Oddstream, een nieuw vierdaags festival in in Nijmegen. Een evenement, waar muziek en interactieve, al dan niet beeldende, kunst de boventoon voeren, beleeft de vuurdoop op Hemelvaartsdag. Vier dagen denderen tal van bands en acts in sneltreinvaart over het Vasimterrein. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen was er bij en doet verslag van een aantal muzikale zaken die overdag geprogrammeerd staan.

De winnaars van de Nijmeegse bandcompetitie Kaf en Koren 2010, Liquid Snow, hebben de ‘eer’ het nog zo goed al lege terrein als eerste te vermaken met hun schurende indierock. Het vijftal heeft duidelijk een hele grote sprong gemaakt sinds zij voorgaande jaren op tal van bandwedstrijden verschenen. De jury’s hadden gelijk, Liquid Snow is een belofte voor de toekomst gebleken. De jonge, ietwat verlegen, band produceert fijn te verteren nummers die onderling zeer gevarieerd zijn. Stuiterige indie, maar ook grijzige eightiesdoom passeert de revue in de uitgekiende set. Een mooie opener van het festival, voor helaas erg weinig belangstellenden.

Dit euvel treft deze dag ook alle andere bands en acts. Het is (nog) erg stil op Oddstream. Het grote terrein herbergt maar liefst vier podia en is geschikt voor vele honderden bezoekers, maar deze laten het massaal afweten deze eerste dag van het festival. Hoewel er een behoorlijk uitdagend programma is en de entourage van Oddstream heel erg dik in orde is - zelfs het sm-showballet van Penny de Jager komt nog even voorbij! - weten velen de gang naar het Vasimterrein jammerlijk nog niet te vinden.

The Dying Hippos zijn bijvoorbeeld een heel amusant orkestje. Deze über-enthousiaste band combineert grappen en grollen met opzwepende rock. Gelardeerd met flarden blues en funk weet dit viertal het publiek een half uur te trakteren op gruizig vermaak. Een ontdekking van jewelste waar menigeen helaas de neus voor ophaalt. Zonde, want dit is echt een ontzettend grappige gimmickband met een aanstekelijke ADHD-uitstraling. Mocht de band in de toekomst wat strakker leren spelen en hun geluid wat beter op orde brengen, zullen deze Hippos mogelijk kunnen uitgroeien tot een geliefd festivalact.

Ook het publiek wat zich ’s middags verzameld heeft bij de Stinksisters is nagenoeg op twee handen te tellen. Toch weerhoudt dit de Stinksisters er niet van om hun set fanatiek te starten. Zwaar, diep, en grote concentratie; er valt duidelijk op te maken dat deze groep zich vooral laat inspireren door oldschool muziekstijlen. De vrijwel constant aanwezige distortion en de uitgerekte arrangementen bepalen in grote mate de eigen kenmerkende sound van deze groep, maar helaas klinkt het geheel te weinig gevarieerd om echt lang te kunnen boeien.

Deaf by Stoning neemt vandaag revanche op iedereen die hen ooit tekort heeft gedaan; de onversneden stonerrock van dit jonge viertal blaast menigeen volledig van zijn sokken. Knap hoe dit viertal zich evolueert richting een volwaardige band om rekening mee te houden. Hoewel de muziek weinig origineel is en de band zo nu en dan kleine steekjes laat vallen, gaat het begrip beter-goed-gejat-dan-slecht-bedacht dit half uur absoluut op. Liever een Kyuss-kloon, met alle goede bedoelingen, dan een partijtje moeilijkdoenerij waar niemand wijzer van wordt.

Chop Wood is de eerste groep die echt een behoorlijke massa naar hun tent weet te lokken. Ten opzichte van het gitaargeweld van de rest van de dag lijken we een middagdipje tegemoet te gaan, maar wel één die je met open armen ontvangt. Met melodieuze elektronische klanken, zorgvuldig uitgewerkte songteksten, een hypnotiserende zangstem en een kalme podiumuitstraling zorgt Chop Wood voor het benodigde zen–momentje van de dag.

Shadowlord zorgt vervolgens op de Concrete stage tegenover Chop Wood weer voor een volledige mood-swing. Donkere leren gewaden en een ruig uiterlijk verraden meteen dat deze groep hun zaken iets anders aanpakt. Hun muziek kunnen we onder het genre ‘bak-pleures-herrie’ scharen. Smerige vuige grunts komen uit de hell-pit van de vrouwelijke en mannelijke frontzangers naar voren. Wenkbrauwen worden gefronst, voeten schuiven ongemakkelijk heen en weer, kleine kindjes huilen. De in sm-achtig geklede kunstenaars die zich ook op het festivalterrein bevinden, zien Shadowlord als een uitstekende gelegenheid om voor het podium een kleine dansvoorstelling te geven, een ontwikkeling die Shadowlord gemoedwillig en met een lach op het gezicht toestaat. Shadowlord zorgt voor vermaak, maar of dit door een hoog entertainmentgehalte in combinatie met nieuwsgierigheid komt of door de muziek is een onopgelost mysterie.

Lola Kite is een van de hoogtepunten van de dag. De jongens van deze elektronische generatie spelen al vanaf het eerste nummer op hoog niveau. Blijkbaar is ook het publiek zich hier bewust van want het zij laat zich in grote getallen uit de brandende zon naar binnen lokken. Lola Kite speelt uitzonderlijk geroutineerd, maar doen dit wel zonder in te leveren op hun enthousiasme. Ze voelen precies aan hoe hun muziek in elkaar steekt en welke gevoelens deze oproepen. Dit vertaalt zich schitterend in de wijze waarop de groep hun energie naadloos op het publiek over brengt. Op een verzoek om wat dichterbij het podium te komen wordt nog wel eens afwachtend gereageerd, maar bij Lola Kite wordt er vrijwel direct gehoor aan gegeven en zo hoort het ook. Deze jongens mag je gerust van wat dichterbij bekijken.

Carach Angren, Sindarijns voor ‘ijzeren kaken’, doet wat het moet doen. Mensen verontrusten en een ramharde set black metal spelen. De Lammendam-Limburgers zijn uiterst trefzeker in hun muziek en kennen hun weerga niet in de scene. Hier op Oddstream moeten ze het met een handjevol liefhebbers doen, die hun licht clichématige zwartgalligheid op waarde weten te schatten. De barokke metal wordt strak gebracht en verdient meer aandacht dan dit.

Eindelijk, The Young Gods zijn weer in Nederland en nog wel in Nijmegen ook! Als liefhebber pur-sang is de 75 minuten durende set een feest der herkenning. De warme industrial / electro / psychedelica / rock van alleskunners The Young Gods is een waar feest voor het gehoor. De band bestaat een kleine 30 jaar en speelt een set die hun hele oeuvre beslaat; ouder werk als Envoyé in een fris jasje tot het megalomane Supersonic van het latere album Second Nature. The Young Gods zijn intens, charmant, meeslepend, dansbaar en wat al niet meer. Het op electrectronica gestoelde optreden levert met verve het fijnste moment van de dag op!

Een mooi einde van de eerste dag. Club Oddstream neemt het hierna over om tot diep in de nacht door te beuken onder leiding van enkele dj’s. Oddstream festival start voorzichtig, maar heeft het in zich om, al dan niet met wat aanpassingen, door te groeien naar iets echt bijzonders.