De cd-presentatie van Nina Vine in Het Huis van Puck wordt voorafgegaan door optredens van Miriam Moczko en Peter Lada. Dit kan geen toevallige keuze zijn. Nadat ze ieder hun set gespeeld hebben, blijken ze alle drie een eigen stijl te hebben maar sferisch elkaars gelijken te zijn. Alles wordt klein en intiem gehouden, met gitaar of piano als begeleidende instrumenten die het stemgeluid omlijsten. We hebben het dan ook over singer-songwriters.

Miriam Moczko heeft zo’n stem waarvan je alleen al van het spreekgeluid een cd zou kunnen maken. Ze heeft het talent om verhalen te vertellen met haar beschouwingen en hier en daar met wat metaforen die niet direct te duiden zijn maar die je wel begrijpt. Hoewel ze zichzelf begeleidt op piano hoor ik regelmatig een tegenmelodie op viool die er niet is, maar waar toch ruimte voor lijkt te zijn gemaakt. Af en toe klinkt het als een uitgeklede versie van een set die oorspronkelijk toevoegingen kent van een tweede instrument die meer zeggingskracht geeft aan haar stukken. Maar dat gevoel bekruipt me slechts af en toe gedurende haar optreden.

Peter Lada heeft het vermogen om je, net als Castanets (in No Light To Be Found), de tekst bijna toe te fluisteren als een ontboezeming die alleen voor jouw oren bestemd is. Zijn gitaarspel kabbelt gemoedelijk mee en tilt de breekbaarheid van de woorden op met melodische lijnen en een heldere keuze voor less is more. Zijn stem heeft, zeker live, een prettige schoonheid. Dat laatste geldt overigens voor alle drie de performers. Waar de stem van Miriam Moczko mooi blijft als het volume toeneemt (wat kan ze heerlijk uithalen!), zo lijkt de stem van Nina Vine in pracht toe te nemen naarmate ze de hoogte in gaat. Loepzuiver blijft ze en dat is knap, want soms zingt ze zo zachtjes dat je je afvraagt hoe die toon überhaupt neergezet kan worden.

Nina Vine lijkt volkomen op haar gemak op het podium en is in staat om het publiek uit haar hand te laten eten en op haar level te brengen. Ook tijdens het opnieuw stemmen van haar gitaar na ieder nummer. Dat haar toehoorders voor een groot deel zullen bestaan uit familie en vrienden doet daar niets aan af. Is er dan niks op haar aan te merken? Jawel. Haar gitaarspel vraagt hier en daar om iets meer spanning, vooral daar waar de snaren als een percussie-instrument worden aangeslagen. Het toonloze neigt dan wat naar kleurloos, maar gelukkig blijft dan nog de stem over die nergens tekortschiet.

De grote winst kan gehaald worden uit de momenten waar inhoud en vorm nog niet samenkomen. Bijvoorbeeld wanneer de tekst vol pit zit terwijl Vines stem heel lieflijk blijft, soms compleet met een Marilyn Monroe poo-poo-pee-doo. Of bij het staccato uitspreken van vloeiende woorden als I lo-ove you-ou-ou-ou en yea-ea-ea-eah. Dit soort effecten zijn hier tegenstrijdig met waar Vine de luisteraar met haar tekst naar toe stuurt. Op die momenten lijkt haar focus te liggen bij stem- of ritmemogelijkheden en niet bij het neerzetten van de tekst. Dat is uiteraard een keuze. Zoals er ook filmmakers zijn die iets vertellen via het verhaal en minder via beeld. De ware liefhebber zal natuurlijk zoeken naar een juiste balans tussen vorm en inhoud, en het kan maar zo dat Nina Vine ook deze categorie gaat bedienen wanneer zij zich hierop toelegt. Ze heeft er alles voor in huis.