DiX – Sayonara (cd) - Felicia Tielenius Kruythoff
Deze cd is opgedragen aan de broer van de zanger die is overleden aan een hartaanval. Op zich een prachtig uitgangpunt voor een emotioneel album dat je zal raken. Helaas komt het niet zover. De heren houden zo vast aan hun kabbelende americana, dat de beleving van de verschillende muzikanten achterwege blijft. De zanger heeft een mooie doorleefde stem, die in de verte aan Johnny Cash doet denken, maar de muziek mist het zwarte van Nick Cave dat een onderwerp als de dood recht doet. Er is geen symbiose tussen band en zanger. De muzikanten zijn al beland in het nieuwe leven van de lente, terwijl de tekst nog over de winter gaat. Ook al is het in een tweetal nummers duidelijk ironisch bedoeld, de hoopvolle, soms zelfs luchtige muziek houdt hiermee de luisteraar op afstand.
Grote uitzondering op dit alles is het nummer Slip Away. De drummer durft uit het hokje te stappen en geeft het geheel een zwartgallig randje mee, dat juist in combinatie met het lentegevoel van het refrein precies de juiste toon pakt. Ook in All Gone Astray hoor je eindelijk de mineurakkoorden die zo hard nodig zijn, maar het nummer zakt in zichzelf weg en houdt de aandacht niet vast. Sayonara is conceptueel fantastisch, maar het pakt je niet bij de lurven en dat is zonde.
BillyConnected - Disappear Here (ep) - Merijn Coert
Met de inzet van de melodica, een bijna Afrikaans tantraritme en verdere instrumentaria weet BillyConnected al gelijk de juiste snaar te raken. En dat terwijl er op dat moment nog geen snaarinstrument te horen is geweest.
Niks ten nadele van de bijzondere aanvang van de plaat, maar met het invallen van de gitaar die niet lang daarna bijval krijgt van de bas en de kopstem van Pim ten Have is er pas meer duidelijkheid. Duidelijkheid over wat de band speelt en dat het vergelijkbaar is met wat bijvoorbeeld Radiohead en Sigur Rós al jaren proberen te doen.
Kenmerkend voor het genre (een greep uit de internettrommel: ambient, post-rock, alternatieve folkrock) is de opbouw van de nummers. In de meeste gevallen, en zeker in het geval van BillyConnected, wordt er gekozen voor een tergend langzaam ritme dat je in een langgerekt nummer in trance brengt en je zodoende tot een hoogtepunt laat komen, veelal halverwege het nummer. Er wordt geen enkele standaard aangehouden en als luisteraar moet je maar raden waar de band je naartoe gaat leiden. Een verfrissende en prettige ervaring kun je wel zeggen. Het is op hun eigen website al goed verwoord met eerder 3VOOR12-commentaar. De muziek zou "perfect zijn als soundtrack voor een film”.
Het kan eigenlijk niet anders gezegd worden. Dit is een fijne plaat om eens goed voor te gaan zitten met een kop koffie en zodoende een eigen film te laten draaien in gedachten. De nummers zijn precies lang genoeg, zodat je niet het gevoel hebt dat ze nog meer hadden kunnen bieden. En hoewel langgerekt, zijn ze zeker ook niet té lang. Dit alles gecombineerd met een kwaliteitsproductie die vast heel wat voeten in aarde heeft gehad door alle instrumentaria, maakt, dat je een gedenkwaardige ep in de kast kan zetten in de hoop dat deze nog meer broertjes en zusjes krijgt.
Boolean – Creative Misbehaviour (ep) – Bas Bevers
Boolean, Boolean, wie kent ze niet? In 2008 nog de winnar van Kaf en Koren maar wie het archief van 3VOOR12 erop naslaat, vindt een optreden op Pocketpop 2010 als laatste noemenswaardige hoogtepunt. De vier heren en dame hebben inmiddels een nieuwe ep uit. De voorkant is nogal wazig en verwarrend; iets wat goed bij Creative Misbehaviour past.
De ep begint met Saturday Night, een sterk en degelijk indie-nummer. Echter, met nog een minuut te gaan wordt het een compleet ander liedje met een nieuw ritme en een nieuwe melodie. De wenkbrauwen fronsen zich. Oké, de rest zal wel meevallen, hopelijk! Charlatans is zeer aanstekelijk en kan zich meten met het werk van de Arctic Monkeys. Het tempo is hoog en vooral de drumpartij klinkt zeer smakelijk. Ware het niet dat er een raar tussenstuk in zit dat helemaal buiten de boot valt.
Education lijkt sterk op Interpol. Het nummer is traag en toch wordt er heel lichtjes en vooral gevoelsmatig spanning opgebouwd. Halverwege verschijnt er een glimp van de climax, maar die valt tegen het einde vies tegen. De spanning vervaagt en laat een grote teleurstelling achter. Slotstuk Matter Of Opinion is een vreemd nummer. Er zit geen vaste lijn in. Het zijn eigenlijk twee liedjes in één, maar het werkt wel. Er volgt een nogal cliché tromgeroffel en dan is Boolean het spoor bijster. Het wordt onsamenhangend en nu zijn het vier liedjes in één geworden. Kijk nog een keer naar de cover en je wordt duizelig.
Gutless – Aches (ep) – Arina Banga
Gutless levert met Aches een fijne plaat af, die niet zelden associaties met Greendays oudere werk oproept. De midtempo punkrock uit Arnhem is, als je niet vies bent van een beetje nineties, zeker geschikt om te draaien terwijl je over de Autobahn van onze oosterburen naar je vakantiebestemming rijdt.
Toch moeten de mannen ervoor waken dat hun muziek niet verzandt in nietszeggendheid. Het tweede nummer (helaas zijn er geen titels van de nummers bij de ep gevoegd) bijvoorbeeld, blijft zelfstandig niet helemaal overeind en lijkt hierdoor soms vulsel van de cd. Ook het derde nummer heeft hier een handje van, maar wekt plotseling de interesse op het moment dat beide gitaristen door elkaar zingen. Geen voor de hand liggende oohs en aahs, geen harmonieën, maar twee op zichzelf staande zanglijnen. Samen met de leuke basloopjes behoort deze samenzang tot de sterke kanten van de band.
De punkers verdienen meer succes dan de discutabele status van huisband van Willemeen, want dergelijke lekkere zomerpunk wordt tegenwoordig nog weinig gemaakt. We hebben met Gutless dus te maken met een uitstervend soort, en zou het daarom zijn dat de het schijfje gedecoreerd is met een dodo? Het is te hopen dat de heren een betere toekomst tegemoet gaan dan dit gevederde dier. Met Aches op zak lijkt mij dat geen probleem!
Deanmoore – Caught In The Moment (cd) - Kirsten Verstraten
Van een band uit de Achterhoek heb ik hoge verwachtingen. Helaas maakt Deanmoore deze niet helemaal waar, met zijn rock-hardcore. Niet dat de band slechte muziek maakt. Zeker niet. De zanger schreeuwt er lustig op los en ook de samenzang waar dit mee wordt afgewisseld, is fraai. Lekkere gitaarriffjes en strak drumspel. Al met al prima tracks.
Maar de muziek doet me niet genoeg. Geen moment zet ik de volumeknop harder of draai ik een nummer meteen nog een keer. Ik heb de hele tijd het gevoel naar een Amerikaans college bandje te luisteren. En dat is precies wat er minder goed is aan deze cd; dit is al veel vaker gedaan. En dat is jammer, want ik denk dat deze mannen veel meer in hun mars hebben.
Ik vermoed dat Deanmoore live veel beter tot zijn recht komt. Op de cd hoor je namelijk een flinke dosis energie doorklinken en wat mij betreft mag dat er nog wat meer uitkomen. Deanmoore maakt een fijne mix van rock, emo, hardcore en screamo, en moet daar zeker mee doorgaan. Maar dan moeten ze wel wat meer originaliteit in hun nummers stoppen. En ballads, zoals A Better Place, laten voor wat het is, want dan komt de band helemaal niet goed tot z'n recht.