De zomer loopt op zijn eind. Zo ook het Europese avontuur voor Kurt Vile & The Violators – voor 2011 wel te verstaan. Voordat ze terugkeren naar hometown Philadelphia, USA, maken ze een laatste stop in Nijmegen. De zaal is niet volledig gevuld, ondanks de positieve media-aandacht die Kurt Vile met zijn laatste album opstreek. Het publiek is in een laidback mood en dat past wellicht bij de nasale intonatie en bluesy, gruizige folkrock van Vile, die niet direct uitnodigt tot euforie. Of vanavond toch wel?

De voormalig gitarist van The War on Drugs (deze avond in Paradiso) is niet van een groots entree. Als de huis-dj zijn muziek wegdraait, staat Vile opeens rustig op het podium zijn gitaren te stemmen, alsof-ie thuis is. Hij beweegt een beetje ‘goofy’ en zijn gezicht is voornamelijk met haar bedekt. Hij begint akoestisch. Zijn stem komt live net zo karakteristiek over als op zijn albums; een aangename kennismaking.

Na een lome start loopt begeleidingsband The Violators het podium op. De muzikanten zetten het zweverige Runner Ups in, waarvan de gitaarpartijen bezwerend werken op het publiek. Jesus Fever is één van de weinige luchtige songs, maar door de stevige drive is het een heerlijk nummer dat je op een warme zomerdag oneindig op repeat kunt zetten. Live overtuigt het nummer toch net minder omdat de zang van Kurt Vile soms niet helemaal synchroon loopt met de rest van de band.

Het publiek lijkt het niet te deren. Na aandachtig luisteren volgt steeds weer luid applaus. Vile en zijn makkers halen melodieën tevoorschijn met tempowisselingen en sferische soundscapes, die uitnodigen tot wegdromen over een tournee met Vile en band door het Amerikaanse landschap.

De meeste nummers die vanavond ten gehore worden gebracht zijn van Viles laatste album, maar Freak Train uit 2009 is het meest psychedelische van de avond. De trip eindigt in een kakofonie – er komt zelfs een saxofoon aan te pas – van geluid. Met oorstrelende akoestische uitvoeringen van Peeping Tomboy en Baby’s Arms zetten Kurt Vile & The Violators een zeer gevarieerd optreden neer. Hoogtepunten van de avond zijn het plagerige Ghost Town en het ‘Into the Wild’ achtige Society is My Friend.

De singer-songwriter is geen groot podiumbeest. Hij blijft zich verschuilen achter zijn lange haar en stemt liever zijn gitaar dan de zaal in te kijken. Gelukkig heeft hij genoeg kwaliteit in huis om zijn diverse gezichten te tonen, ondanks dat haar. Zijn begeleidingsband The Violators is live van groot belang voor de diversiteit en diepte. Had dit optreden begin jaren zeventig van de vorige eeuw plaatsgevonden, dan was het publiek zeer waarschijnlijk in hogere sferen. Anno 2011 keert het publiek met een voldaan gevoel  terug naar huis. Het optreden was goed genoeg om Kurt Vile in de Nijmeegse harten te sluiten en uit te kijken tot hij weer terugkomt uit Philadelphia, USA.