Dj-hosts BeeVee & DBS openen met een geïndustrialiseerde set. Hun verhaal is coherent en kent voor het grootste deel geen vocalen. De merchandising van het feest loopt al jaren gestaag, en ook nu weer lopen veel bezoekers met de verschillende editieshirts rond. Het nieuwste ontwerp, gedragen door B & D, is wel de mindere variant. Het moet gezegd: wit kleedt gewoon niet zo goed af als zwart. B4 draait in de kleine zaal eigenwijs met vinyl. Hij moet het jammer genoeg doen met geen tot weinig publiek. Hij spint helemaal niet slecht, maar draaien zonder gasten is gewoonweg beroerd. Voor hem is het dus hard werken en weinig verdienen.

600 Benz van Wale luidt de zang in de grote zaal in. Die plaat is goed getimed, want het is stukken drukker. MC Brown Sugar haakt vanaf dat moment in. Sizzla’s One Love is een prima laatste plaat en een geschikt doorgeefluik naar Distance. Draaide jij industrial, dan draait Distance Industrial – met een hoofdletter I. Deze dj komt in met een brute, overtreffende trap aan geluid. Hij laat je even wachten en geeft niet meteen toe, maar slaat je dan vakkundig om de oren. Het is intelligent, maar ook wat abstract, waardoor je niet meteen gepakt wordt om te dansen. De echte punch laat zich niet direct zien, maar hij komt. Distance eindigt met zijn eigen Headstrung. Piro in de kleine zaal draait wellicht iets te moeilijk, zeker met het oog op het geringe aantal bezoekers hier. Er staan opeens veel uit de maat dansende jongeren, wat best te maken kan hebben met zijn platen. De zaal – die overigens tot de laatste dj erg achterblijft bij zijn grote broer – loopt iets leger, maar de mensen die blijven plakken worden nog getrakteerd op een goede sound en fijne acid.

Soap Dodgers maken na Distance hun opwachting. Deze jongens hakken en zagen dat het een lieve lust is. Ze zijn hier duidelijk niet voor een compromis gekomen. Het zijn echte crowdpleasers. Met hun lengte komen ze nog net boven de cd-spelers uit, maar ze draaien als gangsters met een kruisraket: meedogenloos en doeltreffend. De continue tempowisselingen in hun set zorgen voor veel dynamiek en verrassing. Sefs, de sluitende dj in de kleine zaal, wekt de indruk bloednerveus te zijn, want hij stuitert als een dolle. De beste man gaat drie keer zo hard als de beats plús het publiek. Het werkt echter zeker wel aanstekelijk. Met zijn muziek weet hij de zaal vol te trekken en alsnog wordt het hier druk genoeg, zodat het dak er even af kan.

Jakes is een kleine etter die de hele tijd op je bel drukt. Maar dan wel positief bedoeld. Hij jaagt de uitbundige bende die de ‘Zeepontduikers’ in de grote zaal hebben achtergelaten nog verder aan en weet van geen wijken. Met heftige gebaren, veel energie en de juiste platen bewijst hij dat dubstep nog steeds niet hoeft te worden afgeschreven. Ook al is er op dit moment een overkill aan geproduceerde meuk, met een schare trouwe liefhebbers en de juiste persoonlijkheden die de kar trekken heeft dubstep voldoende bestaansrecht voor een nieuw jaar. Wobble aan!