De Grote Prijs van Nederland doet vanavond Nijmegen aan, met een kwartfinale rock/alternative in Merleyn.

Billy Connected is de enige vertegenwoordiger uit Gelderland vanavond, maar de winnaar van de Kunstbende 2010 staat zijn mannetje. De band uit Lichtenvoorde heeft zich gespecialiseerd in het genre IJslandse post-rock. Soms lieflijk, klein en speels als Múm, maar vooral rustig opbouwend naar een trage en intense climax à la Sigur Rós. De opbouw is goed verzorgd maar ook tamelijk voorspelbaar. Billy Connected hanteert steeds dezelfde constructie. Leuk is wel dat af en toe de climax de ene keer heel rommelig is, of juist keihard zoals Mogwai. Interactie met het publiek is er nauweliks, maar post-rock moet je vooral muzikaal op je laten inwerken.

De Groningse Spotrockers kondigden op hun website al aan dat zij Merleyn op z’n kop willen zetten. Dat lukt ze best aardig met hun nederlandstalige variant van de Red Hot Chili Peppers. Muzikaal is het niet bijzonder origineel en de raps zijn ook niet van een hoge kwaliteit, maar de funk en de energie spatten er vanaf, mede door de dynamiek op het podium en het betrekken van het publiek. Allemaal leuk en aardig, storend is dat de band zichzelf erg grappig lijkt te vinden. Ze kunnen het niet laten om een paar zeer flauwe sketches op te voeren. Het publiek van de Jeugd van Tegenwoordig zal hen de rug toekeren. Echter, Guus Meeuwis schijnt nog een voorprogramma te zoeken.

Bij het Twentse Sideditch stort de piano halverwege het eerste nummer in. Jammer, want het klonk zeer veelbelovend naar fijne niets-aan-de-hand softrock. Na een korte pauze gaan we verder met nog maar twee liedjes, waarvan er een bijna tien minuten duurt. Het blijft lastig om de aandacht vast te houden, het gezapige tempo is hier onder andere debet aan. Wederom jammer, want Sideditch is technisch zeer behoorlijk en heeft aardige en interessante momenten met kleine breaks. De ideeën zijn goed en het zit allemaal goed in elkaar, alleen aan de uitwerking schort het nog.

Waarom het Duitse Freeze Dried Rockers aan de Grote Prijs mag meedoen, is een raadsel. Waarschijnlijk is een van de bandleden woonachtig in Nederland. Trots wordt er aangekondigd dat zij al samen werkten met de producer van Phil Collins. Nou, dat belooft wat! Wat de Duitsers laten horen is technisch verrekte goed en zeer indrukwekkend, ware het niet dat de band een eigen gezicht mist. Het eerste nummer lijkt verdacht veel op Stairway To Heaven, maar loopt uit op een kakofonische uitbarsting en een overgang naar het tweede nummer, dat weer verdacht veel lijkt op Paint It Black. Dan wordt het grote gebaar van The Killers van stal gehaald met aangemoedigd klapwerk. De powerpop lijkt ineens op slecht jatwerk.

Stefany June uit Enschede had al de eer om haar kunsten te vertonen tijdens De Wereld Draait Door en op de sampler van 3VOOR12’s Hollandse Nieuwe. En terecht! Geen kwaad woord schiet te binnen voor dit uiterst strakke optreden. De muziek is zeer dansbaar en ieder nummer kon wel eens een hit worden. De electropop zit slim in elkaar en de breaks vallen op de juiste plek. Succes lijkt nu al verzekerd. Stefany June is daarnaast een energieke vertoning. Haar bandleden kunnen zich niet meten met haar enthousiasme en haar wulpse haar. Nou, wat betreft het haar: misschien alleen de bassist en de gitarist. Stefany June komt er wel, ook zonder een Grote Prijs. Maar het zal wel raar zijn als zij niet in de finale staan.