Gevarieerde gitaarrock in Barlo

Automatic Sam: energie tot aan het gaatje!

Tekst en foto's: Arjo de Zeeuw ,

Elke maand organiseert Discobar De Loods in Barlo het zogenaamde 'shuffle-poppodium'. Op deze avonden spelen er drie of soms ook vier bands. Vanavond lieten Thee Hammer, Automatic Sam en Santa Cruz hun gitaren spreken en slingerden veel energie de zaal in.

Deze maand heeft De Loods een tweede zaterdag het 'shuffle'-podium paraat. Ook  vanavond staan drie bands op het programma. Er is veel publiek, de zaal is mooi gevuld dus kom maar op.

Om half elf bijt Thee Hammer de spits af. Het is een uit de hand gelopen gelegenheidsformatie met muzikanten uit verschillende bekende of minder bekende bands. De band bestaat uit Ilja Vaags, (ex-Deadbeat Conspiracy) zang, Bob Hogenelst (Automatic Sam en Birth of Joy) vormt samen met Raymond Grevink (Balthazar) de ritmesectie. Voor het geselen van de snaren zijn Rocco Osterman (Magic Fish) en Wout Kemkens (Shaking Godspeed) verantwoordelijk. Bluesrock kun je het noemen, maar dat dekt de lading niet helemaal want het is veel meer dan dat. Er is van alles te horen, zoals psychedelische trekjes uit de  jaren 70, onvervalste blues-thema’s, gepolijste stukken, dan weer power riffs. De ritmesectie geeft het geheel gelukkig de nodige vastheid. Want door het hoge gehalte aan improvisatie is het ook een tikje rommelig en onvoorspelbaar. Aan andere kant is het juist daardoor verrassend en toch boeiend.

Automatic Sam begint direct voluit met dampende rock: garage rock, bluesrock en punk. Het geheel is samengesmeed tot een grote brok energie. Het dendert maar door met ‘groovende’ riffs en een vette sound. Dat vindt het publiek ook. De band kan met het vorderen van de set alle energie vasthouden. Geen moment wordt 'losgelaten' en hun hele optreden is overtuigend. Het verbaast me altijd weer, dat het mogelijk is uit op zich bekende ingrediënten weer wat nieuws te maken. Bij Automatic Sam is dat uitermate goed gelukt.

 
Dan volgt Santa Cruz uit Den Haag. Zij brengen een geluid voort waar je niet onderuit kunt. Alleen het volume al is ongelooflijk. Met de gitaren lager gestemd, zetten ze in met een voortdurend onheilspellend geluid. Eén grondtoon, één sound dat eindeloos door lijkt te gaan. Langzaam gaat het over in een akkoordenschema en wordt duidelijk waar het heen gaat naar…  Ja, wat is het eigenlijk: space rock, black metal, industrial, slow core, of een mix hiervan? Het is gewoonweg niet echt te vangen in een stijl of genre. Het is in ieder geval allesbehalve conventioneel. De trage ritmiek van de akkoorden in dat hele lage register werkt alsof je langzaam in trance raakt. De drummer heeft een bijzondere uitstraling en mimiek en hij kan zingen ook! Zelfs met de extreme volumes is hij goed te horen, net als de gitaarsolo’s. Of ik het mooi vind? Nee, mooi niet, maar dat hoeft ook niet. Het is een uiting van extremen, een reflectie van misschien niet hele mooie dingen in onze wereld. Op zichzelf dus toch weer goed: niet prettig, maar confronterend. Een kunstvorm? Jazeker. Uiteindelijk word ik er alleen daarom al blij van.