Als eerste mogen The Earphone Heads vanavond aantreden. Deze jongemannen hebben al een hoop rugwind mogen genieten: een optreden op de-Affaire, een ‘Hollandse Nieuwe’ nominatie van de landelijke 3voor12-site, een rollebolsessie bij Giel in de studio en een drukke gig-agenda die je al langzaam doen verleiden stempeltjes als ‘goed geölied’ en ‘ervaren’ uit de pen te laten vloeien. Referentiekader: Arctic Monkeys, Go Back to the Zoo. Puntige, pakkende popsongs met pit en een muzikale visie die luistervriendelijkheid vindt in een al vele malen beproefd concept. De uitvoering is puntgaaf, al blijft het wel braaf binnen de lijntjes. Goed, dat onverwachte orgeltje in de fraaie Clash-stompende opener doet zeker naar meer smaken. De frontman heeft ook een prima snit. Al wordt deze gaandeweg het optreden steeds heftiger op de proef gesteld door zijn eigen enthousiaste inspanningen. Origineel is het niet, degelijk des te meer.

 

Ook de volgende band, Roadlash, lijkt die laatste zin als hun bandmotto te hebben geadopteerd. Hun podiumervaring benadert die van alle acht tegenstanders in de Roos bij elkaar opgeteld  (onder andere door hun voormalige status als soort-van-huisband van Café Dollars), waardoor er op technisch vlak maar weinig aan te merken is op hun gig. Deze vier heren brengen hun creaties met passie en overgave – je leest aan ze af dat ze rotsvast geloven in hun kwaliteiten en zichtbaar genieten op het podium. De schoen wringt ‘m vooral in hun voorliefde voor rock anno eeuwwisseling: het ondertussen duchtig kaalgeslagen terrein van bands als Nickelback, Kane, Incubus en Creed. Gevoelige bespiegelingen afgezet tegen het bekende stevige riff-werk zullen niet gauw meer door een routinecontrole van de smaakpolitie heen geraken. Roadlash heeft de tand des tijds dus niet echt mee, maar in hoeverre dat een belemmering gaat worden voor de uiteindelijke finale moet nog blijken.

 

Na de geijkte en gelikte sound van de eerste twee bands legt The Liquid Machine vanavond toch nog een snufje risico op het podium. Het muzikale kleurenpalet waaruit ze putten is weliswaar vooral vertrouwd blauwzwart; het canvas besmeurd met seventies bluesrock en hedendaagse stoner. Hun eigenzinnigheid uit zich bovenal in de opbouw van hun composities. Waar de meeste nieuwe bandjes in deze hoek een poppy en gedisciplineerd raamwerk adopteren, toont The Liquid Machine zich vanavond van een losse kant. Overdonderende zware ‘hook’-riffs worden niet uitgemolken, maar vormen een ankerpunt voor rustige woestijn-intermezzo’s met veel solo’s. Goed, soms verslapt de focus daarbij en de spanningsbogen kloppen ook niet helemaal. Iets te vaak gaat een liedje uit als een nachtkaars na een heftige start. Maar ondanks de wat ruwe uitvoering laat de band wel veel goede ideeën en een prettige muzikale filosofie zien. Hun sound is nog niet helemaal ‘af’, maar dat komt vast nog wel met iets meer ervaring.