Eerste acte de présence van de avond is de Utrechtse singer-songwriter Bart van der Lee. Zijn stijl, inclusief zijn ‘vrolijkere’ nummers laten zich kenmerken door diep donkere teksten, bezongen door een eigengereide stem. Als een zojuist uit zijn winterslaap ontwaakte beer, brengt hij met primitief enthousiasme een constante zware brom naar buiten. Een zeer aangenaam geluid voor de intieme huiskamerconcerten en het publiek verspreid zich dan ook langzaam over kussens op de vloer. Enige aanmerking op zijn spel is zijn toenadering naar de wat hogere regionen. Door zijn diepe bas-achtige stem is een volledig vloeiende switch soms te hoog gegrepen.

Na de bronzen vocalen van Bart van der Lee, geeft Yaso een frisse vrolijke noot aan het aandachtig luisterende gezelschap. Tekstueel zitten de nummers van de jonge Vlaming nummers strak in elkaar. Haar vele gebruik aan robuuste metaforen doet niets af aan de trefzekerheid van de teksten. Al gunt ze je geen enkele mogelijkheid om de aandacht te laten verslappen zonder de draad kwijt te raken. Yaso bezit over een uiterst expressieve persoonlijkheid, een eigenschap die ook in haar muziek duidelijk aanwezig is. Ze zingt met uitersten, dan weer hard, dan plots weer fluisterend zacht. Ze speelt enkele nummers met meer passie dan sommige anderen, waardoor enige continuïteit verloren gaat en ze ook op dit gebied soms niet goed bij te houden is. Zo blijft ze moeilijk te bevatten, al werkt dit ook weer intrigerend.

Florian Wolff blijkt het beste in staat te zijn de harten van het publiek te smelten. “Een muzikant hoort te experimenteren, toch?” En in die mindset excuseert hij zich terwijl hij lichtelijk beschaamd plaatsneemt achter de toetsen. Al snel glijden zijn vingers vergezeld door een ondeugende lach over het horizontale zebrapad, voordat hij zijn vertrouwde gitaar weer oppakt. Zijn cover van Ace of Base, All That She Wants, wordt door de tijdelijke huiskamerbewoners gretig aangegrepen om zelf een luide keel op te zetten. De eigen songteksten van Florian Wolff zijn veelal verhalend van aard. Hoewel er niets mis is met deze Hollandse nuchterheid, worden de nummers hierdoor soms een beetje traag waardoor een kleine extra prikkeling hier en daar niet onwelkom zou zijn.

Deze editie was een huiskamerconcert zoals je dat wilt hebben. Geen strak ingestudeerde optredens zoals je meestal op de grotere podia voorgeschoteld krijgt. Nee, het zijn de kleine imperfecties die een waar huiskamerconcert maakt tot wat het hoort te zijn, waarvoor dank.