Het Canadese Wintersleep wordt in thuisland al jaren gezien als een veelbelovende band terwijl de rest van de wereld het maar niet wil bevatten. De groep heeft al vier albums uitgebracht en vooral de laatste jaren intensief getourd in Europa. Met de laatste twee albums is er inmiddels een groter publiek bereikt maar het heeft nog niet tot uitverkochte zalen geleid. De mannen deden Merleyn aan ter ere van hun nieuwste cd: New Inheritors.

Eerst is de eer nog aan Rah Rah, een andere Canadese groep. Dit zestal maakt vrolijke, makkelijk in het gehoor liggende popliedjes die zich onderscheidden door de toevoeging van viool of accordeon. De groep wint met hun aanstekelijke vrolijkheid zeker nieuwe fans voor zich. Minpunt is de draak van een clichélied over hun thuisstad Regina.

De vrolijke liedjes als die van het voorprogramma zijn moeilijk te bespeuren bij hoofdact Wintersleep. De band speelt vooral donkere, emotionele nummers. Dan doen ze overigens met verve. De band is al tien jaar bij elkaar en dat is te merken in het samenspel. Er wordt strak gespeeld en de zang van frontman Paul Murphy mag dan tegen het valse aanhinken; hij zingt gedreven.

Die gedrevenheid is ook belangrijk, want Wintersleep is niet de meest originele band. De liedjes lijken veel op elkaar: ruige gitaren met de opvallende stem van Murphy begeleid door stampende drums en bas.  De nummers van hun nieuwste album hebben aan dit geluid weinig veranderd. Hierdoor verliest de band tegen het einde de aandacht van het publiek. Ook mede veroorzaakt doordat de mannen tweemaal een veel te lange, nietszeggende jam spelen.

Maar toewijding kan de band niet ontzegd worden. Er is tussen de nummers misschien weinig interactie met het publiek, de waardering voor de aanwezige toeschouwers is merkbaar. En daardoor weet de groep toch wel een goede indruk achter te laten. Het mag dan simpele recht-toe-recht-aan muziek zijn, niet elke band hoeft grensverleggend te zijn.