Black Bottle Riot - S/T (cd) - Eelco van Eldijk
Eindelijk is ie er dan, album nummer 鳬n van de Nijmeegse godenzonen Black Bottle Riot. Het viertal, in de regio op handen gedragen, heeft de tijd genomen om zorgvuldig hun meest gespeelde nummers op band te knallen. Het resultaat mag er wezen. Het drie kwartier durende schijfje klinkt precies zoals je van de band mag verwachten. De dikke southern groove met natuurlijk die steady ritmesectie en smerig scheurende gitaren klinkt als het clichébegrip, de geoliede machine. Eerlijk is eerlijk, erg origineel is de muziek van Black Bottle Riot natuurlijk ook niet, eerder degelijk en solide. En vooral erg eerlijk en enthousiasmerend. De ervaring, het vakmanschap en het spelplezier druipen van het album af. Een album waar, als je Black Bottle Riot al vaker aan het werk hebt gezien, op enkele arrangementen en gastoptredens na, niet heel veel nieuws op te bespeuren valt. Maar wel een plaat waar ze in den lande zeker meer zieltjes mee kunnen winnen én, eindelijk kan iedereen eindelijk ook eens thuis genieten van deze fijne band! Goed plaatje! Op naar album twee, die volgens gefluister ook al bijna af zou zijn…
Roadlash - Bright Light (cd) - Felicia Tielenius Kruythoff
Na de sterke debuut-ep Distorted Reflections in 2006, komt Roadlasch nu eindelijk met een full-length. De alternatieve rock van deze jongens is stoer maar toegankelijk en deze lijn wordt ook op de cd voortgezet. De muziek is zo catchy dat je het uren later nog meefluit. Vooral de nummers What’s The Point en Bright Light zijn uitstekend voor radio en erg hitgevoelig.
Op deze cd hoor je dat de band nog een stap verder wil zetten. Er wordt duidelijk naar diepgang gezocht en die wordt ook gevonden in de gevoelige teksten. De teksten gaan over passie, hunkering naar de vervulling van het leven, het waarmaken van dromen, verlies en eenzaamheid en het op zoek gaan naar jezelf. Het is werkelijk fantastisch om meegenomen te worden in deze wereld die voor iedereen wel herkenbaar moet zijn. Maar muzikaal gezien blijft het nog te oppervlakkig. Je hoort dat de band lang in het live circuit heeft meegedraaid, doordat de bandleden vaker gas geven dan nodig is. Als je niet geconcentreerd luistert, hebben de nummers soms teveel van elkaar weg. Het breekbare dat in de tekst wel wordt gevonden, wordt in deze vorm niet altijd gehaald.
Waarvoor dit alles niet geldt en wat meteen ook het absolute pareltje op dit album is, is het nummer Alone; één brok emotie. Het is donker, scherp van verdriet en teder tegelijk. Verstild en toch krachtig kan het een kippenvelreactie niet onderdrukken. De zanglijn die muzikaal niet ondersteund wordt, is ijzersterk roert je ziel. Hier wordt alles losgelaten en stelt de band zich kwetsbaar op.
Ash One - A Short History Of Nearly Everything (cd) - Eelco van Eldijk
Zeven nummers lang tracht het Nijmeegse trio Ash One je mee te nemen in hun verhaal. Een verhaal zonder bijzonder veel muzikale inhoud, zo blijkt bij herhaaldelijke beluistering van hun mini-album. Hoewel het kleinood mooi oogt en open klanken herbergt, gebeurt er echt te weinig om de luisteraar in de muziek te zuigen. De indierockliedjes, sporadisch opgeleukt met tingels en tangels, zijn allen voornamelijk op traag of midtempo gespeeld en missen enige urgentie. Het album ontbeert een pakkend nummer of refrein dat zalen en boekers overhaalt om deze band in hun toko te programmeren. Met dit schijfje zal Ash One blijven wat het is; A Short History. Een band die nauwelijks iemand zich over een jaar nog zal herinneren. Dit netjes ingespeelde document is leuk voor de band zelf en een enkele vriend, ouder of collega. Maar meer ook niet.
Firefly - Ruined World (cd) - Eelco van Eldijk
Dertien in een dozijn verspreiden over tien nummers; de band Firefly blinkt er ten sterkste in uit. De spierballenrock van de vier heren klinkt alsof de band afkickende is van de anabolen. Het resulteert in veel slap, hangend vlees. Misschien dat de band live nog best aardig zou kunnen overkomen en een fijn feestje kan bouwen, mits zij een hun muziek kunnen delen met een behoudend rockpubliek voor hun neus. De muziekliefhebber die ook eens wat anders dan aardappelen wil, heeft bij Firefly niets te zoeken. Hoewel de vier heren je vriendelijk aankijken vanuit de cd-hoes, en het geheel zeker ook als sympathiek overkomt, kan het totaalproduct niet verhullen dat alle riffs, breaks, hooks veel te clichématig zijn om ergens in op te vallen. En juist dat laatstgenoemde is een must in deze muzieksoort.
Update: Firefly bestaat niet meer, dus dan kan deze plaat ook zonder enige scrupules in de gehaktmolen. Been there, done that; klaar is Coos.
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over dat wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes. Met deze keer recensies van Black Bottle Riot, Roadlash, Ash One en Firefly.