Het weekend van 17 en 18 september markeerde de zevende editie van Wijken voor Kunst, een festival in de Arnhemse wijken Klarendal, Sint Marten/Sonsbeekkwartier en Spoorhoek. Tijdens dit festival presenteerden vier singer-songwriters uit de wijk zich aan het publiek in het intieme zaaltje van Bosch. Vorig jaar was dit een succesvol nieuw programmaonderdeel van het kleine wijkfestival, dat professionele en amateurkunstenaars van verschillende disciplines jaarlijks een podium biedt.

Allereerst laat Monica Coronado een aantal nummers horen van haar nieuwe cd Aqui Estoy die binnenkort uitkomt. Zichzelf begeleidend op gitaar en ondersteund door een veelzijdige percussionist en tweede stem (Wouter Helmig) zingt ze Spaanstalige luisterliedjes in lichtvoetige jazzy popstijl. Monica heeft een mooie stem die ze steeds krachtiger weet in te zetten, waardoor ze het publiek er deze zaterdagavond goed bij houdt. De try-out van de cd brengt ook nog wat verwachtingsvolle spanning in de zaal. De nieuwe nummers zijn muzikaal gezien minder braaf geworden met, op één nummer na, niet heel voorspelbare melodielijnen. Op 15 oktober is de officiële CD-presentatie, ook ‘in de wijk,’ namelijk in het Klarendalse TAPE.

De presentator van de avond en tevens vrijwilliger bij Wijken voor Kunst blijkt zelf de gitarist van het volgende bandje, Lichte Dichter. De dichter in kwestie wordt daarnaast nog vergezeld door een violiste. De uit zes personen bestaand band is zo niet compleet, maar dat zou in het kader van het singer-songrwriter thema dan ook niet gepast zijn geweest. Lichte Dichter maakt eenvoudig getoonzette Nederlandstalige lichtgewicht gedichtjes (niet te verwarren met het door drs. P fenomenaal beoefende light verse). Voor enkele aanwezigen reden om de zaal te verlaten. Voor hen die blijven is het, te oordelen naar de intensiteit van het applaus, zaak om vooral te luisteren naar het prachtig ondersteunende spel van de violiste en gitarist en zich zo door dit optreden heen te slaan.  

Geluidsman JP, overigens ook ‘uit de wijk,’ draait tussen de changementen door steeds muziek van Klarendaller en Bluesman Jan Prins.

Vervolgens wordt plaats gemaakt voor een piano met daarachter Dislisa, tweedejaars conservatoriumstudente. Voor het publiek dé ontdekking van de avond, wat onder meer blijkt uit een doodstille, supergeconcentreerde zaal. Dislisa schrijft gecompliceerde Engelstalige songs, wat vooral opvalt wanneer ze er een cover tussendoor gooit van The Misfits, een heel ouwe punkband. Het stramien van couplet-refrein-couplet-refrein van deze cover steekt schril af tegen haar eigen spannende werk, waarmee ze eigenlijk illustreert hoe goed ze zelf is. Gelukkig duurt zo’n punkliedje altijd maar kort. Buiten, tijdens de rookpauze, verzucht iemand “dat hij later kan zeggen dat hij erbij was toen Dislisa nog in een klein zaaltje...”

Tot slot wordt Achterdochtig aangekondigd als ‘de verrassing van vorig jaar.’ Dat was toen inderdaad een hilarisch optreden van een jongen met een gitaar die wel heel eigenaardige liedjes zong. Zwart van kleding, geest en humor, zo iemand. Dit jaar brengt Achterdochtig een aantal nieuwe (naar eigen zeggen ’s nachts geschreven) liedjes, soms nog nat van de zwarte inkt. Alhoewel, de nog steeds wel bijzondere teksten zijn soms wat lieflijker van aard – wat minder goed past bij de manier van zingen die Achterdochtig is gaan hanteren. En zo’n maniertje hoeft helemaal niet, misschien worden de liedjes daar wel te veel achter verstopt. Met deze afsluitende act worden we op passende wijze de koude zwarte herfstnacht ingestuurd.