Rogier Pelgrim staat op de voorgrond van wat er zo achter hem gaat gebeuren. Het decor voor Blaudzun staat al klaar, maar eerst mogen we genieten van deze alternatieve singer-songwriter. Rogier is in het gezelschap van toetsenist William van Barneveld en zangeres Femmeke Riezebosch. Het trio heeft een mascotte meegenomen: een schilderij gemaakt door Rogiers vader waar een mooi verhaal aan vast zit. De bandleden spelen acht fijne akoestische popliedjes. Luisterliedjes die een goed verhaal vertellen. Ze worden muzikaal slechts ondersteund door een gitaar en keyboard. Toch blijkt dit voldoende te zijn.

De tribune zit vol. Na elk nummer klapt iedereen de handen rood en ‘woehoet’ erop los. De band neemt het met een bescheiden “dankjulliewel” in ontvangst. De opmerkelijke stem van Rogier klinkt zacht, hard en hoog en blijft boeien. Hij trekt zijn schouders omhoog en maakt spleetjes van zijn ogen. De knokkels van tweede stem Femmeke Riezebosch trekken wit weg. Het tweetal zingt vol overtuiging en met veel inspanning. Als ze van het publiek een orkest maken en Rogier op de tribune komt staan om er doorheen te zingen, is dat een moment van kippenvel.

Het is een passende warming-up voor de hoofdact, maar de zaal moet eerst leeg. Dan mag het selecte gezelschap van zo’n tachtig bezoekers naar binnen voor Blaudzun. De ‘rising star’ speelt een echte thuiswedstrijd. Het eigen publiek wacht gespannen wat die enorme uitstalling aan muziekinstrumenten gaat brengen: accordeon, viool, keyboard, xylofoons, hoorn, trompet, banjo, groot aantal gitaren, drum, pauk, sambaballen, et cetera. Gelukkig zijn ze met een team van zeven om dit allemaal te bespelen, waaronder Blaudzuns broer Jakob.

 

De verfijnde solonummers met het unieke, soms huilerige, stemgeluid wisselt Blaudzun af met ‘zwaarder’ materiaal. Enkele passages doen zelfs denken aan (en ja, dit klinkt erg gewaagd!) Sigur Rós… Door de combinatie van instrumenten hoor je wat postrock, inclusief een ‘wall of sound’. De vergelijking dringt zich op door de veelzijdige setlist met de verscheidenheid aan instrumenten en de prettig versterkte gitaren. Het vele wisselen van instrumenten vraagt een goede timing. Het kan rommelig overkomen. De vraag dringt op of die complexiteit wel nodig is, maar dat terzijde. Gelukkig stoort het niet of nauwelijks. Het tempo is hoog, het geluid is prima en het publiek is unaniem geboeid en zeer enthousiast. De nadruk ligt op het fijnzinnige en uiteraard wordt Flame On My Head gespeeld. Dit nummer staat sinds half februari in de weeklijst De Afrekening van het Belgische Studio Brussel. In ons land is Elephants op dit moment de hit en tegelijkertijd de afsluiter van dit optreden. Jammer, hij had nog wel even mogen doorgaan. Er komt veel kracht en energie uit dit gezelschap met Johannes in de frontlinie!

Behalve een enkele rappe beslisser, schieten de meesten snel langs de tafel met cd’s naar buiten voor een sigaret of een volgend optreden elders in de stad. Het is een festival tenslotte!