Alles gaat voorbij. Zo ook het Arnhemse Strike First. Vanavond is hun afscheidsconcert in café The Stage. De zwanenzang wordt voorafgegaan door een viertal zielsverwanten. Kortom, gebalde vuisten in de lucht voor een avondje energieke hardcore.

De eerste band die vandaag het podium betreedt is Show of Force. De band bestaat uit vier basketball shorts en New Era caps dragende Utrechtse mannen. De originele Show of Force is eigenlijk een New Yorkse hardcore band uit de late jaren ’80, maar deze Show of Force heeft duidelijk een andere sound. Ze klinken een beetje als elke andere modern hardcore band en hebben hier en daar wat metal invloeden. Zo nu en dan knikken er wat hoofden mee in het publiek, maar ze weten niemand aan te sporen om echt los te gaan. Een stijve uitvoering, maar de grappige gezichten van de gitarist verdienen extra credit.

State of Mind heeft een hele originele sound. Ze mixen New York hardcore met 70’s classic rock (Cro-mags meets Creedence Clearwater Revival) Ze weten er ook een soort partycore vibe aan te geven. De vocalen zijn ook anders dan je meestal gewend bent. Het waren meer schreeuwende punkvocalen dan de typische hardcore screams. De band speelt ook met enorm veel energie, maar vooral de zanger springt er uit. Alsof er een energiebal om hem heen hangt, springt hij op en neer, heen en weer en lijkt nooit te kunnen stoppen. State of Mind weet het publiek vooral bij zijn kraag te grijpen als ze Victim In Pain spelen van Agnostic Front.

Naysayer staat als enige buitenlandse band op het programma. Deze band uit Richmond, Virginia heeft al een grote naam gemaakt in de hardcore cultuur in Amerika. Ze spelen moderne hardcore met metal invloeden. Qua metal riffs kan je ze vergelijken met Pulling Teeth, terwijl je de demonische en rauwe vocalen meer kunt vergelijken met bands als United Mutation en Nazi Dust. Naysayer speelt duidelijk beter dan de vorige bands. Ze spelen strakker en hun techniek is duidelijk sterker. Hun sound is ook harder en zwaarder dan de rest. De zanger aarzelt ook niet om een paar keer in het publiek te springen. De band weet met de energieke performance het publiek goed mee te krijgen.

Tijd voor het Arnhemse New Morality. New Morality is een van de betere voorproefjes die je kunt hebben voor een band als Strike First. De sound neigt naar New York hardcore gemixt met punk roots. Er wordt een groot gat gemaakt in het publiek om ruimte te maken voor de dansende fans. Mensen springen hier en daar in het publiek en zwaaien mee met hun vuisten. Maar ook de band zelf gaat los, met name de zanger. Hij huppelt over het podium, trekt gekke bekken en schreeuwt er lekker op los. Op deze manier is iedereen goed opgewarmd voor Strike First.

Het einde van Strike First is aanstaande en het optreden begint met Bloed, Zweet En Tranen van André Hazes. Iedereen zingt uit volle borst mee, tot het nummer overschakelt in Jetzt Geht’s Los. Dan worden de eerste akkoorden aangeslagen en is de zaal te klein voor de immense energie die lost komt. Strike First speelt oude, maar ook nieuwe nummers. Hun wat oudere Cro-mags nummers komen aan bod, maar ook hun nieuwe, zwaardere hardcore nummers worden gespeeld. Schreeuwende vocalen die je blijven achtervolgen, geweldige gitaar-riffs en hard beukende drums. Strike First in een notendop. Ze weten een goeie balans te vinden tussen old school hardcore en heavy trash metal. Aan het einde van hun show springen alle bandleden in het publiek en geeft iedereen ze een daverend applaus. Gejuich luidt het einde van de show in en helaas ook het einde van Strike First.