Niek Pronk, zoals zijn zusje hem noemt, kennen wij als Indasol en is geen onbekend gezicht in Nijmegen. Nu als voorprogramma in Doornroosje, ‘toen’ aan de andere kant van de Waal op Habana. Hij is jong, lekker introvert en dat maakt hem speciaal. Een tweetal gitaren en een microfoon is alles wat hij nodig heeft. De eerste nummers zijn inkomers voor hem zelf én voor ons. Deze singer-songwriter vertelt ons verhalen door middel van simpele en aanstekelijke blues. Met accenten in zijn stem geeft hij aan wat belangrijk is. Soms omhoog, maar vaker nog omlaag. Dit geeft een erg leuk en dynamisch effect aan de gehele beleving. Hij heeft een heerlijke  en voor hem kenmerkende nonchalante houding. Af en toe een beetje gespeeld, alsof hij zijn zenuwen ventileert door gekke stemmetjes op te zetten. Dit is vooral te merken tussen de nummers door wanneer hij met het publiek praat.

We gaan van een singer-songwriter naar een psychedelische folkrock band geformeerd rondom Jonathan Wilson. Het binnen een hokje plaatsen is ongewenst, want Wilson doorkruist verschillende muzikale gebieden. Van van diep komende blues tot Pink Floyd-achtige instrumentale stukken van twintig minuten. Alleen focussen op de frontman geeft niet genoeg eer aan de zeer getalenteerde en geroutineerde muzikanten die hij heeft meegenomen. Het geluid dat ze neerzetten is zoveel indrukwekkender live dan op cd te vangen is. Wilson heeft een hele zoete stem. Dit komt goed naar voren bij het bekende nummer Gentle Spirit van het gelijknamige album. Niet overal pakt het zo goed uit. Bij het nummer Valley of the Silver Moon slaat hij de plank mis. Het klinkt bijna zeurderig. Dit valt erg op door het prachtige improvisatie intermezzo wat er aan vooraf gegaan is. Gelukkig wordt er nog een toegift gespeeld, zodat we weer bij het zachte en gevoelige eindigen waar we begonnen.