Het is niet eenvoudig om als singer-songwriter aan optredens te komen. Het GSSF (Gelders Singer Songwriter Festival) heeft als doel om singer-songwriters en leuke kleine podia nader tot elkaar te laten komen. In het Huis van Puck staan vandaag Marcel Verbeek, Saskia Bultman en Rogier Pelgrim op het podium.

Twee jaar lang werkte Marcel Verbeek aan ‘Days to Come’. Het album wordt gekenmerkt door smaakvolle liedjes, mooi gitaarspel en vooral het heldere en warme stemgeluid van Verbeek, met hier en daar wat vocale luister van Anneke van Giersbergen. Hij schreef zijn eerste liedje Little Man na de geboorte van zijn eerste kind. Rustige, kabbelende wiegeliedjes die prettig worden omlijst met tokkelend gitaarspel. Duidelijk hoorbaar is zijn voorliefde voor country&western, of zoals hij zelf zegt, cowboyliedjes. Zijn optreden is intens en beheerst en je kunt een speld horen vallen. Harry Sacksioni was zo gecharmeerd van het werk van Verbeek dat hij het verzoek deed hem te willen begeleiden op het nummer Untold, uit te voeren in de Schouwburg in Arnhem. Wie zegt daar nou nee tegen?

De teksten, melodielijnen en ritmes van Saskia Bultman vallen niet onder de gebruikelijke singer-songwritersliedjes, zo blijkt al meteen bij haar eerste nummer. De teksten zijn belangrijk en bevatten hele verhalen of gebeurtenissen omtrent, ja omtrent wat? Identiteit, dat is misschien de meest treffende verzamelnaam voor de inhoud van haar liedjes. Vooral het nummer Birds heeft veel weg van de stijl van Antony and the Johnsons. Voeg daar het lied bij met een tekst van Edgar Allan Poe en pianobegeleiding die doet denken aan muziek bij stomme film, en we weten: bij Bultman staat het muzikale in dienst van het verhalende. De hoeveelheid tekst die in noten gevangen moet worden zorgt ervoor dat alles enigszins gejaagd overkomt. Ook valt op dat de toonhoogte waarin zij zingt niet comfortabel lijkt voor haar stemsoort. Hoe hoger zij zingt, hoe krachtiger en expressiever het wordt. In de lagere regionen is de worsteling om de juiste toon te treffen merkbaar. Toch is haar sfeer zo eigen dat het beslist een geloofwaardig optreden is.. Een spannende keuze voor iemand met een lichte schuwheid voor publiek. Maar daarin schuilt ook haar lef en charme.

Rogier Pelgrim tast identiteit niet af, hij kruipt er helemaal in. Aan hem zie je: die kan niet anders dan een podium opklimmen waar hij volop de ruimte neemt én krijgt om zich te uiten over zijn ‘state of mind’. Teksten over liefde, of de afwezigheid daarvan. Kwetsbaar en intiem, zoals in Minds Eye Tramp of brutaal en schmierend in FakeLegend. Directe emoties die, mocht er al iets mijmerends in zitten, zijn liedjes nergens beschouwend laten worden. Deze recht-uit-het-hart performer is een lust voor oor en oog. Wat een opmerkelijk stembereik! En dan die fijne begeleiding! Hoewel, het moet toch gezegd, Pelgrim zou muzikale ondersteuning beter kunnen halen uit de bijval van bijvoorbeeld cello naast gitaar en toetsen. Een tweede stem in deze vorm heeft gewoonweg geen meerwaarde en doet geen recht aan de zangeres die af en toe het podium opkomt en ondanks haar verdienstelijke stem en voorkomen geen enkele ‘performance lading’ heeft. Alle aandacht gaat naar Pelgrim. En dat klopt zo.