Het is zondagavond en het is stil op straat. Terwijl Nijmegen haar luiken sluit en zich opmaakt voor een nieuwe werkweek, ontfermen mysterieuze krachten zich over de stad. Het publiek dat nog op straat is trekt door de dichte mist richting Merleyn. Het knusse poppodium is vanavond het toneel van een intiem optreden van de Noorse folkband Moddi die zich uitstekend raad weet met deze mystieke sfeer.

Voordat het zover is, wordt het publiek getrakteerd op een solo-optreden van Monograf, die tevens dienst doet als bandlid van Moddi. A capella klanken vullen de zaal. Zijn fluwelen stem, begeleid door het hemelse geluid van de cello, doet het publiek direct verstillen. Halverwege toont Monograf zijn experimentele folky kant met samples en loops. De verlegen Noor dankt voor de aandacht en het publiek landt weer op aarde. Een verrassende opener.
Wanneer de elf bijna in de klok zit, stappen vijf muzikanten het podium op. De een op sokken, de ander op blote voeten. Singer-songwriter Pål Moddi Knutsen mag dan klein van stuk zijn, op zijn mondje gevallen is hij zeker niet. Hij begint met een uitgebreide inleiding over zijn herkomst. Dan kondigt hij aan dat het concert pas officieel begint als hij klaar is met zijn akoestische versie van A sense of Grey. Breekbaar en verfijnd brengt hij dit nummer ten gehore. Het maakt duidelijk wie de oprichter en leider van de band is.

De overige bandleden voegen zich bij Knutsen en er ontvouwt zich een meeslepend avontuurlijk muzieklandschap dat je doet wanen op een vikingschip in de Noorse fjorden. Hoogtepunten zijn het magistrale neergezette Smoke en het ragfijne Poetry. De ruwe, soms hese stem van Pål komt bezwerend en stoer over. Vooral de nummers in zijn moedertaal zijn zeer overtuigend en haast magisch. Na ieder nummer maakt hij een uitgebreid praatje. Dit komt ten goede aan de intieme sfeer, maar voelt soms aan als een overbodig fluitsignaal van de scheidsrechter in een voordeelsituatie.

Het vijftal maakt niet alleen gebruik van hedendaagse elektronische instrumenten maar  laat juist muziekinstrumenten zoals de accordeon, cello en contra bas het geluid bepalen. Hierdoor zijn er soms parallellen te trekken met het IJslandse Sigur Rós, vooral wanneer Pål in zijn moerstaal zingt en hij een toontje hoger reikt dan in het Engels. Toch heeft Moddi een eigen sound met een pittige bite.

Een diepe zucht van de zanger leidt het laatste nummer in. Niet alleen het optreden maar ook de Europese tour zit er bijna op. Net na middernacht wordt afgesloten met het refrein “I am still here, fast asleep under the Northern light…”. Alvorens Moddi huiswaarts keert naar het hoge noorden, nemen de vriendelijke Noren nog uitgebreid de tijd voor hun fans. En zo komt er een einde aan een optreden dat  op het Crossing Border festival in Den Haag dit weekend niet had misstaan.