Na de aanhoudende wind en regen van donderdag, begint de vrijdag zoals het hoort op de Zwarte Cross: met het zonnetje en het openingsoptreden van de koningen van de boerenrock: Normaal. Het eerste bier wordt gedronken, de eerste T-shirts vliegen door de lucht en de eerste mannen slapen al zittend tegen een boom met een vol biertje in de hand.

De opener op het Aardschok metalpodium is Ethereal. Deze blagen zetten een aardige rockshow neer en doen dat met stommelende blastbeats en creepy synthesizers. Ethereal doet denken aan Enter Shikari maar dan een tikkeltje meer pit. Een veelbelovende band die nog wel even door zal dreunen in de Nederlandse metal-scene.  

Debbie Harry is inmiddels 66 jaar oud, maar de moves heeft ze nog. Dat het geluid voor het podium heel slecht is en dat ze vals zingt doet de fan niks. Zij staan hier om Blondie te zien: een nog steeds ontzettend slanke dame met een hoogblonde pruik en een zwarte glitterzonnebril. Al deze mensen zijn niet vanuit de zon de Megatent ingestapt om nummers te horen van het nieuwe album. Naast een handjevol nieuwe nummers worden daarom ook vooral de oude hits gespeeld. Misschien had iemand de band voortijdig moeten vertellen dat een bierdouche een compliment is in de Achterhoek. De band en de stagemanager waren duidelijk niet gecharmeerd door de liters bier die richting het podium vlogen. Toch kon de formatie niet geheel overtuigen, ondanks het fenomenale spel van het jonkie op lead-gitaar. Het belangrijkste is dat we ons even weer terug in de roerige 80’s wanen.

Het Achterhoekse Izegrim heeft een vrouw in de gelederen die haar eigen blonde manen bezit. Ze speelt basgitaar en haar stembanden vibreren nou niet bepaald op een Oh Denis, I’m in love with you-wijze. Vriendelijk spreekt ze met een zoete stem het publiek toe, maar dat zijn ook de enige rustpunten in de show. Want dit meisje houdt van grunten. Ook deze band speelt metal zoals het hoort: hard, retestrak en met een flinke portie dubbele basdrum. Een erg sterk begin van het metalprogramma dus, met twee goede Nederlandse bands.

DeWolff is niet meer alleen. Twee jaar geleden speelde de Limburgse Pablo nog met zijn andere band INFA in de megatent. Nu is hetzelfde podium het toneel voor Birth of Joy. Deze band is de snellere en lompere versie van DeWolff. De hammond grooved niet, maar pompt wel heel rap! De jonge band heeft zich bewezen. Zanger Kevin weet met zijn Morrisonesque charisma en dito dansmoves de meisjes aan het zweten te krijgen. Gertjan laat met de eeuwig tussen zijn lippen brandende peuk zijn vingers over het orgel glijden en Bob weet elk optreden zijn drumstel weer vakkundig te slopen. Birth of Joy klinkt als een klok, het gaat snel, het gaat hard. Een rustpuntje hier en daar zou welkom zijn en zou de balans van de show zeker ten goede komen. De band is niet heel origineel, maar hoeft dat net als DeWolff ook niet te zijn. Ze verdienen eigenlijk een plaatsje op de fijnproeversweide, want een half lege tent doet deze jongens te kort.

De gevoelige muziek van Houses op het fijnproeverspodium is de eerste verrassing van het festival. Het indie-popkwartet uit Amsterdam laat een diepe indruk achter, want de intensiteit en schoonheid van hun muziek is van internationale klasse. De klanken van Black Crowes op het hoofdpodium druilen door de set heen. Wie een beetje geïnteresseerd is, luistert daar gewoon doorheen, en laat zich verleiden door de prachtige muziek van deze psychedelische band!

The Black Crowes is een headliner geheel in de traditie van de Zwarte Cross: hard, rauw, bluesy en met een overschot aan testosteron. De zak met hits wordt helemaal uitgemolken. Voor de mensen die niet erg bekend zijn met de band is het niet moeilijk om de nummers mee te zingen. Je kent de nummers een voor een, maar je bent vergeten dat deze nummers bij the Black Crowes horen. Waar ze op cd je autorit of barbecue goed begeleiden, zijn ze op de Zwarte Cross vooral erg over the top. Anderhalf uur lang twee gitaristen en een pianist die onvermoeid tijdens couplet én refrein door elkaar heen blijven soleren. Zelfs ballads als She Talks To Angels veranderen in een chaotische muur van geluid. Helaas, overdaad schaadt.

Slechts een paar mensen verkiezen the Cubical boven the Black Crowes. Deze band uit Liverpool heeft na drie eerdere bezoekjes aan ons land al heel wat harten veroverd. Toch is het gros van het publiek onbekend met de vijfkoppige band. Deze band valt niet in één woord te omschrijven. Het is duidelijk te horen dat ze uit Liverpool komen, maar dan met veel invloeden vanuit de surf en rock-’n-roll en een flinke dosis dansbaarheid. Een voor een winnen ze hier de harten van de dansende menigte en spelen ze de Fijnproeversweide steeds voller.

De laatste band op het Aardschokpodium, Pagan’s Mind, is een gevestigde naam in metalland, en wordt vandaag na stuivertje wisselen met Helloween en Psychotic Waltz gebombardeerd tot headliner. De Noren blijken de ideale vervanger voor Iron Maiden, dat al vijftien jaar te duur is voor de Zwarte Cross.(dit is uiteraard met een knipoog bedoeld) De zanger heeft de woorden ‘Swarte Croooss’ goed geoefend en laat dit maar al te graag horen. Het zand stuift over de weide door het subliem uitgevoerde metalgeweld, de perfecte afsluiter voor een kwalitatief hoogstaand dagje pony-wapperen!