Ik ontmoet de band thuis in de Arnhemse wijk Klarendal bij gitarist Andrej Bragin. “Welcome to my crib!” klinkt het joviaal door de speaker als de deur wordt opengebuzzt. In de studentenkamer van Andrej zit de band te chillen op de vierzitter en het tweepersoonsbed. Aan de muur boven het bed hangen vinylplaten van Marillion tot Gregory Isaac en Bob Marley. Naast het bed liggen nog eens stapels lp's. Een piano, enkele gitaren, een trompet en het pakje Durex op een luidspreker maken het geheel af. Andrej schenkt een colaatje in en we steken van wal.

De mannen zijn elk op hun eigen manier in de muziek verzeild geraakt.
Andrej vertelt schoorvoetend: “Ik ben in 2001 als politiek vluchteling vanuit Rusland in een Nederlands asielzoekerscentrum terechtgekomen. Je kon daar allerlei spelletjes lenen, maar ook een gitaar. Mijn vader heeft me een paar Russische volksliedjes geleerd. Ik heb me daarna in muziek, kunst en de gitaar verdiept en dat voelde alsof ik opnieuw werd geboren. Het werd een enorme ontdekkingsreis en ik had flinke honger. Inmiddels woon ik in Arnhem en is Leeways mijn familie.”
De verhalen van de andere bandleden lopen uiteen. Zo is Amir dankzij het synagogebezoek Andrej tegen het lijf gelopen en daardoor met percussie gestart. Timothy dankt het gevoel voor ritme en muziek aan zijn Surinaams-Antilliaanse roots. Hij vult aan: “En natuurlijk de reggae die altijd al door ons huis schalde.” Segal is een multi-instrumentalist die op zijn tweede al is begonnen met trompet en percussie en als doedelzakspeler aan een WK heeft deelgenomen. Segal: “Mijn ouders hebben me altijd gesteund in de muziek. Toen mijn moeder zwanger was begon ik altijd te schoppen als Avé Maria draaide. Toen ik er eenmaal uit was hielp die muziek juist om me kalm te krijgen tijdens drukke buien.” Hij heeft een tijd van de muziek kunnen leven maar is nu opnieuw begonnen, als zanger.
De eerste aanraking met de muziek begon voor Benjamin bij het zaterdagse kerkbezoek met zijn grootouders op Curaçao: “Ik ben begonnen bij het kerkkoor met een quarta, een kleine viersnarige gitaar. Eenmaal in Nederland heb ik weinig met muziek gedaan, maar ben ik gaan breakdancen. Door een blessure moest ik stoppen en ben ik gaan rappen. Het patserige daarvan stond me tegen en vervolgens ben ik MC geworden bij allerlei feestjes. Via Andrej rolde ik in Leeways.”

Wat is het motto van de band?
Segal: “Life is what you make it, je moet je eigen weg kiezen. We zullen altijd vooruit gaan. De horizon zul je nooit bereiken, maar je moet altijd blijven gaan. Het is een eindeloze trip.”

Dit komt terug in de bandnaam en het logo?
Segal: “Zeker. Leeways betekent in de scheepvaart dat een schip zijn eigen koers bepaalt als deze zonder roer door golven, stroming en wind gaat. Ga je eigen weg, kies je eigen pad. Ons logo is een zwart-wit kompas met zes pijlen, waarvan er één rood is. De laatste is onze eigen koers. Wij gaan niet met de stroom mee.”

Politiek en reggae zijn vaak nauw verweven, hoe staat Leeways hierin?
Segal: “Leeways maakt geen politieke statements, maar we hebben wel een visie op normen en waarden. Rechts of links, arm of rijk; het loopt allemaal gewoon door elkaar. Dat soort verschillen zijn te simpel, het gaat erom hoe je in het leven staat.”
Benjamin: “De plunderingen in Engeland inspireren mij bijvoorbeeld wel bij mijn teksten, maar dat brengen we in een niet-politieke manier over in onze muziek. Kijk om je heen in de wereld, alles beïnvloedt ons. We vertalen verhalen zodat iedereen zich erin kan herkennen. Respect!”

Reggae is nauw verwant aan de Rastafari, bij jullie schieten de religies alle kanten op. Hoe vindt religie een plek binnen Leeways?
Segal: “We verschillen op dat vlak inderdaad behoorlijk: we hebben twee joden, een katholiek, een protestant, een boeddhist en een moslim die onze foto's maakt. Wij gaan je echt niet vertellen wat je moet denken, maar wel dat je vrij moet denken.”
Andrej: “Net als muziek kan religie juist ook verbinden. Voor ons is het een kracht. Onze karakters en achtergronden botsen niet, maar versterken ons en brengen ons verder.”

Als je een dagje iemand zou mogen kidnappen met goede of slechte intenties, wie zou er dan in de kofferbak belanden?
Segal: “We gaan voor een positieve ontvoering. Het wordt iemand van een label als Motown of een Quincy Jones. Iemand die ons verder kan helpen.”

Afgelopen jaar was heel erg succesvol. Wat zijn de ambities voor 2012?
Segal: “Naast de nieuwe website en de ep willen we hard werken om op nieuwe locaties te spelen, ook buiten Nederland. Daarnaast doen we mee aan twee internationale reggae wedstrijden en willen we op een Bevrijdingsfestival spelen. Een fijne booker staat ook op onze lijst.”

Tot slot een verkooppraatje voor de ep, waarom moeten mensen die kopen?
Andrej: “Met de Leeways ep krijgen mensen iets dat ze nog niet eerder hebben gehoord. Het is innovatief and it makes you wanna dance. Naast de vette muziek zijn de teksten het beluisteren waard. De ep is een voorproefje van wat je tijdens onze show kan verwachten: dampende reggaefunkrock. Deze ep mag je niet missen!”