Overmatig aanwezige sponsoring vormt het decor van Appelpop 2011. Een  muntje kost maar liefst 2,90 euro en er staan lange rijen bij de voorzieningen. Appelpop mag dan wel geen entree heffen, maar het kost evengoed veel energie, ergernis en centjes om er anno 2011 een dagje te fêteren.

Het festival dat ooit een gezellig bijgevolg was van het fruitcorso is niet meer. Appelpop is inmiddels groter en vooral veel drukker dan het voormalige grootste evenement van de stad Tiel. Er zijn zaterdag in de avond zelfs zoveel lieden aanwezig op het afgepaalde stuk land langs de Waal, dat de veiligheid voor bezoekers en medewerkers niet meer te garanderen lijkt. Appelpop puilt uit en dit komt het festival en de sfeer niet ten goede.

Eerst een bezoekje aan Triggerfinger in de megatent. Lukt het de drie charmante Belgen om met dit stuk zeil van stadionformaat, het publiek in te pakken? Jawel, dat doen Ruben, Mario en Monsieur Paul zeer zeker. Maar het moge duidelijk zijn dat dit optreden van vandaag niet in de schaduw mag staan bij wat deze band nog meer kan. Het publiek lijkt qua muziek niet veel gewend en vindt Triggerfinger te gek. De Belgen spelen vandaag een stadionrockset, incl. vele publieksparticipatiemomenten en een mal dansje tijdens de drumsolo. Ondanks het fijne spel van het drietal, komt het totaalplaatje niet veel verder dan bombastisch gedreun aangevuld met gezellig gewauwel van Ruben (die overigens bar slecht bij stem is vandaag). Laten zij de stadionbusiness in het vervolg maar beter over aan Kane, die weten beter raad met de huismoeders, zoals later deze middag in de tent weer blijkt.

Het beste dagje uit voor het hele gezin gaat verder op de buitenstage, alwaar De Staat aantreedt. Een hele horde jonkies wil Torre en co graag van zo dichtbij mogelijk aanschouwen en de Staat maakt hun feestje compleet. Hoewel de presentatie van de bandleden als melig en soms kolderiek bestempeld kan worden, speelt het vijftal (soms uitgebreid tot wel zeven lieden) een aardig setje indie-rock. De echt rockende hoogtijdagen van de Nijmeegse boys lijken alweer mijlen achter ons te liggen. Natuurlijk is het knap dat een band zich niet wil herhalen, maar zichzelf juist opnieuw uit tracht te vinden per tour of album. Toch, het tweede album ‘Machinery’ blijkt een tamelijke flop en het heilige vuurtje lijkt inmiddels dovende. Te hopen valt dat ze de moed nog vinden om zich te herpakken, maar zoals het stelletje op Appelpop oogt en bij vlagen klinkt, ziet het er nu even niet naar uit.

Massa-acts als Kane, Caro Emerald en The Baseballs laten we fijn voor wat ze zijn en we leggen ons toe op DeWolff. De drie kleine wolfjes stonden enige jaren terug ook al op Appelpop (waar men veelvuldig in herhaling valt qua programmering), maar ditmaal mogen zij op het grotere buitenpodium spelen. Hoewel DeWolff er voor heeft gekozen om niet met de makkelijke wind mee te waaien en zich op de tweede langspeler toelegt op moeilijkere seventies progrock, weet het drietal deze avond een groot publiek aan zich te binden. Dat is volledig terecht, want het trio vlamt als nooit tevoren. Zanger/gitarist Pablo heeft een vermoeiende reis achter de rug, zo vertelt hij het publiek. Wel, dank uw god voor die trip, want de beste jongen heeft er de baard van in de keel gekregen. Hij klink ruig, hees en schor, en dit voegt een extra dimensie toe aan de toch al hevige uitvoeringen van de nummers. Daarbij opgeteld wordt de band getrakteerd op een erg fijn totaalgeluid (wat sowieso voor alle bands op dit podium geldt, chapeau!) Er kan niet anders geconcludeerd worden dan dat Dewolff één van zijn beste optredens neerzet vandaag. Overigens, wat zat ondergetekende er naast toen hij beweerde dat de koek bij DeWolff al in een vroegtijdig stadium op zou zijn (afgelopen juni, Kids ’n Billies festival).

Het stokje van de orgelrock wordt doorgegeven aan de heren van Shaking Godspeed. En ook dit trio heeft er zin in vandaag. De smerige garage/psych-rock valt ditmaal goed bij het publiek (hetgeen wel eens anders is bij dit soort muziek en deze band). Maar goed, Appelpoppers vreten alles en bij iedere harde noot ontstaat er onmiddellijk een mosh-pitje op de Tielse Waalkade. Shaking Godspeed lijkt hierdoor verder geïnspireerd te raken en gooit alle remmen los. Tot en met de dronende feedback ter afsluiting van het fantastische nummer People Wait, People Listen is het een waar genot om bij dit optreden aanwezig te zijn. Wanneer Maarten zijn drumstel inspringt en Wout de sponningen van zijn versterkers aan een stevige test onderwerpt, is het gedaan met de pret.

Dit vormt tevens het Appelpop-slotakkoord voor ondergetekende. Het is tijd om huiswaarts te keren. De extra lichtshow van Shaking Godspeed komt echt te dicht bij om in zo’n enorme mensenmassa in een soort van badkuip aan de Waal te bivakkeren.

Laat vanaf de volgende editie Appelpop weer wat meer zichzelf zijn. Met een schappelijke entreeprijs kunnen de drankjes en het eten misschien dan wat minder duur. Ook blijft een deel van het dagjesvolk dan misschien thuis, zodat de boel beter te behappen valt. Anders bestaat de vrees dat dit festival tot een melige of zelfs rotte appel gaat worden in de loop der tijd.