In het kader van Brombron zijn Ditterich von Euler-Donnersperg en Timo van Luijk uitgenodigd om een week lang nieuwe muziek op te nemen. Vanavond worden de vruchten van de muzikale samenwerking in Extrapool geplukt en aan het publiek gevoerd. Het publiek wordt echter eerst getrakteerd op een concert van Wouter van Veldhoven.

De Nederlander Wouter van Veldhoven maakt al vele jaren muziek met oude bandrecorders, kapotte walkmans en speelgoed instrumenten. Ook tweedehands muziekinstrumenten blaast hij tegenwoordig nieuw leven in en zo creëert hij een wereld vol met nieuwe geluiden die samen mooie melodieën en soundscapes opleveren. Tijdens het hele optreden wordt het volume slechts af en toe opgeschroefd, maar het blijft een mooi rustig optreden waar af en toe de geest van Fennesz door heen klinkt. Na een kleine twintig minuten kijkt Wouter van Veldhoven tevreden naar het publiek dat zijn muziek muisstil heeft ondergaan. De muzikale reis is voorbij.

Na het rustige begin van de avond, laten Ditterich von Euler-Donnersperg en Timo van Luijk het resultaat van een week lang nieuwe muziek componeren horen. Achter Ditterich von Euler-Donnersperg gaat de Duitser Uli Rehberg schuil. Hij is een muzikant, schrijver, filmmaker en zelfs voorzitter van een politieke partij. De Fin Timo van Luijk treedt meestal op onder de naam AF Ursin. Hij heeft zijn ziel en zaligheid in akoestische instrumenten, geluidsobjecten en magnetische tape, en oude platenspelers gelegd.

Net als het eerste optreden, creëren beide heren een aantal rustige melodieuze sfeerstukken. Het optreden begint met geluiden die klinken als ronddraaiende betonmolens, piepende deuren en stromend water. Hiermee ontstaat een beklemmende sfeer die tijdens het hele optreden de boventoon voert. Beelden van Berlijn na de Tweede Oorlog en psychopaten met tandartsboren schieten tijdens het optreden meerdere malen door mijn hoofd. Af en toe klinkt er een melodie, dan weer een ritme of het geluid van een boor. Ditterich von Euler-Donnersperg leest een keer een verhaal voor, een transistorradio pikt een zender op en soms wordt een oude plaat door Timo van Luijk vakkundig bewerkt met een ijzeren staafje of naar wat lijkt een aardappelschilmesje. Helaas lukt het niet om de aandacht het volledige optreden vast te houden. Daarvoor is het optreden iets te lang, maar wellicht ook te zwaar. Tijdens het laatste stuk tekst dat door zowel Ditterich als Timo wordt voorgelezen, schiet laatstgenoemde telkens in de lach. En zo eindigt het indrukwekkende optreden eindelijk zelfs nog met de slappe lach. Al met al een boeiende Brombron. Nummer 23 al weer in het succesvolle samenwerkingsproject dat hopelijk nog lang voort blijft duren.