Vanavond wordt er in Doornroosje gezocht naar een magische balans tussen dichtkunst en muziek met Neeltje Maria Min - de vrouw die in 1966 zeer succesvol debuteerde met haar dichtbundel Voor wie ik liefheb wil ik heten - als middelpunt. De artiesten die hun interpretaties naar voren brengen zijn respectievelijk Roy Santiago, Janne Schra, Lenny Kuhr en Blaudzun. Dames en heren, festival de Wintertuin presenteert: Poetracks!

De voorstelling begint met een lokaal drumtalent van elf jaar oud. Florian Bevelander laat de zaal zijn interpretatie horen van stadsdichter Dennis Gaens’ gedicht Wie houdt Linda tegen?, dat eerst door de auteur wordt voorgedragen. Als Florian zijn versie speelt en zingt, roept hij een kruising van vertedering en waardering op bij het publiek. Bevelander is begiftigd met een uitzonderlijk talent: he got rhythm! Na de interpretatie van het gedicht speelt hij nog drie nummers met zijn broer Aron; een punky schreeuwnummer, een cover van Iemand Dood (geschreven door verstandelijk gehandicapten, uitgebracht door Torre Florim en Roos Rebergen) en het uitermate aandoenlijke salsanummer Fiesta. Een schattig maar ook sterk begin door het piepjonge multitalent.

Even later verschijnt het hoofdpersonage van het muzikale verhaal, Neeltje Maria Min, ten tonele. Onverschillig, zoals verwacht, leest ze een aantal van haar gedichten voor. Haar prachtige gedicht Voor wie ik liefheb wil ik heten kondigt ze aan met de kurkdroge aanloop “daar gaat ‘ie.”

De eerste muzikale versie van het meer dan dertig jaar oude gedicht is van Roy Santiago, die vanavond ondersteund wordt door Xavier Teerling op bas en Saskia Bultman als toetsenist en tweede stem. Ook Roy speelt eigen nummers, die erg mooi klinken door de passende samenzang met Saskia. Haar prachtige stem geeft de nummers meer diepgang. De interpretatie van Mins gedicht laat echter te wensen over. De tekst is weliswaar mooi muzikaal omlijst, maar het geheel klinkt meer als voorlezen met achtergrondmuziek. Dat komt de soul van het gedicht niet ten goede.

Na twee minuten ombouwen verschijnt Janne Schra op het podium. Janne kennen we van haar voormalige band Room Eleven en haar nieuwe project Schradinova. Ze brengt een aantal nummers van haar plaat ten gehore  alvorens ze het onderwerp van vanavond met een knipoog presenteert. Ze heeft een Engelse versie gemaakt en krijgt de lachers op haar hand met de gezongen toevoeging “my boyfriend calls someone else’s name in his sleep.” Schra laat zien dat ze een van besten van haar soort is, ze combineert pop met jazz op excellente wijze en entertaint het publiek met haar gevoeligheid en humor.

Lenny Kuhr mag dan een veteraan zijn in het popcircuit, vanavond staat ze tussen het jonge volk geprogrammeerd. Het siert haar dat ze dit zonder blikken of blozen doet, want de reactie van het publiek is voor een artiest van haar kaliber allerminst prettig. De Spaanse klanken van haar band spreken het overwegend jeugdige publiek niet bepaald aan en er wordt gretig gebruik gemaakt van haar set om even een babbeltje met de buurman of –vrouw te maken of een koud biertje te halen. Lenny is echter onverslaanbaar en gaat, zoals het een rasartiest betaamt, onverstoord door voor degenen die het wel kunnen waarderen. De interpretatie van het gedicht brengt ze met veel gevoel en een breekbare stem. Wat je ook van haar muziek vindt, een diepe buiging voor deze artiest is, zeker vanavond, op zijn plaats.

Afsluiter van het formele gedeelte van Poetracks is de excentrieke en innemende singersongwriter Blaudzun. Ook hij speelt eerst een aantal eigen nummers waarna hij zijn vers(ie) laat horen. Zijn stem klinkt, zoals we van hem gewend zijn, theatraal en nasaal, en het is de vraag of dit het gedicht ten goede komt. Blaudzun houdt zich aan de oorspronkelijke tekst en je hoort de pijn in zijn stem. Een aparte uitvoering.

Hoewel we nog kunnen dansen op de beats van dj Gardenfest, is het officiële gedeelte dan ten einde. Het blijkt vrijwel onmogelijk lijkt te zijn een bevredigende interpretatie van een gedicht te laten horen. Janne Schra is de enige die het door heeft: humor is de oplossing. Want muziek is geen gedicht en kan of moet dat zelfs ook niet worden.