Codes in the Clouds brengt vanavond zijn instrumentale postrock in een redelijk gevuld Merleyn ten gehore. Met hun dynamische en melodieuze composities bewijzen ze dat zang niet noodzakelijk is voor een geslaagd optreden.

Voordat de zes sympathieke Engelsen van Codes in the Clouds van start gaan, kan er gedanst worden op de beats van Rival Consoles, het eenmansproject van Ryan Lee West. Met zijn computer maakt hij zeer melodieuze elektronische muziek. Het begin van zijn set is vooral fijn om naar te luisteren; hij bouwt het op naar dansbare elektro die erg goed zou passen op de donderdagavond. Deze vroege maandagavond heeft echter niemand zin om een dansje te wagen, hoe hard West zijn best ook doet.

Codes in the Clouds valt gelukkig wel in goede aarde. De band maakt muziek voor liefhebbers van de instrumentale gedeeltes van postrock bands als Sigur Ros en Mogwai. Zang is geen essentieel onderdeel van goede rock, zo blijkt, want met gitaar en drum alleen is de emotie van de muziek heel goed over te brengen. Hun muziek is heel episch en brengt je in hogere sferen. Codes in the Clouds neemt je mee op een lange reis die uitbarst in een explosie van gitaargeweld. Doordat de muziek zo dynamisch is wordt het nooit saai. Ze zijn daarbij heel serieus in hun spel; zelden zie je een drummer zo geconcentreerd op zijn drumkit slaan.

Dat ze ook wel van een lolletje houden, blijkt als ze met het publiek gaan praten. Een van de gitaristen vertelt dat de band de afgelopen dagen maar drie uur geslapen heeft. “Pussies!”, schreeuwt iemand hen toe. “Yeah, we’re pussies. We don’t deny it”, reageert hij. Voordat ze het laatste nummer gaan spelen, bekent hij dat ze geen papier bij zich hebben en de setlist op een banaan geschreven hebben. Tot groot plezier van het publiek mag de hardste schreeuwer het felbegeerde fruitstuk hebben! Hiermee komt hun korte show van krap een uur al weer ten einde, maar ze kunnen terug kijken op een zeer geslaagd optreden.