In een vrijwel volledig gevuld Doornroosje is het de beurt aan Thomas Dybdahl en Susanne Sundfør om voor een passend slotakkoord te zorgen van dit mooie weekend, boordevol fijne muziek.

Susanne Sundfør is een Noorse singer-songwriter, die in eigen land behoorlijk succesvol is. Haar laatste album ‘The Brothel’ was in 2010 het op een na best verkopende album. Haar zang vertoont grote gelijkenis met Enya en roept een mystieke sfeer op. Dat wordt nog eens versterkt doordat de set grotendeels in nevelen, dan wel het duister plaatsvindt. Er wordt goed gebruik gemaakt van de batterij keyboards die op het podium staan. De muziek is zeer subtiel. Maar op de juiste momenten zorgt de drummer met inventieve en zeer noodzakelijke breaks dat de muziek niet al te zweverig wordt.

Het publiek verdient een groot compliment want het staat met ingehouden adem te luisteren. Geen storend geleuter. Vanavond zijn slechts muziekliefhebbers naar Doornroosje gekomen. De set wordt afgesloten met een fijn uptempo nummer, waarbij de drums roffelen als Thor in zijn strijdwagen. Voor een singer-songwriter zet zij een zeer verrassende set neer.

Thomas Dybdahl toont live een totaal ander gezicht dan op zijn platen. Zijn platen tonen hem als een ingetogen singer-songwriter. Live doet hij niet onder voor menig indierock band. Omringd door een viertal zeer goed ingespeelde muzikanten brengt hij een prachtige set die begint met Radiohead-achtige zang en die eindigt met zang en gitaarwerk die schatplichtig zijn aan Chris Isaac ten tijde van zijn grote hit Blue Hotel.

Halverwege de set verlaat de band even het podium en neemt Dybdahl plaats achter een keyboard, om een bijzonder breekbaar liedje te spelen. Het publiek is door de schoonheid van de muziek werkelijk muisstil. Niet alleen Dybdahl is een veelzijdig muzikant, ook de (tweede) gitarist laat zien dat hij goed piano kan spelen. En de bassist bedient naast zijn bas in een aantal nummers ook nog eens een set baspedalen. De set is goed en evenwichtig opgebouwd en bevat naast uptempo nummers ook ballads en een enkel experimenteel liedje, waarbij in rustige passages een Pink Floyd sfeertje wordt gecreëerd. Het enige minpuntje deze avond is dat na goed een uur spelen helaas de pret voorbij is. Gelukkig is er een toegift.