Als voorproefje van het komende Wintertuin-festival wordt er voor het eerst een talentenshow gehouden. De winnaar mag optreden tijdens Poetracks. De diversiteit die eigen is aan Poetracks, is ook vanavond zeer present. Vier uiteenlopende stijlen vertolken hun eigen versie van ‘Wie Houdt Linda Tegen‘ van stadsdichter Dennis Gaens.

Kan een ska-band te rustig zijn? Het is een welkome afwisseling zo lang het niet overdreven is. Skandaal! gaat net een stap te ver. Vooral het nummer Twitter haalt teveel tempo uit het optreden, wat onder andere komt door een traag hiphop-intermezzo. Aan de andere kant, hun bewerking van het gedicht begint lekker rustig met fijne interactie tussen zanger, rapper en saxofoniste. Gaandeweg wordt het rommeliger en chaotischer en sleept de band er een geforceerd ska-typisch einde uit, van de categorie 'gemiste kansen'. Het openingsnummer is echter vertrouwd ska: energiek en losjes, hoewel de stoïcijnse toetsenist anders doet vermoeden. De krachtterm 'kutclowns' is vanavond eerder ongepast, gezien het jonge publiek.

De jonge toeschouwers zijn blijkbaar op komen dagen voor de elfjarige drummer en zanger Florian Bevelander. Het is nog te vroeg om hem als groot talent te beschouwen, maar het kleine jongetje staat zijn mannetje, helemaal verborgen achter zijn drumstel. Dat Bevelander doet opkijken, ook vanwege zijn enthousiaste podiumpresentatie, ligt in lijn met zijn bewerking van 'Wie Houdt Linda Tegen'. Zijn versie is behoorlijk eigenwijs, compleet herschreven, met veel herhaling en hoekige drumpartijen. Maar het wil nooit een samenhangend nummer worden. Als slotakkoord laat Florian zien dat hij samen met zijn gitaarspelende broer een goed en vloeiend duo lijkt te zijn. De rock in de traditie van andere gitaar-drum-combinaties is lekker strak en verrassend. Hun Gipsy Kings immitatie is echter vermoeiend en oubollig.

Carmen van Mulier, ook nog maar zeventien lentes jong, herkauwt nogmaals Feelin' Good van Nina Simone, maar met verve. Haar prachtige en volle stem krijgt het publiek gelijk stil. Ook het gedicht laat zij zoals het is, maar dan in het Engels. Van Mulier legt echter de nadruk op hoe je het gedicht kunt voordragen. Haar soulvolle stem legt er meer warmte in, meer adoratie voor Linda maar tegelijk wordt de afstand duidelijker en de daarmee verbonden pijn en wanhoop. De zangloze afsluiting is van eigen hand en een lekker, rustig en warm jazz-nummer. Wel jammer dat er niet in gezongen wordt.

Uniek zijn The Embrassibles wel, met hun combinatie van blazers en rapper. Dat neemt niet weg dat je tijdens elk nummer jezelf de vraag stelt waar dit alweer op lijkt. Irritant net zoals vervangende rapper Discipline. In plaats van het constant opjagen van het publiek, wat ook niet werkt, kan hij zich beter op zijn partij concentreren. Hetzelfde kan gezegd worden van het hele blaasorkest. Het is zeer gezapig en er wil maar geen schwung in komen. De solo van het tuba-achtige instrument maakt wel veel goed, vooral vanwege het aparte geluid.

Zoals gebruikelijk maakt de jury aan het einde van de avond bekend wie naar Poetracks mag gaan op 24 november. De stadsdichter zelf, singer-songwriter Lea Kliphuis en KGC-coördinator Xavier Teerling roemen allen de leuke vondsten van de bands voor het gedicht en de betreffende podiumpresentatie. Uiteindelijk mag de jonge Florian Bevelander zijn opwachting maken in Doornroosje.

Wil je het gedicht een keer lezen, dan kan dat hier