Overal in de zaal hangen posters met de vraag om a.u.b. stil te zijn. En terecht! Al tijdens het voorprogramma Sleepingdog ergeren mensen zich aan zwaaiende deuren. De stilte is bijna aan te raken. Zonder het Nederlands/Amerikaanse duo uit Brussel zou je een speld kunnen horen vallen in de halfvolle zaal. Het verbaast Sleepingdog dat Nijmegen nu officieel “beter dan Amsterdam” is. Hun meeslepende en rustgevende ambient heeft hierin een grote bijdrage. De geluidsgolven dragen het lieflijke piano- en gitaarspel en de zachte zang van Chantal Acda. Je sluit al snel de ogen om alleen maar te luisteren en om de rust te voelen. De rustgevende sfeer is weliswaar de kracht van Sleepingdog, maar die kan niet verbergen dat de liedjes op zich niet zo geweldig zijn. Haal de ambient weg en karige liedjes zonder inhoud blijven over, ofwel het slechte soort minimalisme.

Als bij Low al iets karig is, dan is het wel de podiumpresentatie. Driemaal wordt er gesproken en al snel blijkt waarom zo weinig gezocht wordt naar interactie met het publiek. Woordvoerder Alan Sparhawk begint te spreken en weet niet waar hij moet eindigen. Al zoekend naar woorden hult hij zich dan maar in zwijgen. En dan kan het publiek verder genieten van een subliem optreden.

Van een band als Low mag je niet meer verwachten dan dat het optreden gewoon goed en professioneel is. Hoewel de trage en intense muziek niet ieders favoriet is, kan je concluderen dat Low vanavond een goed optreden neerzet. De band is zeer gedreven om via hun muziek een gedenkwaardige avond neer te zetten. Geen rare fratsen, geen sterallures, alleen vier muzikanten en hun instrumenten.

De expressieve zang van Sparhawk en de rustige en bijna monotone zang van zijn vrouw Mimi Parker vullen elkaar prachtig aan. Uitersten worden langzaam één en deze unie is toonaangevend voor Low. Alleen zo weet het viertal de zwartgallige sfeer vertederend en draagzaam te maken. Deze sfeer is bekend van cd maar wordt live nog eens verdicht. Monkey is zo duister, goor en angstaanjagend als een nacht vol mist. De nieuwe single Try To Sleep klinkt echter zeer hoopvol ondanks tragische tekst. Steeds meer werkt Low naar een climax toe om deze uitersten samen te voegen, maar het komt er nooit van. Illustratief daarvoor zijn de slotstukken Murderer en Violent Past. Beide nummers gaan over liefde en toewijding en de daaraan verbonden negatieve consequenties die men voor lief neemt, wetende dat het nooit perfect en volmaakt kan zijn. Low slaagt erin om je langzaam bij de strot te grijpen en niet meer los te laten. Het is mentale uitputting maar het is het waard. Zelden zijn optredens zo fascinerend.