Vanavond is de eerste wintereditie van Spijkerrok een feit. Arnhems kleinste benefietfestival is geland in de Jacobiberg. De roots van Spijkerrok liggen eigenlijk in het Spijkerkwartier in Vrijstaat Thialf, maar dat is in de openlucht en te koud voor in de winter. De line-up bestaat uit lekker alternatieve rockbands en het festival heeft als doel een gezellige avond. “Liever een sympathieke toffe band, dan een stelletje goede eikels,” aldus medeorganisator Eric Veltink. Sympathiek zijn de bands zeker. Al is het alleen maar omdat ze vanavond belangeloos optreden voor het goede doel: de vrijheid van muzikale meningsuiting in landen waar dit door het regime onmogelijk wordt gemaakt.
Met weinig enthousiasme gaat Achterdochtig van start. Bram Derksen bespeelt zijn elektrische gitaar en zingt poëtisch getinte Nederlandstalige teksten. Hij wordt bijgestaan door Dennis Spee op drum en zijn trouwste bandlid: de cassetterecorder. Er gaat helaas veel mis. Het geluid is niet goed, de zaal galmt, zijn microfoon staat te zacht, de drum des te harder en als op een gegeven moment de microfoonstandaard instort, krijg je echt met ze te doen. Ondanks dit is het toch een optreden dat je bijblijft; de sterke teksten, het galmende, schreeuwende cassettebandje, Brams ingetogen voorkomen en het feiten dat hij op blote voeten optreedt.
Daarna is de beurt aan Hadrian’s Wall. Deze band kun je nog steeds van top tot teen zien van achter uit de zaal. Hadrian’s Wall levert een strak optreden af, poprock met een hitfactor dat wel een beetje braaf klinkt. De bandleden maken weinig contact met het publiek, maar de nummers zijn catchy, vrolijk en lenen zich er perfect voor om mee te zingen. Opvallend is dat niet de twee boys op de voorgrond met elektrische gitaren zingen, maar de drummer! Als je je ogen dichtdoet is dit totaal niet merkbaar. Chapeau!
Dan komt The Heat en begint de zaal gezellig vol te lopen. De ontzettende positieve vibe van deze vier jongens brengt het aangeschoven publiek meteen in een lekkere sfeer. De energieke heren hebben er zin in, maken veel contact onderling en met het publiek. De gitarist steelt de show met zijn big smile en lange bruine lokken, waarmee hij fanatiek heen en weer schudt. De heerlijke metal solo’s spatten ervan af en zanger Stefan Tim slaat lekker weg op de toetsen van zijn orgel en mondharmonica. Een lekkere rockband met duidelijke bluesinvloeden, een tikje Black Keys, en een goede performance. Klaar om dit jaar meer shows te rocken.
Dan is het de beurt aan de vierde band, The James, wederom een mannenband. Deze vier heren spelen alternatieve radiovriendelijke indie rock. Ze spelen al samen sinds 2006, wat knap is als je weet dat drie van de vier schoonbroers zijn. Het klinkt lekker stevig, denk aan Kings of Leon, met invloeden uit de jaren zeventig. De goede stem van de zanger, Ralph Büttner, komt voor het eerst deze avond mooi uit in de zaal. Eigenlijk mag het wel wat ruiger, maar dat deert het publiek niet. De eerste twee rijen staan flink te springen en ondertussen blijven er maar mensen binnenkomen. Ze brengen een gevarieerde set met vrolijk getinte nummers, rustig en hard, met het laatste nummer als hoogtepunt. Het klinkt lekker, maar blijft niet echt hangen.
Voordat de laatste band de avond afsluit, vraagt medeorganisator Eric nog even het woord. Eric is duidelijk in een goede bui. Dat mag ook wel; in plaats van de verwachte 150 man, is er al zo’n 250 man publiek aanwezig. Hij schreeuwt het uit: “250 man aaahhh! En dan nu AUTO FUCKING MATIC SAM!!!!”
Ondertussen haalt het barpersoneel nog een fust bier bij de buren en kan Automatic Sam, voor velen het hoogtepunt van de avond, beginnen. Deze viermansformatie schopte het al tot De Wereld Draait Door, Paaspop en Zwarte Cross. De band heeft blues als basis, maar rocken als uitgangspunt. Uptempo, ruig, vuig, psychedelica, punk, garagerock, klabam! Bijna een uur spelen ze vol overtuiging voor een enthousiast, springend publiek. Ze kunnen hun vingers niet van hun instrumenten afhouden en plakken de nummers aan elkaar. Duidelijk geen zin om te stoppen. De gitaarriffs, de drums en de zang van frontman Pieter Holkenborg (met wijd open mond à la Mick Jagger) lenen zich perfect voor een podium. Het toepasselijke (maar o zo afgezaagde) woord ‘podiumbeesten’ is bijzonder van toepassing op deze energieke tot en met de kleine teen bezwete jongens. Automatic Sam, een band die je gewoon live móet zien!
Tussen de bands door draaien dj Clojo en dj Raynaey. Alles beter dan stilte, maar de nummers die ze draaien passen niet echt bij de line-up van vanavond en klinken dwars door de soundcheck van de bands. Maakt niet uit, deze intermezzo's lenen zich er prima voor om even een biertje te bestellen, een sigaretje op te steken en de vorige band te bespreken.
Spijkerrok op de Jacobiberg is een stuk verder fietsen, maar dat blijkt uiteindelijk geen probleem voor Arnhem. De zaal galmt een beetje, maar heeft een heerlijke ongedwongen, informele en laagdrempelige vibe, met super sympathiek personeel, lage bierprijzen en tot aan sluit toe schone wc’s! Al met al kunnen de organisatoren zich tevreden stellen en kunnen we alleen maar uitkijken naar de zomereditie!