvis Perkins (While You Were Sleeping) De zanglijn stoeit op een interessante manier met de gitaarakkoorden en met 2 minuut en 42 seconden is het verhaal mooi uit de doeken gedaan zonder saai of te repetitief te worden. Dit is een stijl waar ik zelf erg van houd, en ben dan ook benieuwd naar de rest van het album! #smaaktnaarmeer

Jonah And The Whale – Timo Pisart (OIIO)
Een paar liedjes van Roel hebben de kwaliteit dat ze zich al na de eerste luisterbeurt in je hoofd nestelen. Jonah And The Whale is er zo eentje, ooit gehoord bij een van zijn shows en nog steeds kan ik hem meeneurieën. Aanvankelijk lijkt deze opname een lofi liveregistratie, maar na anderhalve minuut komt opeens een subtiel pianomelodietje het breekbare liedje omlijsten. Tjongejonge, mooi gedaan hoor. En even later: aanzwellende blazers? Dat wekt toch wel een Pavlov-reactie op bij een arrangementenfetisjist als ikzelf. Soms kreunt Roel nét iets te pathetisch in de microfoon ("So I destroy everything / that is touching from within"), maar het zij hem vergeven: Jonah And The Whale is een mooi klein liedje dat er gewoon om vraagt te worden grijsgedraaid.

Katharsis – Marcel Verbeek
Roel Smeets is nog jong, maar zijn overpeinzingen verraden een groter weten. Deze filosoof in wording kent zijn klassieken, dat zie je alleen al aan de titels op zijn nieuwe album. 'Jonah' is een interessante plaat, waarop je hoort wat Roel in huis heeft. Subtiel en sfeervol geproduceerd, vind ik. In Katharsis probeert Roel in het reine te komen. Waarmee? Daar denk ik nog even over na. Ja, ook in Katharsis dient de gelijkenis met Conor Oberst (Bright Eyes) zich aan. Maar: Roel Smeets lijkt vooral op zichzelf. Een intelligente songsmid met een enorm talent. En een goeie gast bovendien! "I did not come here to start a war", zingt hij. Smeets komt in vrede. Luister naar zijn verhalen. Ze zijn het waard!

You Should Be Aware – Eek
Er wordt een zwaarmoedige sfeer neergezet met bijbehorende tekst en sounds. De ‘wow’ en ‘flutter’ van een tape-opname is zodanig dat de toonhoogtes van gitaar en zang wat op drift raken. Naar mijn smaak net iets té. De tekst met een ‘kijk mij, hier kom ik’-insteek, maakt door de melancholische gedragenheid dat deze wat cynisch overkomt. Dat resulteert in ofwel genuanceerde diepgang, ofwel ongeloofwaardigheid, zeg jij het maar. Uitspraak van het Engels is zo nu en dan een klein beetje ‘Dutchie’, maar over het geheel genomen lijkt me dit een prima nummer dat je als ‘Balotelli in je elftal’ zet, om het contrast aan te geven en misschien nog onverwacht te scoren ook.

Bekijk hier de Kapelsessie van Roel Smeets