Roel Smeets (voorheen the Vlegels) kijkt met een serieuze blik de zaal in. “Het is even wennen om hier alleen te staan. Samen met de andere ex-Vlegels was het toch wat gezelliger. Maar dit is ook leuk hoor”, aldus de nieuwbakken soloartiest. Met een mooie rollende r vult de jongeman met zwarte lok de ruimte, met dynamische spreekzang die varieert van fluisterende woorden tot korte stevige uithalen. Getokkelde dissonante gitaarakkoorden vormen een passende ondersteuning.

De luisteraar mag echter niet te ver wegdromen tijdens de melancholische folksongs over natuur, de liefde en ongeboren zonen. Een goedgeschreven liedje over leven als een polaroid brengt het publiek weer terug op vaste grond. “Dat was een kort narcistisch intermezzo”, vertelt Smeets droog. De akoestiek van de Waalse kerk te Arnhem zorgt voor een prachtige galm. Hier maakt de troubadour nuttig gebruik van. Op sommige momenten leunt hij naar achteren om een echo-effect te creëren. De gevoelige zang, gecombineerd met ingebouwde vertragingen en hoekige accenten, zorgt voor een betoverend randje dat deze eenling uniek maakt. Roel Smeets vangt je aandacht en laat niet meer los. Vlegels uitgeslagen, veilig geland.

De Waalse Kerk is een indrukwekkende zaal om als singer-songwriter in te mogen spelen. De sfeervolle kandelaars, het hoge houten dak en natuurlijk de enorme galm leveren ieder hun bijdrage. Achter de vleugel zetelt zich Aafke Romeijn. De jongedame lijkt niet zenuwachtig en in nog mindere mate bezield. Apathisch licht ze haar liedjes toe, alle onder de naam Stella. Inmiddels heeft ze naar eigen zeggen “al dertig Stella’s in the pocket”, die zij vanavond samen met enkele vrienden vertolkt.

Nummer negen, met rapper Enrico, is niet al te best maar wel gedurfd. Hollandse rap wordt gecombineerd met piano en lichtelijk dramatische Engelstalige zang. Uitstapjes met cello en trompet zijn wel zeer geslaagd, mede door de imposante akoestiek. Toch beklijven de filmische popliedjes niet. Met haar zang kleurt Romeijn namelijk te veel binnen de lijntjes. Bijna overal blijft het braaf, nergens schuurt het. Zonde, want ze heeft een prima stem.

De ‘All we ever wanted was a huiskamertour’ heeft zijn eindstation bereikt in “een heerlijke badkuip”, zoals zanger Joni van der Leeuw de Waalse Kerk gevat omschrijft. Geheel akoestisch beproeft OIIO een volle zaal. Is het de liefde voor elkaar? Of de liefde voor muziek? Wat op het podium van de Waalse kerk te Arnhem staat is niets anders dan pure chemie. Percussionist Jasper Timmermans slaat knappe Spaanse ritmes op zijn snare drum en vormt zo de stabiele begeleiding waar de band ontspannen op leunt. Een accordeonachtig blaasbalginstrument, kalm bespeeld door Joost Dekkers, verspreidt een warme melodie door de ruimte.

De nummers Truth Over Time en Sing Out worden prettig ondersteund door Timo Pisart op banjo en ukelele. Wat opvalt is de prachtig gecomponeerde samenzang van Joni en zangeres Anne-Beth Vels, die met haar prachtige stem de boventoon voert. Een lange uithaal van haar kant wekt luid applaus op in de zaal. Als het lijflied van de tour, Home, wordt ingezet, is de boodschap duidelijk. OIIO is een waar genot om naar te luisteren.