De eerste editie van Pan Soep wordt geopend door the White Belt. De band bestaat uit een aantal jonge enthousiaste gasten die aanstekelijke Nederbiet spelen. Kortom, pakkende deuntjes, en meerstemmige zanglijnen die onderbroken worden door vuige gitaarsolo’s en zijn overgoten met een jaren zestig jus. De leden van The White Belt beheersen hun instrumenten prima en werken zich dan ook zonder veel problemen door hun set. Het is wellicht allemaal niet even strak, maar dat maakt de muziek juist zo lekker swingend.

Voor het overgrote deel bestaat de set van the White Belt uit covers van onder andere Mink DeVille, een verdwaalde Smashing Pumpkins en vooral the Outsiders. Slechts een aantal eigen nummers wordt deze avond gespeeld en dat is er jammer. The White Belt laat met de eigen nummers namelijk horen dat zij het componeren zeer zeker onder de knie hebben. Aan het begin van het optreden vertelt zanger-gitarist Boo dat dit het laatste optreden is onder de naam The White Belt. De band gaat verder, waarschijnlijk onder de naam Operation Zorro. Dit is een prima reden om meer van zichzelf te brengen en minder van anderen. Anders blijft het slechts een prima spelende coverband.

Het tweede optreden wordt verzorgd door Chris Haskett’3. Dit trio staat onder leiding van Chris Haskett die op de flyer wordt aangekondigd als de voormalige gitarist van de Rollins Band. Deze band onder leiding van Henry Rollins, maakte vooral eind jaren tachtig en begin van de jaren negentig een aantal puike albums zoals Life Time, Hard Volume en End Of Silence. Deze albums staan vol met opzwepende gitaarrock die zwaar op de blues leunt. Henry Rollins braakte hier dan zijn teksten overheen. Met het nummer Liar had de band zelfs een bescheidde hitje.

Zangpartijen horen er bij het trio Chris Haskett'3 niet bij. De bassiste en drummer brengen op een relaxte manier een strakke basis waardoor Chris Haskett naar hartenlust zijn gitaarkunsten laat zien. Pure instrumentale gitaarrock muziek met een snufje blues waar Jimmy Page en Vernon Reid af en toe om de hoek komen kijken. Of zoals Chris Haskett zijn nummers zelf omschrijft “een deuntje, een gitaarsolo, een break, weer het deuntje, weer een gitaarsolo en dan het einde”.

Het klinkt allemaal heel simpel, maar het is niet eenvoudig om met deze basisingrediënten een onderhoudend instrumentaal optreden te verzorgen. Met prima melodieën, strakke drumpartijen en af en toe een verrassende break, slaagt Criss Haskett'3 daar echter feilloos in. En terwijl de geur van soep langzaam de ruimte insluipt, blijft het publiek tot op het einde geboeid naar het trio kijken en luisteren.

Toch vraag ik mij af of er net zo veel publiek op dit optreden was afgekomen als Chris Haskett niet werd aangekondigd als de voormalige gitarist van de Rollins band. Ach, het doet er ook  niet toe. Wie van eerlijke, rauwe, rechttoe rechtaan gitaarmuziek houdt zit bij dit trio helemaal goed. En voor diegene die toch een stem mist: zet gewoon een oude plaat van de Rollins band op, want vanavond werd duidelijk dat Criss Haskett in het verleden zijn muzikale stempel behoorlijk op deze band zette.

De eerste editie van Pan Soep is zeer geslaagd. De bedoeling is dat om de twee maanden twee bands uit de oefenruimtes van Stichting Pan op zondag van zich laten horen. Laten we hopen dat dit initiatief inderdaad een vervolg krijgt, want het smaakt naar meer!