Goed festivalweer, alle tinten zwart vertegenwoordigd en een ijzeren line-up. FortaRock belooft weer een prima feestje, waarop het goed zwiepen met de haren is.

Uit de as van Turbonegro komt het Noorse Kvelertak FortaRock 2011 aftrappen. Met drie gitaristen is het natuurlijk snel gezellig op het podium. De vette speedrock met uitstapjes naar heavy metal en sleaze worden doorspekt met ruige death-metal vocalen die het geheel een ongemeen agressieve vibe meegeven. Een muur van geluid en de vuisten omhoog. Heerlijke start voor de vroege vogels.

Met de laarzen over de broek, de gitaren laag aan de hals en de baarden in de wind spelen de wildemannen van Valient Thorr een set vuige spandex-metal weg die de slaap linea recta uit de ogen speelt. Met het haar en mentaliteit van de jaren ’80 en een ruige, trashy rocksound zonder houdbaarheidsdatum overrompelen de wildemannen het veld met een glimlach van oor tot oor.

God Dethroned stopt er na 20 jaar mee. Vandaag de laatste kans om ze open air aan het werk te zien. Het lijkt niet echt aan te slaan. De band laat wel zien dat ze een van de beste death-metal bands van het land zijn, de nummers steken goed in elkaar en op fouten kun je God Dethroned niet betrappen. De cleane zang in twee nummers komt niet zo goed over. Een redelijke terugblik op het oeuvre van deze band.

Het blijft altijd even spannend, zo’n reünietour van een voormalig grootheid. De New York-hardcore veteranen van Agnostic Front maken het even spannend door af te trappen met een duo logge metaltracks, maar al rap raast de oldskool veld en circlepit over. Alleen al de karakterkop van Vinny Stigma is het kopen van een festivalticket waard. Dat de man nauwelijks een gitaar kan vasthouden doet niet ter zake. Agnostic Front bouwt een familiefeestje en het hele veld haakt in.

Gojira zet een ijzersterke show neer. Zowel de muziek als de presentatie staan bol van de dynamiek. Alles wordt even strak uitgevoerd en de 40 minuten kennen een goede songkeuze. Speciale aandacht voor de drummer, want de beste man laat zien een van de beste metaldrummers van het moment te zijn.

De zongebruinde surfgoden van Parkway Drive spelen hun imago van ideale Australische schoonzonen met straf tempo tegen de vlakte. Tegen een dergelijke set verwoestend metalcore is geen factor-40 opgewassen. De uitvoering is naadstrak en klapt overtuigend uit de speakers, hoewel de strot van zanger Winston maar net meekomt met het instrumentarium. De zon breekt er even voor door en maakt het in de stevige moshpit heter dan het al is.  

Ghost is de vreemde eend in de bijt. De occulte rock is kalm en loepzuiver en de uitdossing van de heren ronduit carnavalesque. Wanneer de als boosaardige paus uitgedoste frontman uit het publiek een sinterklaaspoppetje krijgt toegeworpen wordt het even hilarisch. Muzikaal is het echter alles goud dat er blinkt. Kraakheldere en bezwerende rockjuweeltjes rollen de tent in en aan het slot staat het kippenvel rijendik op de armen. Ghost is de verrassing van de dag.

De show van Dark Tranquility is een aardige, maar zal waarschijnlijk niet lang in het geheugen blijven hangen. De sympathieke frontman doet erg zijn best en heeft een erg goede stem, maar de rest van de bandleden lijken er minder zin in te hebben. Meer een band om van een afstandje te bekijken.

Triptykon is het nieuwe project van Tom G. Warrior, bekend van het legendarische Celtic Frost. Onlangs verscheen het sterke debuutalbum en dus zijn de verwachtingen hoog gespannen. Deze worden maar deels ingelost. Het geluid is wederom aan de zachte kant waardoor de beleving al minder is. Met een aantal nummers van Celtic Frost in de set worden echter veel mensen blij gemaakt.

De Belgische formatie Channel Zero is op revival. Ooit waren de mannen flinke jongens in het genre, vandaag staat de band er nogal verloren bij. De pathetische zanglijnen doen denken aan het beste werk van Kane en het raamwerk van logge metal rammelt als een gammele huifkar op een straatje Vlaamse kasseien. Sympathieke mannen zijn het wel,  dat echter de twintig minuten storing en bijkomende grapjes van frontman Franky het hoogtepunt van de show vormen, kan niet de bedoeling zijn.

Paradise Lost, je moet er van houden. Redelijk rustige doom voor de metalen romanticus, vergane glorie uit de jaren ’90, muziek die je moet voelen. De ietwat zwakke cleane zang komt niet erg goed over, en het geluid is aan de zachte kant. Voor zowel band als publiek lijkt dit een beleefdheidsbezoekje. Voor je er erg in hebt is de show alweer voorbij.

De kans om Sacred Reich aan het werk te zien is er niet vaak. Deze Amerikanen hebben het vele jaren geleden al waar gemaakt. De gemiddelde leeftijd voor de mainstage ligt dan ook ineens een stuk hoger. En ze weten erg goed hoe ze er een feestje van moeten maken! Spelen kunnen ze nog als de beste. Een feest van herkenning voor velen, een aangename verassing voor de leek.

Bij Immortal is het dringen geblazen in de kleine tent. Mensen die de band eerder hebben gezien, weten eigenlijk al wat ze kunnen verwachten. Alles lijkt op de automatische piloot te gaan, en erg strak wordt er overigens ook niet gespeeld. Daarbij kampt de band ook nog eens met erg matig geluid. Gelukkig heeft de band het in voorgaande jaren al lang en breed bewezen en krijgen ze een goede respons.

Ondanks het volgens veel critici matige laatste album, blijft Arch Enemy hot. Aan hen de eer om het festival af te sluiten voor een volle weide. Maar al snel blijkt dat het net dat beetje beleving mist, en lijken ook zij alles op de automatische piloot af te werken. Dat wil niet zeggen dat het slecht is, de band kent louter goede muzikanten die een erg strakke show neerzetten. Voor velen zal dit een mooie afsluiter van een erg goed georganiseerd festival zijn.