Rond negen uur ’s avonds is het nog opvallend rustig in de podiumzaal van Doornroosje. Dat wil zeggen: als je in staat bent om de inhoudsloze bak lawaai afkomstig van Bronstibock feat. Chagall te negeren. Bij binnenkomst is de Amsterdamse zangeres Chagall halverwege een uithaal van Rihanna’s Only Girl (In The World). De optie bier en een sigaret lonkt. Bij een tweede poging klinkt Bronstibocks dubstep-bas zo mogelijk nog harder dan daarvoor. Hoewel dit optreden in een andere, latere setting wellicht een positieve bijdrage zou leveren aan de avond, heeft het nu het effect van een luidruchtige gast op het vredige verjaardagsfeestje van je grootmoeder. Voor alle duidelijkheid: een ongewenst effect dus. Gelukkig weet dj Joris Ruijzenaars wel hoe hij het publiek moet voorbereiden op wat er gaat komen. Op toepasselijke inkoppertjes als Dune’s Hardcore Vibes en Human Resource’s Dominator schakelen de armpjes en beentjes collectief over naar lang vergeten hakbewegingen.

Na deze warming-up is het aan hoofdact Aux Raus om de spieren, stembanden en gehoorgang te zalven. Invloeden uit de metal-, punk-, gabber-, hipster- en ‘wat er in godsnaam nog rest’-scene worden direct na opkomst van frontman Bastiaan Bosma, gitarist Luuk Bouwman en de extra live-gitarist door elkaar gehusseld in één grote salad bowl van liefde. Veertien of vijftig jaar oud, vanaf het openingsnummer Fall is iedereen gelijk. Na luttele minuten is de eerste box van het podium afgekukeld en staat de fotograaf inclusief de halve zaal op het podium. De aanwezigen worden niet alleen getrakteerd op hitjes als Rasthof Deutschland en Snails, maar krijgen bovendien een gratis douche van bier, speeksel en zweet over zich heen. Ondertussen worden alle ongeschreven regels doorbroken: een polonaise wordt zonder probleem afgewisseld met een circlepit, het crowdsurfen vindt plaats op het podium in plaats van ervoor en de zanger begeeft zich tegen het einde van de hectische vertoning zelf in de zaal om een toegift te eisen. Die komt er, en wel in de vorm van het meedogenloze nummer Powder Powder. Hierna wordt de deur met een knal dichtgegooid. Dit hoofdstuk is gesloten.

Was, zoals een collega-recensent vorige week beweerde, de koek voor Aux Raus na acht jaar ‘echt wel op’? Och, met een goed recept hoef je niet te knoeien. En wellicht gaan deze ‘ex-vriendjes van Nederland’, zoals ze zichzelf noemen, de geschiedenis in als een ‘one-trick pony’. Maar dat sluit niet uit dat deze verdomd lekker was om te bestijgen.