Krach – St (cd) – Jasper Konijnenbelt

Krach mag zich laatste maanden wentelen in media-aandacht. Popkenners buitelen over elkaar heen om de doorstart van wijlen With Ice in rap tempo richting top te hypen. En dat was best knap voor een band zonder cd. Voor elkaar gebokst met goede live shows en het zelfverzonnen hokje ‘kinetische rock’. De eerder uitgekomen Kompakt Disk diende slechts als hondenkoekje om de hongerige massa te paaien in afwachting van dit debuut. Rest de vraag of de band nu met afdoende materiaal komt om het vuurtje brandende te houden.

Het is even wennen. ‘Dwars’ en ‘hoekig’ mogen dan termen zijn waarmee indie-bands ‘vals’ en ‘geblokt’ salonfähig plachten te maken, een excuus is het niet. De ‘dwarse’ vocalen in Pointing schrapen werkelijk het glazuur van je tanden. Het verrassende koortje in Do The Wave Now is daarentegen dan weer knap gevonden. Verder ronken de synths, pompt de beat en klinkt de gitaar steevast onvast, als Gang of Four. ‘Kinetisch’ staat dus voor kwalitatieve electro-rock met een twist, een formule die Krach met goed resultaat uitsmeert over alle tracks. Een beetje als het late dEUS, maar dan met beduidend minder ‘liedje’ en meer electro-freak. 

Het feit dat Torre Florim van De Staat links en rechts aan de knoppen heeft gedraaid ligt er met de lompe percussie en zeemanskoren wat te dik bovenop. Toch ontstaat er bij tijd en wijle een waarlijk interessante en dansbare combinatie van indie en dance die de band een zo graag geziene gast maakt op late feestjes. Een door de bank genomen aardig, weinig verrassend debuut, dat ongetwijfeld live weer prima tot z’n recht zal komen.

Colinn – St (ep) – Merijn Coert

Wat krijg je als je als band geënt bent op het geluid van QOTSA, The Cranberries en wellicht een snufje uit de alternatieve rock uit de vroege jaren negentig? Best iets interessants, zo moet Colinn gedacht hebben. Gebruik de fatsoenlijke diensten van de producer van 's lands betere, maar niet commercieel meest succesvolste bands, zoals At The Close Of Everyday, Face Tomorrow, Solo, a Balladeer, en je krijgt het product dat Colinn heeft afgeleverd. Met een goede website, de juiste contacten, de juiste optredens en de juiste sound is deze band hard op weg om heel populair te worden in de rockscene.

Puur naar deze ep gekeken liggen de nummers goed in het gehoor en doet dit staaltje georganiseerd geluid daadwerkelijk denken aan de voornoemde bands, die hun furore vooral hebben gemaakt in de jaren negentig. Toch gaat het dak er niet af. Het echte ‘wauw’-gevoel is niet aanwezig, laat staan enig kippenvel. Het blijft namelijk een verzameling van nummers met een geinig riffje, een interessante zangstem met verder weinig echte uitschieters. Zelfs de indeling van de ep, met het zwoele The Ocean op het einde, is voorspelbaar. Onder de nummers zit (nog) geen potentieel hitje, maar mocht de band nog wat lekkers weten te schrijven, dan ligt er voor hen nog heel wat in het verschiet!

CausaliDox - The Oxytocin Party (lp) – Didier Hodiamont

The Oxytocin Party begint met Panta du Prince-achtige belletjes, maar de 808 beats verklappen al snel de old school electro invloeden. Wat volgt is een aaneenschakeling van zowel uptempo als rustige nummers, zoals je die mag verwachten van een album dat verwijst naar ‘knuffelhormoon’ oxytocin dat vooral vlak vóór en vlak ná het orgasme vrijkomt.
   
Zo wordt na het prachtige Every Word She Ever Spoke (een nummer dat Air had kunnen indienen voor een knuffelrock-compilatie) meteen weer doorgepompt naar een nieuwe climax. Die uptempo nummers zullen het ongetwijfeld goed doen op de dansvloer, maar je moet wel een doorgewinterde moodswinger zijn om het hele album in een ruk uit te luisteren. Een premature ejaculatie zou echter zonde zijn, want de trippy afsluitende tracks zorgen voor het ware hoogtepunt.
 
CausaliDox zou met deze duistere, maar ook toegankelijke plaat zomaar mee kunnen liften op de huidige witch house hype, het ontbreekt alleen nog aan het gebruik van onbegrijpelijke tekens. Maar misschien is zo'n imago helemaal niet nodig; op Mininova werd het album bijvoorbeeld al meer dan 15.000 keer gedownload. Nu is het te hopen dat er zich snel een podium buiten de virtuele ruimte aandient waar CausaliDox zich aan de luwte kan onttrekken.

Dead Neanderthals – St (cd) -  Jasper Konijnenbelt

Ah, zo worden ze niet vaak meer gebakken! Dead Neanderthals ramt, freakt en giert iedere indie-band de bocht uit met een verzameling freakrock waar de achteloze luisteraar al rap van in de war raakt. Tien losse flodders lang – de definitie van ‘liedje’ sluit gebruik van dat woord uit – razen de drums en gitaar als een op hol geslagen postkoets en toetert de sax er om het hardst overheen. Of ja, toetert, schreeuwt is een betere omschrijving, het instrument tettert werkelijk van hot naar her. Dat geeft de band de broodnodige urgentie mee, maar klinkt soms ook als een ballon die je strak tussen je vingers laat leeglopen.

Het gevaar van dit soort muziek is altijd weer: hoe lang blijft hetzelfde trucje muzikaal interessant? Niet tien nummers lang in ieder geval, daarvoor is deze verzameling korte geluidserupties domweg te chaotisch. Je gaat ook geen half uur kijken naar een springende kikker op een hete kookplaat, toch? Het heeft er de schijn van dat de band de inspiratie put uit splatter films als Cannibal Holocaust en dergelijke, gezien de vervaarlijke songtitels, waarbij Napalm Death Trap en Rat On A Stick exemplarisch zijn. Dit geeft de band, in combinatie met het drukkende geluid, een bepaalde dreigende ondertoon mee die de luisteraar niet onberoerd laat. 

De sturm und drang druipt uit je speakers. Hopelijk evolueren deze primaten dan ook naar een iets hoger niveau van spelstructuur – verzin eens een themaatje – teneinde tot de perfecte chaotische sfeermaker voor in de huiskamer te verworden. Wilt u de wildemannen overigens eens in hun natuurlijke biosfeer aanschouwen, bekijk dan deze video!

Lushus – Barefoot (cd) – Didier Hodiomont

Voor de mensen van Nijmegen Rock City is Lushus vast een band om de vingers bij af te likken: met twee charmante bassistes in de gelederen is het goed bier en tieten roepen. Gelukkig valt er ook voor de wat meer geëvolueerde muziekliefhebber genoeg te genieten. Punkfunk, no-wave, experimentele noisepop... er zijn waarschijnlijk talloze verschillende omschrijvingen mogelijk.

Maar Lushus is ook een band die verschillende inspiratiebronnen kan verwerken tot toegankelijke rock, zoals ook The Ex, James Chance en Yeah Yeah Yeahs dat kunnen. Tussen die namen mag je Lushus dan ook gerust plaatsen, op nationaal niveau mag je Barefoot in ieder geval tot de absolute top van de contemporaine gitaaralbums rekenen. Hele dikke props ook voor de productie! Ondanks de vele stijlbreuken en overdubs klinkt het album toch als een samenhangend geheel. Het toeval wil dat deze band nog niet door onze landelijke redactie tot Hollandse Nieuwe is gekroond, maar het zou me niets verbazen als dat alsnog wordt rechtgezet.