Dit jaar stond Arnhem bij de deelnemende steden waar de Popronde het grootste programma bood. De tweemans organisatie liet een kapperszaak, een tattooshop, een koeriersbedrijf en een boekenzaak debuteren en dat bleek goed uit te pakken. De organisatie liet weten op basis van de laatste reacties en resultaten ook volgend jaar weer uit te kijken naar onverwachte en niet alledaagse podia. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen deed een rondje tijdens deze editie, die plaatsvond met ideaal weer: droog en niet te koud.

Bij gebrek aan een versterker (die is nog onderweg) en een microfoon, speelt singer-songwriter Marijn geheel unplugged in Café Kleyn aan het Jansplein. Dat maakt het wel net zo mooi en intiem. Het publiek helpt door vrijwel muisstil te zijn tijdens het optreden. Het zijn dan ook mooie, rustige luisterliedjes met alleen een gitaar. Marijn geniet van de entourage en roept het optreden al snel uit tot zijn mooiste tijdens de Popronde tot nu toe.

Het is lekker druk in café Babo bij Stefany June. De kinderlijke stem van Stefany, waarmee ze soms ferm uithaalt, heeft een mooie uitwerking op haar vrolijke popsongs. Met haar soms gebrekkige Nederlands doet ze hard haar best om het publiek bij het opreden te betrekken, maar dit lukt pas echt op het eind van de set. Desondanks is aan de aanstekelijkheid van de songs wel te begrijpen dat ze de titel Serious Talent van 3FM heeft gekregen.

“Dit is een hard nummer”, kondigt de zanger van Los Jalapeños aan. Het zorgt voor enigszins verbaasde reacties in het publiek in café De Beugel. Nog harder? Het kan eigenlijk niet harder bij de jonge honden uit Den Haag. Met de betere en (stevigere) punkrock zorgen  de twee heren en dame ervoor dat iedereen met pijn in de oren het café weer verlaat. Het geluid staat dan ook zo hard dat de zang vaak nauwelijks te horen is.

De Kinki Kappers rockt op zijn grondvesten, We are FM is net begonnen met spelen. Het klinkt keihard en de boys van We are FM hebben er duidelijk zin. Hoe omschrijf je ze? Het is een mix van snoeiharde gitaren met een snufje dance en goede drummer. Ze zijn energiek en de zang klinkt goed. De enige opmerking die je kan hebben is dat het melodieuzer kan.

Een betere locatie dan The Pegasus Pub had Rats On Rafts zich niet kunnen wensen. De combinatie van de postpunk/newwave band en een overvolle Engelse pub doen je direct wanen in een club in Manchester. Hun rebelse sound zet menigeen aan tot meer dan knikkebollen. De vier jongens uit Rotterdam gaan vanavond sneller dan de lichtsnelheid. Catchy bas riffs, uitgesponnen instrumentale soundscapes en de soms bezwerende zang worden als neutrino’s de zaal ingeschoten. Veel bandjes leunen qua geluid aan tegen dat van Joy Division en The Cure. Maar zelden is dat op zo’n  indrukwekkende manier vertolkt.

Rapper Four Eye maakt het spannend door zijn manier van rappen. Hij is dynamisch en wisselt een langzaam tempo af met snelheid. Het past goed in deze mix van rock, reggae en hiphop wat de band speelt. Het is melodieus en goed op elkaar afgestemd. Af en toe lijkt het wel een hele lange plaat en is de beat is een beetje eentonig. De sfeer in Florian is oké en er wordt aardig meegebounced.

Airto heeft een mooie soulstem met iets extra’s. Het extra’s doet denken aan James Morrison. De microfoon in het Oranje Koffiehuis klinkt dof, maar de zang komt toch goed over. Het is er druk en Airto heeft fans. Het contact met het publiek is er en men geniet zichtbaar van deze soul/pop zanger. Hij heeft een gitarist bij zich en een toetsenist, die hem goed begeleiden.
 
Dansbaar zijn ze zeker, de mannen van The Dance uit Utrecht. Met een flinke dosis jeugdsentiment staat ondergetekende in tattoshop Paradigm te genieten van de Britse eightiespop die vol overgave door deze band wordt vertolkt. Verdienstelijk versterkt door een gitarist die ervoor zorgt dat naast de invloeden van Duran Duran en Bowie ook een vleugje Smiths te horen is, dit alles toch zeker wel met een eigen identiteit.
Verder komt samengevat: Sterke en geloofwaardige zang, enthousiast swingende presentatie, mooi helder geluid.

Willemeen biedt vette metal van Burial Earth. Een beetje death, een beetje black maar toch ook met redelijk wat melodie in de muziek. Een paar jammerlijke punten waren het niet al te beste geluid en de zeer lage opkomst. Wellicht dat deze band hogere ogen gooit in een beter passende setting. Om een positief einde te breien aan deze impressie: de muziek is zeker de moeite waard, de frontman en zijn kompanen zijn zeker geen muurbloempjes op het podium.

Door naar Kinki in de Kortestraat, waar je naast 't verkrijgen van een coole coupe getuige kon zijn van Staatseinde. Het geluid was niet al te best; na een minuut of 10 ving uw recensent op dat men in het Nederlands aan 't zingen was. Verder een wat onsamenhangend verkleedpartijtje en een karig intermezzooitje (tijdens één van de omkleedsessies) van Frau Jacke. Daar de tap leeg is bij Kinki, spoeden we ons ras richting Pegasus voor The Fudge.
 
Muzikaal zit 't snor met de volgende band. In een nokvolle Pegasus staat men klaar om de klanken van het hard aan de weg timmerende The Fudge te ontvangen. Zeer afwisselend, in het eerste nummer al wisselden riffs à la Helmet zich af met ska-deuntjes, om een voorbeeld te noemen... Maar hierbij blijft het niet, een breed scala aan ideeën worden naadloos aan elkaar gesmeed om ze als compacte songs uit de speakers te laten rollen. De zang deed denken aan een mix van de frontmannen van Mars Volta, Placebo en Coheed and Cambria. Een energieke, enerverende en kolkende set.
 
Ze lijken zich goed thuis te voelen op dat grote podium van Luxor. De jonge honden van Misery Kids; Ruige maar toch toegankelijke muziek die een groter publiek goed weet te boeien. De melodieuze zang maakt zo nu en dan plaats voor wat dikke screams wat het geheel nog wat feller maakt. Met z'n drieën gaan ze helemaal los en laten ze zien klaar te zijn voor het echte werk. Volgend jaar te zien bij DWDD? Dan zien we ze vanzelf wel weer terug in Luxor!
 
Het duo Anatopia vertolkt bezwerende dance op een wat meer organische manier. De beats worden namelijk verzorgd door multitasker Klaus die naast zes snaren ook een provisorisch drumkitje bestaande uit een bass, snare en hi-hat bestiert. Henriëtta rest dan de toetsen, leadzang en nog een bekken om op te rammen. Erg knap gedaan, klinkt ook erg lekker al moet wel gezegd worden dat na een vijftal nummers de aandacht verslapt tijdens het luisteren.
 
De afsluiter van de popronde is Kill 'em Mister. Door de wel zeer lange ombouwtijd stroomt Luxor al redelijk leeg, spijtig aangezien deze formatie vast wel wat potjes hadden kunnen breken. In het programma worden referenties gegeven als Christal Castles en M.I.A., wat redelijk klopt, maar hieraan is ook een band als Pendulum toe te voegen. Strak, hard en professioneel staat 't als een huis. Maar volgende keer graag wel binnen een kwartier klaar om te knallen!

Als dit het enige minpuntje is mag de organisatoren zichzelf een blauwe schouder kloppen: de eerste editie van Popronde Arnhem nieuwe stijl is divers, breed en uitdagend te noemen wat betreft muziek, locatie en publiek.