De weergoden zijn ons even gunstig gezind op het moment dat Emperors het festival mag openen. Deze oer-Nijmeegse band doet dit op overtuigende wijze. Emperors ging jarenlang door het leven als een soort coverband, maar laat horen makkelijk op eigen benen te kunnen staan en covers niet nodig hebben. Het is goed te horen dat de leden al veel ervaring hebben, de eigen composities steken goed in elkaar en zanger Ralluf is goed bij stem. Minpuntje is het ontbreken van de lekker vette baslaag, die juist kenmerkend is voor de stonerrock van Emperors. Verder een puik optreden. (MW)
The Sugarettes smelten gelukkig niet nu zich weer een wolkbreuk boven het Koningsplein heeft gemeld. Met hun mix van indie, rock en punk weten ze in het begin de interesse te wekken, maar verliezen ze de aandacht al snel. De set is dan ook voorbij voor men er erg in heeft. Wat vooral opvalt is de prima zang, maar verder zal dit optreden helaas niet lang in het geheugen blijven. (MW)
Sticky Tits is de eerste band die speelt op het kleine podium, in de pui van een van de meewerkende cafés aan het Koningsplein. Geweldige bandnaam en leuke covers van helden van weleer in ruwe uitvoeringen. Sticky Tits is een band die het in menig café heel erg goed zal doen. Op een festival zijn (deze) covers, zeker op de middag, wat misplaatst. Al vormt het een prettige opwarmer van de dag, toch hadden ze dan beter als eerste act van het gehele festival geprogrammeerd kunnen staan. Desondanks mag het de pret van de prettige kennismaking met deze band niet drukken. (EvE)
Orange Maplewood is geselecteerd voor 3voor12’s Hollandse Nieuwe en laat ook direct zien dat dit terecht is. De drie heren spelen een mix van rock en stoner en omlijsten dit met goede zang en een enthousiaste presentatie. Dit alles resulteert in een stevige, afwisselende en aanstekelijke show. Van Orange Maplewood gaan we nog veel meer horen. (MW)
Geluidsgrenzen nekken optredens tijdens Rock Royale
De goede optredens verzachten de irritatie
De bezoekers van Rock Royale zijn er inmiddels wel aan gewend: het festival heeft jaarlijks te kampen met slecht weer. Dat houdt het publiek niet meer thuis, men kruipt gewoon gezellig onder parasols en ander schuilmateriaal. Toch was er dit jaar weer een andere factor die het enthousiasme weet te temperen. Het valt ten deel aan het erbarmelijke geluid, waar (bijna) alle bands op het hoofdpodium mee te kampen hebben. Alleen Shaking Godspeed niet. Deze headliner/afsluiter wordt zelfs naar binnen verplaatst om het gezeur van een geluidsbeambte van de gemeente Nijmegen niet meer in de nek van het festival te voelen druppelen. Alsof er nooit iets te doen is in Nijmegen: schreeuwerige intro’s rondom de café’s (de afgelopen week), Vierdaagsefeesten of zelfs het geknal van de Gebroeders van Limburg-festiviteiten (dezelfde dag). De gemeente Nijmegen weet een klein en charmant evenementje als Rock Royale behoorlijk de kop in te drukken. Gelukkig is er muziek om de jeukende irritatie te verlichten.
The Heat is met een sterke opmars bezig. Deze Arnhemmers zijn deze zomer op menig (regionaal) festival te aanschouwen, zo ook Rock Royale. De boekingen zijn terecht, want The Heat is typisch zo’n band die je op je festival wil hebben. De ruige bluesrock van het kwartet pleziert een flink publiek. Ze laten zien dat de blues niet alleen voor kalende ouwe mannen is, maar juist nog steeds springlevend en ook voor een jong(er) publiek aantrekkelijk. Met de spirit van het legendarische Red Devils in de genen spelen de vier jongens een prettig scheurende set die ook vandaag weer zieltjes wint. (EvE)
Tijdens Dead Man’s Curse begint het wanbeleid van de gemeente Nijmegen helaas echt duidelijk te worden. De band speelt compleet over het podiumgeluid en de P.A. lijkt uit te staan. ‘Thumbs up’ voor deze muzikanten dat ze gewoon een strakke set neerzetten en laten horen waarom ze zich waarschijnlijk snel zullen aansluiten bij de top van de Nederlandse rockscene. Het had nog veel vetter kunnen zijn, maar ook met beperkingen weten ze te overtuigen. (MW)
Vier bands uit de Achterhoek staan er vandaag op Rock Royale geprogrammeerd. The Big Bang Theory is een, in Nijmegen, nog onbekende naam. Maar daar wordt vandaag op prima wijze verandering in gebracht. Het orgel-drumduo is misschien niet de meest originele act (denk aan zZz), maar ‘groovet’ als een welgevormde tiet. De klassieke ondertonen in combinatie met het scheurende en (g)orgelende (leslie)geluid is om van te smullen, bedenk daarbij de stuwende en soms (doomy) beukende drums en uw feestje is daar. Goed voer voor de liefhebber. (EvE)
Bij Vanderbuyst staat het kleine, doch gezellige terrein helemaal vol. Geen verrassing eigenlijk, want het afgelopen jaar was duidelijk het jaar van deze hardrockers. Vanderbuyst is inmiddels ook in Nijmegen een graag geziene gast en gooit meteen de remmen los. De no-nonsense hardrock/heavy metal bezorgt zelfs het jaren-80-gevoel bij hen die dit misschien nooit meegemaakt hebben en tovert het Koningsplein om tot een headbangende massa. Eyecatcher is natuurlijk de prettig gestoorde gitarist Willem Vanderbuyst, die zijn gebruikelijke maar nog steeds amusante capriolen weer uithaalt. De zang zal nooit het sterkste punt worden van deze band, hier valt namelijk nog steeds winst op te behalen, maar ze maken het ruimschoots goed met de rest van hun muziek én show. (MW)
Villa Zeno mag als laatste de klus in de pui klaren. Het trio duikt werkelijk overal op en dat is niet vreemd. De jongens zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld en weten een strakke en geïnspireerde set neer te zetten. Hoewel ze vaak verdomd veel naar Birth of Joy neigen weten ze dat hoge niveau (nog) niet te halen, maar een gerechtvaardigde programmering is Villa Zeno inmiddels zeker. Prima optreden(s), zo ook weer op Rock Royale. (EvE)
Helaas lijkt niet iedereen een hart voor rock te hebben, want het optreden van Vanderbuyst was voor vandaag het laatste optreden op het hoofdpodium. Shaking Godspeed moet naar binnen verkassen. Een smet op een verder wederom erg leuke dag. Hopelijk was dit niet de laatste Rock Royale…