Na het zomerreces pakt Planet Rose weer door, nu met een afgeslankte versie. Alleen de grote zaal wordt gebruikt om drie optredens te huisvesten. Doornroosje is echter vergeten de toegangsprijs daarop aan te passen. Dat is wat zuur, aangezien de tent met gemeentelijke subsidies draaiende wordt gehouden. Maar het zijn nu eenmaal economisch barre tijden, dus wellicht kiest men daarom voor deze Matrixx-prijzen.

Micha Venderbos draait in z’n uppie; hij zal het stokje van Emilio Bestevez hebben overgenomen. Techno is onderhand een lastige klant om te duiden. Dj’s verwerken zoveel invloeden in hun set, dat je je beter kunt toeleggen op het typeren van de sfeer van de beats, dan op het uitvinden wat de oorsprong ervan is. Micha draait donkere, diepe techno. De vibe is goed. Het is alleen wat veel van hetzelfde en er wordt in het begin niet strak gemixt. In een opleving kan er worden gedanst, maar het is slechts tijdelijk.

Agoria begint een half uur later dan gepland. Hij dropt gelijk een onnavolgbare beat en laat zien dat ook kleine mannen kunnen knallen. De kop van zijn set klinkt als een combinatie van nu-disco en diepe house, waarna hij overstapt op een opgepompte, vocale, tribal techno trein. Wat hij laat horen - veel oud werk - wordt niet gaaf tot in de puntjes gebracht, maar de platen zijn wel ‘top shit.’

Helaas ontbreekt de absolute wow-factor. Daar is de Fransoos net niet inventief genoeg voor in de opbouw van zijn set. Wat een kleine dip lijkt in zijn muziekkeuze blijkt zowaar een bouwput zonder ladder. Het is een gat waarin hij zit en waar hij niet meer uitkomt. Hij vervalt op een bepaald moment onmiskenbaar in herhaling en verrast dan weinig meer.

Paul Woolford sluit af.