Als de muziek op de ep als soundtrack zou fungeren, zou het gespeeld bij de ‘after lunch’ beelden oproepen van een harmonieuze groep gelukkige vrienden die in de voorgaande scènes gebouwd hebben aan een vlot op een rivierbank, of een soortgelijke nuttige maar vermoeiende activiteit voor blakend gezonde twintigers. Grenzend aan een weide met zachtjes in de wind ruisende bomen, wiegende grassprieten en sjirpende krekels, die je in de film natuurlijk niet hoort omdat de muziek speelt. Na de boterhammen met boerenkaas en glazen volle melk hangen de personages loom in de schaduw, niet wetende welk onheil ongetwijfeld nog voor hun ligt. Het is een band die de zonovergoten Affaire-zondag mag openen, wanneer het gras voor het podium nog groen en aanwezig is. De muziek is harmonieus maar niet saai. De productie netjes. Het laatste nummer is live, maar het verschil tussen dit liedje en de voorgaande drie is niet hoorbaar.

Wat betreft tekst is de ep moeilijk te beoordelen. De plaat is geschreven in Zuid-Afrika en geïnspireerd op jeugdige gevangenen in de Cape Town’s Pollsmoor gevangenis en Bonnytoun’s huis van bewaring. Songtitels als Slaves doen vermoeden dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, maar bij dat vermoeden blijft het. Zelfs na acht keer luisteren, heeft ondertekende nog niets van de teksten meegekregen. Dit kan liggen aan de luisteraar die meer muziek georiënteerd is. Maar de muziek, die erg prettig in het gehoor ligt en daardoor de aandacht van de teksten afleidt, werkt ongetwijfeld daaraan mee. Net als de manier van zingen; een beetje lijzig, loom en hier en daar wat kwelend, wat des folks is. Misschien komt de tekstuele boodschap beter over in een live setting omdat deze aanzet tot een actievere luisterhouding. Maar het ontgaan van de teksten levert geen probleem op, het is een fijne luister-ep. Als ze live nou maar niet tegen vallen…